Δεν έχει νόημα να δώσει κάποιος βάση στο βίντεο που κυκλοφόρησε ο Ισραηλινός στρατός [βλ. δεξιά] Οι “αποδείξεις” που επικαλείται, κάθε άλλο παρά αποδείξεις είναι. Δεν υπάρχει τίποτα εκεί που δεν θα μπορούσε να αποτελεί απλή σκηνοθεσία. Το ότι δημοσιογράφοι όπως ο κύριος Τέλογλου επικαλούνται ένα τέτοιο βίντεο σαν “στοιχείο”, αφήνεται επίσης ασχολίαστο.
Από την άλλη :
Συμπαθώ, ή εν πάση περιπτώσει συμπαθούσα ιδιαίτερα τον Douglas Murray – έχω τρία από τα βιβλία του, είχα παρουσιάσει το εξαιρετικό ‘The Strange Death Of Europe: Immigration, Identity, Islam’ από τον ΗΧΟ τη χρονιά που κυκλοφόρησε [2017]. Αποτελεί, υποθέτω, σήμερα ακόμα, βιβλίο αναφοράς για όποιον έχει “κενά” στο θέμα της “μετανάστευσης”, που επαναδιαμορφώνει σταθερά τον χαρακτήρα των χωρών της Δύσης – ό,τι έχει απομείνει απ’ αυτόν.
Δεν έχω ακόμα αποφασίσει πόσο συμπαθής μου είναι στο νέο ρόλο του προπαγανδιστή της ισραηλινής κυβέρνησης, συμπεριλαμβανομένης της θέσης που παίρνει για τη λογοκρισία προς το τέλος του βίντεο του Sky News [κάτω].
Η original συζήτησή του με τον Piers Morgan που είχα παρακολουθήσει ήταν εκνευριστική, με αποχρώσεις γελοιότητας, όπως το στιγμιότυπο με τη “ρουκέτα”. Τμήματα της συζήτησης [και αυτό με τη “ρουκέτα”] παρουσιάζονται στο βίντεο του Sky News, μαζί με άλλες πτυχές της νέας δραστηριότητας του DM.
Αυτό που κρατάω είναι η επιβεβαίωση μιας πρώιμης διαπίστωσης : όλοι οι παραδοσιακοί υποστηρικτές των “μεταναστών” και των open borders [χοντρικά όλοι οι liberals, αριστεροί και αριστερίζοντες] είναι ταυτόχρονα υποστηρικτές του παλαιστινιακού αγώνα.
Και επειδή τα πράγματα είναι πάντα πιο περίπλοκα απ’ όσο θα τα θέλαμε : το παλαιστινιακό γίνεται σημείο σύγκλισης των “αρνητών” της ψευτοπανδημίας, των ψευτοεμβολίων και του climate change, με τους υποστηρικτές των παραπάνω – άσπονδους εχθρούς τους. Εδώ για κάποιο λόγο δεν υπάρχουν ψεκασμένοι. Εκτός, ίσως, από κάποιους που επιμένουν να κοιτούν πίσω απ’ το “tragedy by numbers” της επικαιρότητας.
Το άλλο που κρατάω είναι η σαφής, μα και πρωτοφανής προσπάθεια υπέρβασης του παραδοσιακού αφηγήματος εκ μέρους του DM, ουσιαστικά δηλ. εκ μέρους της ισραηλινής προπαγάνδας :
Οι ισλαμιστές τρομοκράτες παρουσιάζονται εδώ όχι απλώς ως Ναζί, αλλά ως ακόμα χειρότεροι.
Και για να πω και του στραβού το δίκιο, έχοντας μελετήσει επαρκώς την ιστορία και των δυο : συμφωνώ 100% με την υπέρβαση.
