Ο στόχος πίσω από την τρομοκρατική επίθεση [παρά το επιφαινόμενο της στρατιωτικής εισβολής] στο Ισραήλ, είναι εύλογος, εκ πρώτης όψεως τουλάχιστον : η αντιστροφή μιας διαδικασίας σταθεροποίησης που εκτυλίσσεται μετ’ εμποδίων από εποχής Abraham accord και η επάνοδος στην προτεραία κατάσταση.
Προσωπική μου απορία και λόγος για τον οποίο γράφω δυο γραμμές [μια και το θέμα δεν φαίνεται να απασχολεί τους καθ’ ύλην αρμόδιους], είναι ο “ύπνος” στον οποίο πιάστηκαν οι μυστικές υπηρεσίες του Ισραήλ, με τα μέσα που διαθέτουν, και με τους “φυτευτούς” που δεν μπορεί να μην υπάρχουν στους κόλπους μιας οργάνωσης όπως η Χαμάς. Για να μην προσθέσω ότι η επίθεση θα έπρεπε να είναι αναμενόμενη, με επικείμενη τη συμφωνία της χώρας με τη Σαουδική Αραβία.
Ένα σημαντικό κατά την άποψή μου ερώτημα είναι, επομένως, αν ο “ύπνος” προέκυψε φυσικώ ή τεχνητώ τω τρόπω. Και, στη δεύτερη περίπτωση, ποιός και γιατί τον προκάλεσε.
Από και και πέρα η εξέλιξη διαγράφεται ιδιαίτερα προβληματική, καθότι ο Ισραηλινός πρωθυπουργός μιλάει όχι για απλή απάντηση αλλά για “μακρύ και δύσκολο” πόλεμο, επόμενο στάδιο του οποίου μετά την κατατρόπωση της Χαμάς θα είναι η επίθεση στο Ιράν – χρηματοδότη της οργάνωσης.
Στο βίντεο κάτω, Ιρανοί βουλευτές πανηγυρίζοντες την επίθεση [“Θάνατος στο Ισραήλ! Θάνατος στις ΗΠΑ!”]
Discover more from OANNES
Subscribe to get the latest posts sent to your email.
Mαλιστα ,, Δηλαδη να πιστεψουμε οτι η Παλαιστηνιακη μπουκα ηταν σχεδον πιο επιτυχημενη κι απ αυτην ( τις πρωτες μερες τουλαχιστον) του Πουτιν στην Ουκρανια .. Οτι πεις γιατρε .. Λες να ειναι κατι σαν την περιπτωση Περλ Χαμπορ που το “αφησαν” κατα τα θρυλουμενα να συμβει για να μπουν οι Αμεριλανοι στον πολεμο τοτε ? ..
Κάτι τέτοια σκέφτομαι κι εγώ. Εν τω μεταξύ η “αναβάθμιση” μέσω της εισβολής δημιουργεί ακριβώς τις προϋποθέσεις για κήρυξη πολέμου. Γενικά όμως το πράγμα είναι πολυπαραγοντικό και περίπλοκο – ο ρόλος των Περσών οι οποίοι χρηματοδοτούν τη Χαμάς, χρηματοδοτούμενοι απ’ τον …Μπάιντεν, η συμφωνία Ισραήλ – Σ. Αραβίας που ήταν στα σκαριά, ο Νετανιά[ρ]χος που αντιμετώπιζε εσωτερικά προβλήματα τα οποία τώρα εξατμίζονται, οι Ρώσοι που θα ήθελαν να στρέψουν την προσοχή μακρυά απ’ την Ουκρανία – πιάσ’το αυγό και κούρευε.
By the way, αυτό με το Περλ Χάρμπορ δεν το άφησαν απλώς να συμβεί οι Αμερικανοί. Πριν να συμβεί, το είχαν …προκαλέσει, πιέζοντας τους Ιάπωνες, σε μια κλιμάκωση αντίστοιχη εκείνης με τον Πούτιν.
Να πω την αλήθεια, δεν πιστεύω στη θεωρία του “Πέρλ Χάρμπορ” στη συγκεκριμένη περίπτωση. Ακόμα κι έτσι να είναι, και πάλι δε βγάζει νόημα η επίθεση της Χαμάς και οι σχετικές ανακοινώσεις χωρίς ξένες πλάτες. Το μόνο που μπορώ να σκεφτώ, είναι ότι το Ισραήλ αποτελεί τη δυτική μύγα στο μεσανατολικό γάλα και τον επόμενο μετά την Ουκρανία στόχο στον πόλεμο της Ανατολής απέναντι στη Δύση.
Ούτε εγώ είμαι φανατικός μ’ αυτό. Ένα απ’ τα σενάρια που “επεξεργάζομαι” [ = τα ρίχνω στον κάδο και αφήνω τη διαδικασία να εξελίσσεται αυτόματα, μέχρι να βγει το καρτελάκι] είναι ότι πρόκειται για διαδικασία αποσταθεροποίησης ενός ευρύτερου συστήματος “εθνικιστικών” πόλων δύναμης εκφραζόμενων μέσα από περιπτώσεις όπως ο Trump ή ο φίλος αυτού Netanyahu.
Ο “ύπνος” της Μοσάντ και των άλλων παιδιών πάντως δεν καταπίνεται, παρά σαν διευκόλυνση του εχθρού να κάνει το λάθος που θα επιτρέψει σε μας να “κινηθούμε”.
