Δεν είναι μόνο η κατάσταση του Joe Biden (οι μόνοι που εξακολουθούν να την αγνοούν είναι οι “δημοσιογράφοι” των ελληνικών ΜΜΕ). Είναι, κυρίως, ο τρόπος με τον οποίο αντιμετωπίζεται, από πολιτικούς και ψηφοφόρους του κόμματός του, και από πολιτικούς του αντιπάλους.
Οι πρώτοι, ισχυροί της “Αριστεράς”, νιώθουν βολικά με ένα άνθρωπο, το state of mind του οποίου τον καθιστά έρμαιό τους.
Το Δημοκρατικό πλήθος δείχνει το επίπεδο βαθειάς ύπνωσης στο οποίο βρίσκεται : όχι απλώς είναι έτοιμοι να τον ψηφίσουν ξανά, αλλά εκρήγνυνται σε οποιαδήποτε αναφορά στην κατάστασή του : τηλεπερσόνες αναφέρονται στον Joe σαν σε ακμαίο και υγιέστατο, αντίθετα με τον Trump ο οποίος …”παραπαίει”.
Προσωπική μου άποψη είναι ότι ο άνθρωπος που ψηφίζει ένα ζωντανό νεκρό δεν μπορεί παρά να είναι ζωντανός νεκρός ο ίδιος. Μιλάμε εδώ για 70 με 80 εκ. ανθρώπους.
Ως προς τους πολιτικούς αντίπαλους : όσοι ασχολούνται με την αμερικανική σκηνή θυμούνται, στο πλαίσιο του διαρκούς διωγμού του πρώην Προέδρου στη διάρκεια της θητείας του, την αμφισβήτηση κάποια στιγμή της πνευματικής του διαύγειας και την απαίτηση να κάνει το περίφημο cognitive test. Το οποίο είχε δεχτεί, με 100% επιτυχία. Το ίδιο ζήτησε ο ίδιος πέρσι απ’ τον “Πρόεδρο Biden”, ο οποίος (φυσικά!) αρνήθηκε, ως μη υποχρεωμένος απ’ το νόμο να το κάνει.
Όμως, το αμερικανικό σύνταγμα δίνει τη δυνατότητα για μια ακόμα κίνηση “μεταβίβασης εξουσίας”, σε περίπτωση που ο Πρόεδρος : 1. Παραιτείται 2. Πεθαίνει 3. Κρίνεται ανίκανος να ασκήσει τα καθήκοντά του. Πρόκειται για το περίφημο 25th Amendment. Ο λόγος που, παρά τις επικλήσεις του Trump, το Ρεπ. κόμμα απέφυγε να το επικαλεστεί, είναι ίσως το …τι επακολουθεί σε περίπτωση απομάκρυνσης του ζόμπι : η έλευση στην εξουσία της σουρεαλιστικά απίστευτης “αντιπροέδρου των ΗΠΑ”. Κάτω, ένα πρόσφατο, absolute must see βίντεο της Kamala με την Drew Barrymore – ο βαθμός της σεξιστικής “φεμινιστικής” βλακείας που αποπνέεται εδώ δεν μπορεί να περάσει απαρατήρητος.
Το δέος που προκαλεί η πιθανότητα μιaς “Προέδρου Harris”, μαζί με την πειθήνεια του Joe, βρίσκεται πίσω απ’ την ιώβεια ανοχή του ίδιου του του κόμματος.
Και φτάνουμε στους Ρεπουμπλικανούς ψηφοφόρους. Η συμπαγής υποστήριξη στον Trump είναι δεδομένη – ακόμα και οι “αναποφάσιστοι” μεταμορφώνονται μαζικά σε Trump supporters, χάρη στις άνευ προηγουμένου περιπέτειές του με το “Σύστημα Δικαιοσύνης”.
Ρίχνοντας όμως μια ματιά στον τρόπο που αντιμετωπίζεται απ’ όλους αυτούς ο παραπαίων νυν πρόεδρος, βλέπει κανείς το γνωστό pattern παιδικής χαράς για ενήλικους – πατέντας των social media : προσέγγισης με όρους entertainment, με τα παραπατήματα / ασυναρτησίες του Joe όλο και πιο …viral, να προκαλούν όλο και πιο ευφυή σχόλια, όλο και πιο σπαρταριστές ατάκες.
Το ίδιο το debate (αν τελικά δεχτεί η πλευρά του “Προέδρου” να το κάνει …”νομιμοποιώντας ένα υπόδικο”) αναμένεται με μεγαλύτερη ανυπομονησία από το Super Bowl.
Κάτι έχει ξεφύγει εδώ απ’ τον έλεγχο. Είναι αδύνατο να πάρεις σοβαρά όσα συμβαίνουν. Αλλά απ’ την άλλη, ό,τι χειρότερο μπορείς να κάνεις είναι ακριβώς αυτό : να μην τα πάρεις.
Το amount της γελοιότητας ακυρώνει τη σοβαρότητα των περιστάσεων : ο συγκεκριμένος άνθρωπος είναι σε θέση επιλογής ζωής και θανάτου για όλο τον Πλανήτη. Πρέπει να έχουμε πάντα κατά νου το βαλιτσάκι με τα πυρηνικά (γνωστό και ως …nuclear football) που παίρνει μαζί του, όταν μετακινείται εκτός Λευκού Οίκου. Το κάνει συχνά, συνήθως τα Σαββατοκύριακα.