(Visited 66 times, 1 visits today)
OANNES
To singularity, οι πολιτικές του virtual, μέσα αντι-κοινωνικής δικτύωσης, η μουσική στην εποχή των ringtones…• Singularity, the politics of virtual, anti-social media, music in the age of ringtones…
Η συνέπεια με την οποία τα πράγματα πηγαίνουν από το κακό στο χειρότερο τα τελευταία χρόνια φαντάζει περίπου.. αφύσικη.
Είναι δεδομένο (και) για μένα ότι έχουμε μπει σε μετα-ιστορική φάση / αντιπαθώ τα -μετά, αλλά έτσι είναι. Ο “πολυπολικός” κόσμος τον οποίο διάφοροι αναλυτές επαγγέλονται, στο φτωχό μυαλό μου μοιάζει πιο μονοπολικός από ποτέ, με τους πάλαι ποτέ πόλους – κράτη, πιόνια στα χέρια δυνάμεων που μόνο με αυτά δεν έχουν σχέση : ο ίδιος ο Xi Jinping είναι πεφιλημένο τέκνο του Klaus Schwab, το κινεζικό θαύμα των τελευταίων δεκαετιών στο σύνολό του σχεδιάστηκε και πραγματοποιήθηκε με την αμέριστη υποστήριξη του WEF.
Σε επίπεδο δικής μας καθημερινότητας, επιμένω ότι όχημα για την επικράτηση αυτής της κατάστασης είναι το διαδίκτυο, το οποίο ο Timothy Leary ονόμαζε από τα early ’90s “LSD του 21ου αιώνα” – “κάτι” ήξερε επί του θέματος.
Πρόκειται για την ολοκλήρωση της μετατροπής του ιστορικού γίγνεσθαι σε “θέαμα αποπλανητικό των αισθήσεων” με σκοπό τη μετατροπή του ενεργού, ενημερωμένου κοκ πολίτη σε παθητικό θεατή (ακόμα και) της ίδιας της δική του καταστροφής : Την προσδοκά με την ίδια νοσηρή διάθεση που αναμένει το λουτρό αίματος στο φινάλε καθε “τίμιου” blockbuster. Η καθοριστική συμβολή του διαδικτύου σε αυτή τη διαδικασία, ξεκινημένη από τον κινηματογράφο και την τηλεόραση, είναι η καλλιέργεια μιας ψευδαίσθησης συμμετοχής (= κατά βάσιν οι αερολογίες των social media) και τη μέσω αυτής εκτόνωση των όποιων αντιστασιακών αντανακλαστικών του.
Μια ενδιαφέρουσα σύμπτωση εκτός των άλλων είναι ότι εφευρέτης του όρου “Davos man” (και από τους πρώτους που επέστησαν την προσοχή στην ανερχόμενη δύναμη των υπερεθνικών ελίτ) είναι ο Samuel Huntington, ο προφήτης του “clash of civilisations” που επανέρχεται δριμύτερο στο προσκήνιο της δυτικής πολιτικής.
Ήξερε τι έλεγε ο κυρ-Χάντινγκτον.
Μέντορας του Klaus Schwab υπήρξε ο Henry Kissinger, του οποίου σεμιναριακός φοιτητής ήταν ο φαλακράκιας στα middle ’60s. Εν συνεχεία, στα early ’70s, ο μεν KS ιδρύει το WEF, ενώ ο Kissinger …τι κάνει; Σχεδιάζει, οργανώνει και συμμετέχει στο περίφημο ταξίδι του Nixon στην Κίνα (1972). Μέχρι το τέλος της ζωης του θα ταξιδέψει στη συγκεκριμένη χώρα άλλες 100 φορές (!). Not surprisingly, σε επίσημο επίπεδο, η Κίνα υπήρξε πολύ θερμότερη στους επικήδειούς της γι’ αυτόν πέρσι, απ’ ότι η επίσημη πατρίδα του.