Δεν θεωρώ τα σχέδια των δυτικών ερπετών άξια λόγου σε πλανητικό επίπεδο. Η εποχή αυτή κατά τη γνώμη μου έχει περάσει ανεπιστρεπτί. Μόνο για συνεχή ανακύκλωση της εσωτερικής τους προπαγάνδας φαίνονται πλέον ικανοί. Στο ανατολικό στρατόπεδο αντιθέτως αναδύεται μετά τη ρωσική “επιχείρηση” ένα μοτίβο “αντιαποικιακής” επιθετικότητας με τις κινεζικές απειλές προς την Ταϊβάν, τις “αυτονομιστικές” δικτατορίες στην Αφρική και την άλλως ανεξήγητη τωρινή επίθεση της Χαμάς. Και γιατί όχι? Ασχέτως με το τι καταλαβαίνουν οι δικοί μας κουφιοκέφαλοι, αναμφισβήτητο γεγονός είναι ότι σύσσωμος ο δυτικός ο κόσμος πολέμησε στην Ουκρανία ενάντια στη Ρωσία και το μόνο που κατάφερε είναι να σκάψει το λάκκο του.
…Πίσω από το οποίο Ιράν, εν τω μεταξύ, είναι πιθανώς η …Κίνα, η οποία πρόσφατα [ο διπλωματικός θρίαμβος του Xi] πέτυχε να φέρει κοντά τους εκ παραδόσεως εχθρούς Ιράν και Σαουδ. Αραβία. Η οποία δηλώνει μαζί με το Κατάρ ότι “το Ισραήλ δεν έχει να κατηγορεί παρά τον εαυτό του για τις επιθέσεις της Χαμάς”.
…Με δεδομένο άλλωστε ότι πίσω από αυτό είναι οι μουλάδες του Ιράν, το οποίο είναι πιθανό εις πείσμα όσων νομίζονται να ΕΧΕΙ ΗΔΗ ατομικά όπλα, και ως εκ τούτου να προκαλεί το Ισραήλ καθώς αισθάνεται έτοιμο για πόλεμο, η κεντρική ιδέα στα μυαλά των Ισραηλινών θα μπορούσε να είναι κάτι του στιλ “let’s not waste anymore time”.
Ο “ύπνος” δηλ. της Μοσάντ μπορεί να αντιστοιχεί με “σήκωμα του γαντιού” – επικοινωνιακώ τω τρόπω that is, δια της παράλληλης εξασφαλίσεως ενός πακτωλού ανατριχιαστικών εικόνων.
Γιατί δεν ήταν μόνο οι μυστικές υπηρεσίες. Υπάρχουν και οι αφηγήσεις των survivors που απορούσαν μέσα στην αγωνία τους για την αργοπορία των ισραηλινών δυνάμεων.
Κι έτσι να είναι, δεν αλλάζει τίποτα επί της ουσίας. Δεν υπάρχει λόγος να πιστέψουμε ότι ο υπολογισμός του Ισραήλ θα είναι σωστότερος από τον υπολογισμό των ευρωαμερικανών στην Ουκρανία. Ουσιαστικά το Ισραήλ βρίσκεται μόνο του αυτή τη στιγμή μέσα στο στόμα του λύκου. Για πυρηνικά εντωμεταξύ ούτε κουβέντα. Ένας πύραυλος αρκεί για να το εξαφανίσει από το χάρτη. Και ψάξε μετά να βρεις από πού ακριβώς ήρθε.
Ότι είναι στο στόμα του λύκου είναι, έτσι ήταν άλλωστε εξ αρχής [με τα περί Παλαιστινίων “θυμάτων”, από μια εποχή και μετά τουλάχιστον, έπαψα να μασάω]. Απλώς αναρωτιέμαι ποιος “χειρίζεται” τον λύκο αυτή τη στιγμή, και πιστεύω ότι είναι οι φίλοι μας Κινέζοι, μέρος ενός συνολικού συστήματος, η λεπτομερής σύνθεση του οποίου όπως και του αντίπαλου δέους του μου διαφεύγει – υπάρχουν στοιχεία αντιφατικά, μη επιδεκτικά συνδυασμού απ’ το φτωχό μυαλό μου.
Με δεδομένη πάντως την “απόλυτη” πυρηνική υπεροπλία του μικρού Ισραήλ, την αποφασιστικότητά του, όπως και ότι ένας πύραυλος με πυρηνικά είναι εντελώς αδύνατο να περάσει ως αγνώστου προελεύσεως η …απαρατήρητος, η χώρα που θα επιχειρήσει τέτοια επίθεση θα πρέπει να έχει κάνει τα πατερημά της. Όποια κι αν είναι η δική της έκταση.
Μην είσαι και πολύ σίγουρος για την αποφασιστικότητα και την αποτελεσματικότητα του Ισραήλ. Το 1967 είναι πολύ μακριά και οι πλάτες της Αμερικής είναι πλέον σκεβρωμένες. Δεν αποκλείεται η συγκεκριμένη σύγκρουση να μην οδηγήσει σε κάτι ευρύτερο, η γενικότερη τάση όμως δεν αλλάζει: ο πόλεμος ξανάγινε της μόδας.
Δεν έχεις και άδικο, αν κρίνουμε από την “προσέγγισή τους” στο θέμα του Covid και των εμβολίων. Το βασικό είναι αυτό, να μην οδηγήσει σε τίποτα ευρύτερο αυτή η φάση, γιατί με τους Ιρανούς έχω μόνιμο, από παλιά πρόβλημα – δεν θέλω να το ονομάσω “διαίσθηση”, αλλά κάτι τέτοιο θυμίζει.
Πιστεύω είναι νωρίς για κάτι ευρύτερο. Μακροπρόθεσμα πάντως δεν ξέρω αν υπάρχει μέλλον στην Ασία για νησίδες αμερικανικής κυριαρχίας όπως το Ισραήλ και η Νότια Κορέα.