Με αφορμή ένα σχόλιο του stcigar διαβάζω ξανά το post της 2/12 για τον Kanye West και τις σχέσεις του Nation Of Islam με το αμερικανικό Ναζιστικό Κόμμα. Ένα από τα πράγματα που προκύπτουν από τη συγκεκριμένη παράμετρο, είναι ότι στην χώρα του free speech, σε μια στιγμή κοντά στον Β΄ΠΠ [1959, με την πλειονότητα των πρωταγωνιστών του ζωντανών ακόμα] …επιτρεπόταν ήδη να υπάρχει ένα ναζιστικό κόμμα που δεν έκρυβε [όπως η ΧΑ] την ταυτότητά του.
Τι μεσολάβησε έκτοτε; κάποιο Δ’ Ράιχ, κάποιος Τρίτος Παγκόσμιος; απ’ ότι γνωρίζω όχι, παρά σαν σχήματα λόγου, ποιητική αδεία που λέμε.
Ότι πάντως κι αν μεσολάβησε, βρίσκεται πίσω απ’ τη “δημόσια κατακραυγή” εναντίον του Kanye West, για το ότι τόλμησε να πει, χριστιανικώ τω τρόπω, ότι αγαπά [όλους τους ανθρώπους, ως εκ τούτου] και τους Εβραίους και τους Ναζί. Το συγκεκριμένο επεισόδιο καθιστά τον ράπερ ένα είδος αυτοθυσιαστικού ήρωα. Η δαιμονοποίηση της ναζιστικής “ιδεολογίας”, έλαβε χώρα κατ’ αρχήν στο όνομα των εγκληματικών πρακτικών των θιασωτών της. Υπήρχε όμως και άλλος, κατά την άποψή μου λόγος, και έχω αναφερθεί σ’ αυτόν ξανά : δεν αφορούσε στους ίδιους τους Ναζί [όχι ότι δεν ήταν αποβράσματα κατά συντριπτική πλειονότητα, ιδίως στα ανώτερα κλιμάκια] αλλά στην ανάγκη των δυτικών για το απόλυτο εργαλείο δαιμονοποίησης : για όποιον ήθελαν να ξεφορτωθούν, το κόλπο θα ήταν στο εξής απλό : πρόκειται για …ναζί, για …literally Hitler. Αυτό, τη στιγμή που οι ίδιοι μετάγγιζαν ναζιστική τεχνογνωσία “αναζωογονώντας” τις κρατικές δομές τους : στο πλαίσιο του project paperclip, 1.500 Γερμανοί επιστήμονες όλων των ειδικοτήτων έλαβαν την αμερικανική υπηκοότητα. Μόνος διάσημος από αυτούς, ο Wernher Von Brown, ο άνθρωπος που έστειλε [;] τους Αμερικανούς στο Φεγγάρι. Πίσω απ’ τα φώτα της δημοσιότητας, ένας “πακτωλός γνώσεων” περνούσε στα χέρια των Αμερικανών, από το χώρο, εκτός των άλλων, της προπαγάνδας και των ψυχολογικών επιχειρήσεων : η CIA, υπεύθυνη για σωρεία εγκλημάτων εντός και εκτός αμερικανικού εδάφους, συμπεριλαμβανομένων των πειραμάτων mind control [MK-ULTRA] δομήθηκε στο πρότυπο της Γκεστάπο, και στελεχώθηκε αρχικά με επιστήμονες – μέλη του ναζιστικού κόμματος.
Ο ρόλος της στη δολοφονία του Τζον Κένεντι παραμένει αδιευκρίνιστος μέχρι σήμερα, παρά τις καταγγελίες των whistle blowers.
Παρεμπιπτόντως, ο όρος “conspiracy theorists” επινοήθηκε κατ΄ αρχήν από την CIA, με τη συνδρομή του τότε Τύπου, για να χαρακτηρίζει τους ενοχλητικούς που επέμεναν να αμφιβάλλουν για το σαθρό αφήγημα της αστυνομίας ως προς το τι συνέβη στις 22 /11/ 1963 στο Ντάλας του Τέξας. Στις μέρες μας, ο όρος έχει ταυτισθεί περίπου απόλυτα με τους θιασώτες της de facto “άκρας” δεξιάς. Τους …literally Hitlers δηλαδή.
