Με αφορμή το δυστύχημα στον Πλαταμώνα :
Αυτά δεν είναι tweets. Είναι συμπτώματα “ασθένειας προς θάνατον”.
(Visited 128 times, 1 visits today)
Discover more from OANNES
Subscribe to get the latest posts sent to your email.
Το άσχετο ίσως, αλλά είναι καιρός που σκέφτομαι πόσο λιγότερη σημασία έχουν πλέον για μένα μεταξύ άλλων τα βιβλία και η μουσική. Το γελοίο της υπόθεσης είναι ότι τώρα μου φαίνεται ότι τα καταλαβαίνω περισσότερο από ποτέ.
Γιατί να ισχύει το “πλέον”; Γιατί να μην είναι αυτό που λένε “a phase you’re going through”?
Ούτως ή άλλως αν το ορόσημο είναι το πόσο σημαντικά ήταν τέτοιου είδους πράγματα για κάποιον στα 15 η στα 25 …εννοείται ότι οι συγκεκριμένες εμπειρίες είναι [κατά κανόνα] ανεπανάληπτες. First cut is the deepest.
…Σκέψεις σαν αυτήν που περιγάφεις, οι οποίες απηχούν σκέψεις πολλών ανθρώπων, φυσικά και δικές μου, αποτελούν ένα από τους θριάμβους εναντίον μας του κόνσεπτ “ποσότητα vs ποιότητα”. Από μικροί μπαίνουμε σ’ αυτή τη διαδικασία. Μιλώντας τουλάχιστον για τον εαυτό μου, η πρώτη [και μοναδική τέτοιας έντασης] “κρίση ηλικίας” που έχω περάσει ήταν στα 16 = η αγωνιώδης αίσθηση του τέλους της αθωότητας. Αυτό που χρειάστηκε καιρός για να συνειδητοποιήσω ήταν ότι η αγωνία για το ότι “δεν θα ξανανιώσω ΑΥΤΟ”, μεταφραζόταν σε “δεν θα ξανανιώσω ΤΟΣΟ”, δημιουργώντας τις συνθήκες για μια πρώτης τάξεως νευρασθένεια. Έκτοτε δεν έχω αντιμετωπίσει τέτοιου είδους υπαρξικές κρίσεις. Τις προάλλες ένας φίλος μού περιέγραφε τις νυν περιπέτειες της παλιάς μας παρέας στο χώρο του clubbing, εστιάζοντας σε διάφορες …grotesque λεπτομέρειες. Η αυθόρμητή μου αντίδραση ήταν : “Μάλιστα. Την επόμενη φορά γιατί δεν παίζετε και λίγο …κρυφτό, ή κυνηγητό ας πούμε”. Θέλω να πω, κάνεις ότι είναι να κάνεις σε ένα συγκεκριμένο χώρο, και κάποια στιγμή έρχεται ο κορεσμός. Μπορεί να ξανάρθει η όρεξη, μπορεί και όχι [ως προς το clubbing φερειπείν, η ιδέα και μόνο να σταθώ εν μέσω ενός πλήθους με το ποτήρι στο χέρι, μου προκαλεί θυμηδία – δεν το έχω νοσταλγήσει ούτε για ένα δευτερόλεπτο – ίσως γιατί το παραέφαγα στη μάπα]. Αν κάτι είναι να τελειώσει, so be it. Και so what.
Ο “αυτοπροσδιορισμός” έχει και τους κινδύνους του, αν έχει και τίποτα άλλο δηλ. πέρα απ’ αυτούς.
Δεν είναι μόνο θέμα ηλικιακής κρίσης, πόσο μάλλον που η σκέψη μιας υποθετικής επιστροφής σε (όχι και τόσο) πρότερες καταστάσεις μου προκαλεί θυμηδία ή τρόμο. Για τη μουσική έχει κάπως θετική σημασία, με την έννοια ότι τώρα την καταλαβαίνω περισσότερο γιαυτό που είναι και όχι γιαυτό που προβάλλω πάνω της εγώ. Για τα βιβλία.. όχι και τόσο. Τα καταλαβαίνω καλύτερα, γιατί αυτό που λένε το βλέπω πλέον κι από μόνος μου. Κι αυτό που βλέπω δεν είναι ιδιαίτερα ευχάριστο ούτε ιδιαίτερα ενδιαφέρον. Στην πραγματικότητα ένα post σαν κι αυτό που αποτέλεσε την αφορμή για τις παραπάνω σκέψεις το εκφράζει πολύ καλύτερα χωρίς να λέει σχεδόν τίποτα.
Ως προς τη μουσική, κατά την άποψή μου είναι αδύνατον να την καταλάβει κανείς γι’ αυτό που είναι, χωρίς κάτι αντίστοιχο μέσα του, το οποίο προβάλλεται σ’ αυτήν. Εξ ου το δεύτερο σκέλος του εφηβικού “τσιτάτου” μου : αληθινός ακροατής είναι εκείνος που δημιουργεί αυτό που ακούει.
Ως προς τα βιβλία, ίσως λόγω πολλών και διάφορων κενών που έχω, έχω την αίθηση ενός ωκεανού μελλοντικών αναγνωσμάτων που φαίνονται “συναρπαστικά ενδιαφέροντα”. Άσε που οι [όλο και πιο σπάνιες] επανεπισκέψεις κάποιων δείχνουν ότι τα είχα εμπεδώσει λιγότερο απ’ όσο νόμιζα.
Είναι γεγονός ότι το κονωνικό κλίμα κάθε άλλο παρά προάγει οτιδήποτε από τα παραπάνω. Είναι κανονικός Μεσαίωνας, χωρίς καν την παράμετρο της “διαλογιστικής απομόνωσης” που ευδοκιμούσε στον original.
Ώρες – ώρες σκέφτομαι ότι το πιο ιδιοφυώς εύγλωττο στη λακωνικότητά του σχόλιο που έχει ακουστεί / διαβαστεί ποτέ βρίσκεται στο φινάλε του Heart Of Darkness : “The horror! the horror!”
Ώρες ώρες μου φαίνεται ότι αυτό που ονομάζουμε “σοφία” δεν είναι παρά ένας ευφημισμός για την ηττοπάθεια. Το αίσθημα του να μην ξέρεις τι σου γίνεται είναι ίσως η μόνη πλευρά της νεότητας που βρίσκω ακόμα γοητευτική, πόσο μάλλον που μπορεί και να βρίσκεται πλησιέστερα στην “αληθινή” πραγματικότητα. Η οποία παρεμπιπτόντως θα μπορούσε κάλλιστα να είναι η περίφημη “αιώνια επιστροφή” του Νίτσε, καθώς όλο και περισσότερα στοιχεία αισθάνομαι τελευταία ότι συγκλίνουν προς την πιο αδυσώπητα κυριολεκτική της εκδοχή. The horror!!