Χτες μόλις, παρακολουθώντας το δεύτερο μέρος του ντοκιμαντέρ The Real Anthony Fauci [must-see, επαναλαμβάνω, για όποιον ενδιαφέρεται για εναλλακτική ενημέρωση] έβλεπα & άκουγα τον αισχρό δόκτορα να πρωτοπαρουσιάζει τη Ρεμδεσιβίρη, ως “το στάνταρ από δω κι εμπρός θεραπευτικό μέσο για τον Covid 19”. Θυμήθηκα τις κραυγαλέα πενιχρές επιδόσεις που τα μίντια χαρακτήριζαν σωτήριες, έχοντας αποκλείσει απ’ το παιχνίδι λειτουργικά φάρμακα όπως η Υδροχλωροκίνη και, στη συνέχεια [το μεγαλύτερο αίσχος, ίσως, της “πανδημικής” περιόδου] την Ιβερμεκτίνη, δυσφημίζοντάς την ως κτηνιατρικό σκεύασμα : ο ίδιος ο “Πρωθυπουργός” Κυριάκος Μητσοτάκης είχε βγει και μιλήσει περί φαρμάκου “για μοσχάρια”, τη στιγμή που ενός δευτερολέπτου έρευνα αρκούσε για να αποκαλύψει την “βερσιόν για ανθρώπους”, για την ανακάλυψη της οποίας οι William C. Campbell, Satoshi Ōmura τιμήθηκαν με το Νόμπελ Ιατρικής το 2015. Και μόνο γι’ αυτό το λόγο θα έπρεπε να έχει διωχτεί κλωτσηδόν από το Μέγαρο Μαξίμου, ως επικίνδυνος για την υγεία των “συμπολιτών του”.
Εν πάση περιπτώσει, όπως μπορεί να διαπιστώσει κανείς μπαίνοντας στο λίαν πυκνοκατοικημένο hashtag #Remdesivir : πέρα απ’ την αναποτελεσματικότητα, πέρα απ’ το μετοχικό συμφέρον – surprise!- του κυρίου Gates με την Gilead [εταιρία που την παράγει], πέρα από τα νοσοκομειακά πρω[κ]τόκολα που προβλέπουν έως και άρνηση φροντίδας για ασθενείς που αρνούνται το προϊόν, η Ρεμδεσιβίρη με τ’ όνομα προκύπτει και ως θανάσιμα επικίνδυνη.