Discover more from OANNES
Subscribe to get the latest posts sent to your email.
Ένα ενδιαφέρον στοιχείο που σήμερα δεν ακούγεται ποτέ, είναι ότι ο Χίτλερ έχαιρε στη Γερμανία καθολικής αποδοχής. Από ένα σημείο και μετά δεν υπήρχε αντιπολίτευση, αντίσταση, αντίρρηση από κανένα. Ούτε ο Μητσοτάκης την περίοδο του πρώτου λοκντάουν δεν είχε τέτοια επιτυχία. Οι μόνοι που διαφωνούσαν ήταν οι κομμουνιστές, οι εβραίοι και αυτοί γενικότερα τους οποίους είχε βάλει στο μάτι εξαρχής. Αν δεν είχε τα συγκεκριμένα κολλήματα, μαζί του θα ήταν κι εκείνοι.
Εδω κοτζάμ Χάιντεγγερ είχε αρχικά τσιμπήσει με τον Χίτελρ. Ο δε Ρίχαρντ Στράους, κατά τεκμήριο στους τρεις μεγαλύτερους συνθέτες του 20 αι. συνέχισε να υπηρετεί το καθεστώς παρά την αντιπάθεια γι’ αυτό που αποκαλύπτεται στο ημερολογιό του.* Είναι δεδομένο, για μένα τουλάχιστον, ότι ο γκροτέσκος αντισημιτισμός του ΑΧ [επικουρούμενος από λογής-λογής αποβράσματα] κι η ταύτιση της εβραϊκής φυλής με τον καπιταλισμό και τον κομμουνισμό εν τω άμα, ήταν αυτά που του κόστισαν τα πάντα. Αυτό άσχετα αν ο αντισημιτισμός του αποτελούσε …νομοτελειαή κατάληξη ιστορίας αιώνων, η οποία δεν αφορούσε μόνο τη Γερμανία φυσικά [στη Ρωσία πχ. για τους αντικομουνιστές η λέξη-κλειδί ήταν “εβραιομπολσεβικισμός”]. Από κει και πέρα, αν η μοίρα τα είχε φέρει ο ΑΧ να αποβιώσει εν έτει ’38 ας πούμε, προ ξεσπάσματος Β΄ΠΠ, θα καταγραφόταν ως ένας απ΄τους μεγαλύτερους ηγέτες στη γερμανική ιστορία. Όσοι το αμφισβητούν αυτό, θα πρέπει να αναρωτηθούν για το εύρος της γνώσης τους επί του θέματος.
* Έχει μεγάλη πλάκα η αντιπαράθεση των ημερολογίων Στράους – Γκέμπελς [συνεργάτες, εκόντες άκοντες, στο πλαίσιο της πολιτιστικής ζωής του Ράιχ] με φράσεις του ενός για τον άλλο όπως: “πρόκειται για μια πρωτοφανή συμπύκνωση ελαττωμάτων, για την ντροπή του γερμανικού έθνους” [Στράους για Γκέμπελς] – “Προς το παρόν τον έχουμε ανάγκη. Σύντομα όμως θα έχουμε μια γενιά δικών μας συνθετών, και θα απαλλαγούμε απ’ αυτό τον εκφυλισμένο νευρωτικό” [Γκέμπελς για Στράους].
Ακριβώς. Το πιο αστείο είναι ότι αυτοί που τον καταριούνται σήμερα εκ του ασφαλούς ακολουθώντας τον άνωθεν επιβεβλημένο συρμό, αρέσκονται να πιστεύουν ότι το ίδιο θα έκαναν και τότε. Στην πρώτη γραμμή θα συνωστίζονταν οι περισσότεροι και τα χέρια τους θα είχαν ξεραθεί από τα παλαμάκια. Το χαρακτήρα τους εξάλλου τον έδειξαν με τη στάση τους απέναντι στους “ανεμβολίαστους” και τους “αρνητές”.