Ο χαρακτηρισμός κάποιου ως “συνωμοσιολόγου” είναι ένα από τα πιο αποτελεσματικά εργαλεία στις μέρες μας για τη δυσφήμισή του. Υποκαθιστά πραξικοπηματικά την υποχρέωση αντιμετώπισης μιας θέσης με επιχειρήματα, συνοδευόμενος από περαιτέρω αήθεις πρακτικές, όπως η παρομοίωση με …μεσαιωνικές δεισιδαιμονίες, θεωρίες περί Επίπεδης Γης κοκ. των ενστάσεών του σε επίσημες απόψεις τύπου climate change, “πανδημία”, Great Reset.
Στην Αμερική, την πατρότητα [μητρότητα;] του όρου “θεωρία συνωμοσίας” καρπώνεται η CIA : η επίκλησή του απ’ αυτήν στα early ‘60s υπήρξε αποτέλεσμα επείγουσας ανάγκης για τη δυσφήμιση των αποκλινόντων απ’ το [διάτρητο] αφήγημα περί δολοφονίας του JFK.
Η εντύπωση αυτή είναι λάθος. Επινοητής του όρου είναι ένας από τους μεγαλύτερους φιλόσοφους του 20 αι. – “πηγή έμπνευσης” δεσποζουσών φυσιογνωμιών [από τα παρασκήνια] της διεθνούς πολιτικής σκηνής όπως οι κ.κ. Schwab και Soros. Πρόκειται φυσικά για τον Karl Popper.
Στον δεύτερο τόμο του έργου του Η Ανοιχτή Κοινωνία Και Οι Εχθροί Της [1945], ο Βιεννέζος – πολιτογραφημένος Άγγλος στοχαστής σημειώνει :
“Θεωρία συνωμοσίας είναι η αντίληψη ότι η εξήγηση ενός κοινωνικού φαινομένου συνίσταται στην ανακάλυψη των (ομάδων) ανθρώπων που ενδιαφέρονται για την εμφάνιση αυτού του φαινομένου (κάποιες φορές πρόκειται για κρυφό ενδιαφέρον) και που έχουν σχεδιάσει και συνωμοτήσει για να το προκαλέσουν”.
Και συνεχίζει ορίζοντας το φαινόμενο σαν τυπικό αποτέλεσμα εκκοσμίκευσης μιας θρησκευτικής δεισιδαιμονίας, μιας εξήγησης δηλ. της ιστορικής αιτιότητας που αντικαθιστά την θεϊκή βούληση με εκείνη “σκοτεινών ομάδων πίεσης, των οποίων η κακόβουλη φύση ευθύνεται για όλα τα δεινά του κόσμου – οι Σοφοί της Σιών, οι καπιταλιστές, οι ιμπεριαλιστές κοκ.”
Κατά τρόπο ελαφρώς περίεργο, το argument του KP δεν αφορά στην ύπαρξη ή μη συνωμοσιών, αλλά στο ότι …σπανίως επιτυγχάνουν. Και επομένως στο ότι η θεωρία συνωμοσίας αποδίδει μεγαλύτερο βάρος απ’ όσο πρέπει στη δύναμη επηρεασμού της ιστορίας από συνειδητές επιλογές του ανθρώπινου παράγοντα. Συμπληρώνει ότι βασικός στόχος των κοινωνικών επιστημόνων θα έπρεπε να είναι η εξήγηση του γιατί οι εμπρόθετες ανθρώπινες δραστηριότητες [των συνωμοσιών συμπεριλαμβανομένων] καταλήγουν σε ανεπιθύμητα αποτελέσματα.
“Τα αποτελέσματα διαφέρουν πολύ από τις επιδιώξεις – αυτή είναι συνήθως η περίπτωση στη δημόσια ζωή, είτε πρόκειται περί συνωμοσίας είτε όχι. Γιατί η κοινωνική ζωή δεν αφορά απλώς σε συγκρούσεις ανάμεσα σε αντιμαχόμενες δυνάμεις. Αφορά και στην πίεση που υφίσταται το, ανθεκτικό ή εύθραυστο, πλαίσιο θεσμών και παραδόσεων, η οποία δημιουργεί αντίρροπες δυνάμεις, κάποιες απ’ τς οποίες αόρατες, κάποιες μη εντοπίσιμες”.
Οι δράσεις των [συνωμοτούντων ή μη] ελίτ, έχουν επιδιωκόμενες αλλά και μη επιδιωκόμενες συνέπειες. Αυτό γιατί εκτυλίσσονται σε κοινωνικό πλαίσιο μη επιδεκτικό ακριβών προβλέψεων και ελέγχου από τους [αφανείς ή μη] Ακτορες. Εν τέλει το πρόβλημα με τις θεωρίες συνωμοσίας, σύμφωνα με τον Popper, είναι η εσφαλμένη αντίληψη που διαδίδεται μέσω αυτών ότι τα αποτελέσματα που έχουμε μπροστά μας είναι de facto εκείνα που είχαν κατά νου οι “συνωμότες”…

Μια “βιαστική” απάντηση [πριν περάσουμε σε step-by-step ανασκευή] αφορά στην εμβέλεια των μέσων που μετέρχεται η συνωμοτούσα “ελίτ”, δραματικά μεγεθυμένη στο πέρασμα του χρόνου. Δεν υπάρχει καμιά σχέση ανάμεσα στις συνθήκες της σημερινής εποχής και εκείνης της συγγραφής της Ανοιχτής Κοινωνίας. Ωστόσο, ακόμα και με τα μέσα της τότε, η πραγματικότητα απέχει απ΄την εικόνα που παρουσιάζει ο Dr. Popper : Η γνώση της πολιτικής ιστορίας των τελευταίων δεκαετιών μέσα από αποχαρακτηρισμένα έγγραφα, πχ. της …CIA, αποκαλύπτει την ύπαρξη μιας σειράς [καταλυτικής φύσεως] ακραίων κοινωνικών φαινομένων, με όλα τα χαρακτηριστικά αυθόρμητων λαϊκών εξεγέρσεων που, όπως αποδείχθηκε, ήταν τηλεκατευθυνόμενα από τα παρασκήνια.

[Συνεχίζεται]