Αίφνης, χωρίς να γίνεται αντιληπτό το πώς, η κριτική [ακόμα και η κατακραυγή του όχλου] για την άποψη του Σαββόπουλου περί αυτοδυναμίας Νέας Δημοκρατίας, παύει να είναι σεβαστή όσο η άποψη του ίδιου του Σαββόπουλου. Βαφτίζεται ασέβεια, θράσος, επιθετικότητα και …απαγόρευση του δικαιώματός του να μιλάει [το τελευταίο απ’ τον αρνητικού IQ υποστηρικτή του υποχρεωτικού εμβολιασμού Στάθη Δρογώση].
Το άλλο πάπλωμα του καβγά γύρω από τον Σαββόπουλο, έχει αφορμή ένα post του [πτωχανίδεου γενικώς, αλλά με άποψη …και περί τα μουσικά] γιατρού του ΑΝΤΑΡΣΥΑ Παν. Παπανικολάου περί κλοπής της ‘Συννεφούλας’ από ιταλικό soundtrack – γελοίος, δυστυχής, ο δόκτωρ στη συνέχεια το αναίρεσε.
Τελικά …είναι κλέφτης ο Σαββόπουλος ή όχι;
Ανεξαρτήτως του αν, στην εποχή ειδικά της AI Generated “Music” έχει νόημα η χρήση της λέξης “κλέφτης” για την απαλλοτρίωση μιας μελωδίας η κάποιων στίχων, το ότι ο κυρ-Νιόνιος το έχει πράξει, κατ΄επανάληψη, είναι γεγονός.
Δεν εννοώ μόνο την [νομικά καταλήξασα εις βάρος του] υπόθεση ‘Ντιρλαντά’ απ’ τα early ’70s που ουδείς δείχνει να θυμάται. Αλλά και άλλες, άγνωστες στο “ευρύ κοινό” που, εκτός του ότι βαριέμαι να ανασύρω, δεν θεωρώ ότι μειώνουν την αξία του στο ελάχιστο.
Ως “τραγουδοποιού” πάντα, και μη ξεχνώντας την περίφημη δική του φράση : “δεν είμαι αντάξιος της αγάπης μου”.
Όλοι εμείς οι “λούμπεν” αδυνατούμε να κατανοήσουμε-καθώς δεν διαθέτουμε τα αναγκαία “εργαλεία”-τον λενινιστικής τακτικής χαρακτήρα που έχει η στήριξη στον Μητσοτάκη,με αποτέλεσμα να πέφτουμε στην παγίδα του οπορτουνισμού🙃…https://m.youtube.com/watch?v=vxWhP-RM8v4
Από ένα σημείο και μετά, δεν ξέρω ποιο είναι αυτό ακριβώς, δεν φταίει μόνο ο γκαλλιτέχνης, αλλά και ο περίγυρος που αρχίζει να τον αντιμετωπίζει σαν “θεσμό”. Από κει και πέρα, σε επίπεδο “δημιουργίας”, αλλά και απλών δηλώσεων, η μαλακία πάει σύννεφο. Αυτό ισχύει γενικά, όχι μόνο για τον ΔΣ.
Η πιο συνειδητοποιημένη εποχή του εν λόγω ήταν εκείνη με τους Αχαρνής, για να επακολουθήσει η [και από “ιδεολογικής” απόψεως] “βαρυσήμαντη” παραγωγή του της Εκδίκησης της Γυφτιάς. Αξίζει να εντρυφήσει κανείς και στο παρεξηγημένο “Κούρεμα”, υπάρχουν εκεί σπουδαία πράγματα. Κατ’ εμέ είναι πιο σημαντικό απ’ όλα τα “Περιβόλια του Τρελού”, τα “Βρώμικα Ψωμιά” και τους “Μπάλλους” – αν και τα τελευταία υπήρξαν παιδικές μου αγάπες.
Οι τοποθετήσεις του των τελευταίων πολλών χρόνων είναι ένα μίγμα κυνισμού και υστεροβουλίας [“έχω ήσυχη τη συνείδησή μου και να πα να γαμηθείτε”]