Ο DOUGLAS MURRAY ΚΑΙ Η ΙΣΡΑΗΛΙΝΗ ΠΡΟΠΑΓΑΝΔΑ
(Visited 117 times, 1 visits today)
Γενικότερα οι σχέσεις φιλίας-έχθρας είναι προσωρινές και περίπλοκες. Από τη μια μεριά ο φίλος μου και από την άλλη ο εχθρός του εχθρού μου που εκ των πραγμάτων θεωρείται φίλος μου. Από την παράλλη πάλι μπορεί ο τελευταίος να έχει εχθρικές διαθέσεις απέναντι στον πρώτο, με αποτέλεσμα να πρέπει να διαλέξω ποιον από τους δυο θεωρώ φίλο και ποιον εχθρό, για να μην τους κάνω παρά τη θέλησή μου εχθρούς μου αμφοτέρους κλπ. Δεν υπάρχει μπέσα στην πολιτική.
Μέχρι τώρα απλώς υπήρχε μια σχετική νομοτέλεια : οι “αρνητές” των γνωστών μαλακιών ήταν ταυτόχρονα πατριώτες έως και Χρυσαυγίτες, Χριστιανοί έως και θρησκόληπτοι κοκ., άτομα με τα οποία συναντιόντουσαν κάποιοι σαν εμάς μέσω Άλφα του Κενταύρου. Οι προοδευτκοί του κώλου ήταν μπετόν αρμέ με την “επιστήμη”.
Εδώ έχει χαθεί η μπάλα : all together against Israel. Οι μόνοι που υποστηρίζουν το Ισραήλ είναι κάτι πραγματιστές [και …υποστηρικτές της “επιστήμης”, εννοείται] τύπου Μητσοτάκη / Άδωνι, με τους οποίους συναντιόμαστε, εγώ τουλάχιστον, μέσω Ανδρομέδας.
Μπα εγώ μετάνιωσα και που τους υποστήριζα παλιότερα. Δεν μου αρέσει το στυλ τους. Αν το έκαναν κρατώντας τουλάχιστον τα προσχήματα όπως ο Πούτιν, το συζητούσα το θέμα. Ούτε μπορώ να δω με ποιο τρόπο η γενοκτονία των Παλαιστινίων συνάδει με τα συμφέροντα της Ελλάδας. Καλά κάνει φυσικά ο Μητσοτάκης και πάει με τα νερά των αφεντικών του, αλλά προσωπικά δεν αισθάνομαι την παραμικρή ανάγκη να κάνω το ίδιο.
Το καλό της υπόθεσης πάντως είναι ότι κάπου έχουν αρχίσει να λογικεύονται οι “δικοί μας” μετά το απόγειο του παραλογισμού που αντιπροσώπευαν η πανδημία και το ουκρανικό. Μάλλον κατάλαβαν ότι δεν τους παίρνει πλέον για υστερικές υπεραντιδράσεις που γυρνάνε στο τέλος εναντίον τους και αποφάσισαν ότι θα πρέπει να κρατήσουν μια πιο μετριοπαθή στάση στο θέμα του Ισραήλ. Όσον αφορά το τελευταίο, φαίνεται ότι ο ανεξέλεγκτος πειραματισμός με τα εμβόλια τους πείραξε σοβαρά τον εγκέφαλο.
Αυτό που κατανόησαν οι δικοί μας είναι ότι δεν μπορείς να πας κόντρα στο “λαϊκό ρεύμα” και ότι πρέπει κάπως να δείξουν κι αυτοί πόσο ανθρωπιστές είναι.
Το ελπιδοφόρο σενάριο [με έμφαση στο “σενάριο”] είναι ότι οι πάγιες μέχρι τώρα “kill ’em all” πρακτικές του πολέμου θα αλλάξουν, ενόψει καθιερώσεως των [social] media ως καθοριστικού παράγοντα. Αυτό θα ήταν μια παράπλευρη …ωφέλεια της παρασιτικής λειτουργίας τους.
Κατά την άποψή μου πάντως, αν οι Ισραηλινοί έχουν χαλαστεί απ’ τα εμβόλια, οι άλλοι είναι εκ γενετής χαλασμένοι.
Η τακτική του να βάζουν τα γυναικόπαιδα [η οποία εσχάτως …αμφισβητείται ακόμα και αυτή, σε στιλ, αυτά τα λέει η CIA και πράσινα άλογα] είναι υπεράνω αμφισβήτησης, από εποχές μακρινές και ανύποπτες.
Πχ. από τα early ’80s με τους …9χρονους στρατιώτες που το Ιράν χρησιμοποιούσε στον πόλεμο εναντίον του Ιράκ. Ανάμεσα σ’ αυτούς, μέλος της “Νεολαίας του Χομεϊνί” ήταν ο μετέπειτα πρόεδρός του, Αχμαντινετζάντ – έχω ακούσει διηγήσεις του ιδίου σε συνέντευξη.
Μπάη δε ουαίη, το Ιράν, σε πείσμα των τεκταινομένων, δηλώνει ότι δεν πρόκειται να παρέμβη στρατιωτικά εναντίον του Ισραήλ αν δεν προκληθεί.
Πιστεύω ότι όπως οι Ιρανοί πούλησαν τους Παλαιστίνιους, έχοντας κάνει κάποια απίθανη συμφωνία με τους Ισραηλινούς προ 7/10, έτσι θα πουλήσουν αυτούς οι Ισραηλινοί, καταπατώντας αυτή τη συμφωνία. Γιατί μια γενική ανάφλεξη είναι το πιθανότερο σενάριο, it is written in the stars.
Πολύ θα ήθελα να δω ένα κανονικό πόλεμο του Ισραήλ απέναντι σε κάποιο τακτικό μουσουλμανικό στρατό, μπας κι ανέβει λίγο στην υπόληψή μου μετά τα τρέχοντα καραγκιοζιλίκια. Εντάξει δεν είναι σωστό που το λέω, αλλά η αλήθεια είναι ότι κάθε φορά που διαβάζω ειδήσεις για τις “μάχες που μαίνονται” γύρω από το α’ ή β’ νοσοκομείο ή βρεφονηπιακό σταθμό, βάζω αυθόρμητα τα γέλια.
Κι όμως υποτίθεται ότι αυτές οι μάχες είναι οι πλέον δύσκολες και φονικές. Αυτό τόνιζαν όλοι οι “ειδικοί” προσεγγιζούσης της εισβολής στη Γάζα, αναφερόμενοι σε εκατόμβες θυμάτων του ρωσικού στρατού στην door-to-door κατάληψη της Μαριούπολης, και κάτι τέτοια. Εγώ απ’ αυτά δεν πολυκατέχω, λογικά τα άκουγα πάντως όσα λέγανε.
Δύσκολες και φονικές είναι όταν έχεις αντίπαλο. Και αντίπαλο εγώ μέχρι στιγμής δεν βλέπω στη Γάζα. Σιγά μην κάθονταν εξάλλου οι αντάρτες να περιμένουν την επέλαση του πεζικού. Αυτό θα ήταν παγκόσμια πρώτη στα χρονικά του ανταρτοπολέμου. Σε κάποια διπλανή χώρα θα πίνουν οι περισσότεροι τον καφέ τους παρακολουθώντας από τις ειδήσεις τον εβραϊκό στρατό να καταλαμβάνει με ηρωικές επιθέσεις εγκατελειμμένα λαγούμια. Εννοείται ότι, όσον αφορά την τύχη των αμάχων, αν δεν ενδιαφέρει μια φορά τους ισραηλινούς, αυτούς δεν τους ενδιαφέρει δέκα.
Παίρνεις μια ιδέα τώρα του τί εννοώ τρεξίματα κουραστικά και χρονοβόρα – μιλάμε ότι όλες αυτές τις ώρες μέχρι προ ολίγου δεν ασχολιόμουν καν με δική μου δουλειά.
Γεγονός είναι ότι βίντεο με μάχες δεν έχει δοθεί στην δημοσιότητα. Κατά τ’ άλλα η προπαγάνδα είναι λαλίστατη, τη μια σκότωσαν δέκα αρχηγούς της Χαμάς, την άλλη δεκαπέντε κοκ.
Άστα, κι εγώ έχω μπλέξει άσχημα τελευταία. Θα δούμε.