Δεν χρειάζεται να διαβάσεις τα βιβλία του : μια ματιά στη φυσιογνωμία και τις εκφράσεις του κυρίου Harari, αποκαλύπτει ένα είδος Εβραίου Αρτέμη Μάτσα, άτομο εντυπωσιακά υποβαθμισμένο, “καχεκτικό” από κάθε άποψη. Όπως το είχε θέσει ο stcigar : απορείς πώς το άτομο αυτό έχει καν πανεπιστημιακό πτυχίο.
Είναι …αυτός ακριβώς απ’ τον οποίο θα περίμενες να θέσει τη “μεγάλη πολιτική και οικονομική ερώτηση του 21ου αιώνα” :
“Τι χρειαζόμαστε τους ανθρώπους; ή …έστω, τι χρειαζόμαστε τόσους πολλούς ανθρώπους;”
Περί Bill Gates και ατζέντας μείωσης του πληθυσμού τα έχουμε ξαναπεί.
Υπάρχει όμως ένα πλήθος άλλων “δισεκατομμυριούχων φιλάνθρωπων” που προωθούν χρόνια τώρα την ίδια ατζέντα : από τον David Rockefeller Jr. και τον George Soros μέχρι τον Warren Buffett, τον Michael Bloomberg, τον Ted Turner και την …Oprah Winfrey.
Ο ΚΥΡΙΟΣ HARARI ΔΕΝ ΜΑΣ ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ…
(Visited 179 times, 1 visits today)
Το πραγματικό ερώτημα είναι σε τι χρειάζονται τύποι σαν τον Χαράρι. Όχι σαν ιστορικοί πάντως.
Μάλλον το ξέρει και ο ίδιος. Που σημαίνει ότι έχουμε μια …ψυχολογική προβολή της δικής του αχρηστίας στο σύνολο της ανθρωπότητας😄
Εντωμεταξύ αυτό περί καχεκτικού Εβραίου Αρτέμη Μάτσα είναι.. ακριβώς έτσι. Κάπου τον λυπάμαι για τις εκτός τόπου και χρόνου μεγαλόστομες ανοησίες που ξεφουρνίζει με την πρώτη ευκαιρία, μετά σκέφτομαι την αποστολή που έχει αναλάβει – εσχάτως και μέσω παιδικών βιβλίων – και.. agh, fuck it man.
Τον πούλο. Μιλάμε για πολύ αντικανονική παρουσία από κάθε άποψη. Το περί παιδικών βιβλίων δεν το ήξερα αν και τελικά φαντάζει φυσικό. Τσέκαρα μόλις και είδα
τις γνωστές μαλακίες του εικονογραφημένες, κάτι υποθέτω σαν το Logicomix του Δοξιάδη. Αυτουνού έχει μεγάλη πλάκα η πρόζα του, ένα είδος διάλογου ανάμεσα σε κακοπρογραμματισμένα ρομπότ με “φιλοσοφικές ανησυχίες”.
Το ότι ένας συγγραφέας όπως ο Lewis Mumford ας πούμε είναι αόρατος, προς χάρν του Χαράρι, είναι ενδεικτικό κατ’ αρχήν της σχέσης της “επιστημονικής κοινότητας” με το δημοκρατικό ιδεώδες.
Το ποιόν του το είχα ψυλλιαστεί χωρίς να διαβάσω καν τον τίτλο του σχετικού βιβλίου (παρακάμπτοντας ακόμα και την πάγια τακτική μου το judge a book by its cover) με το που άκουσα για εκπληκτικό ιστορικό από άτομα που δεν είχαν ασχοληθεί ποτέ με την ιστορία. Λέω από μέσα μου, κάτσε ρε φίλε, δεν είμαστε στον εικοστό αιώνα, εδώ έχουμε 2018 και η έννοια του επιστημονικού best-seller αποτελεί αντίφαση όρων. Είμαι σίγουρος ότι εκείνη την ώρα, κάπου στα σκοτεινά τους υπόγεια, τρεις ηλικιωμένες κυρίες θα σιγομουρμούριζαν πλέκοντας “..και πού να δεις τι ετοιμάζουμε από το 2019!”
Πάντως το πρόβλημα του υπερπληθυσμού είναι προφανώς υπαρκτό και στο μεγαλύτερο μέρος του τεχνητό, αφού η άνοδος του ποσοστού επιβίωσης (μέσω εμβολίων και αντιβιοτικών) δεν συνοδεύτηκε στις χώρες του “τρίτου κόσμου” από αντίστοιχη άνοδο του βιοτικού και μορφωτικού επιπέδου. Θα μπορούσε άνετα κατά τη γνώμη μου να είχε αντιμετωπιστεί μεταπολεμικά με ανώδυνες μεθόδους, αν δεν ήταν όλοι απασχολημένοι full time με τον ψυχροπολεμικό καταναλωτικό ανταγωνισμό.
Συμφωνώ με την “υπαρκτότητα” και την “τεχνητότητα” του θέματος του υπερπληθυσμού.
Ως προς τους φαν του Χαράρι, πρωτοποριακή εκδήλωση φυσικά του φαινομένου της εντρύφησης διαφόρων σε θέματα που μόλις πριν αγνοούσαν είναι οι τέχνες, με πρώτη και καλύτερη τη μουσική. Πεδίο όπου από τα ’90s ήδη, έχοντας ξεκινήσει από τα ιστορικά ’80s, το φαινόμενο “fans” εξομοιωνόταν με αυτό της “άμορφης μάζας”, ενώ οι αληθινοί fans αναβαθμίζονταν σε γνώστες [κριτικοί – opinion makers, πάσης φύσεως djs] και οι γνώστες σε …καλλιτέχνες.
Παρεμπιπτόντως έχω την αίσθηση ότι στα 80s παρουσιάστηκε για πρώτη φορά ένα συνειδητό και από τις δύο πλευρές χάσμα μεταξύ της “εμπορικής” και της “εναλλακτικής” – “ποπ” κατά τάλλα – μουσικής που εξέφραζε κάτι δυσοίωνα βαθύτερο, αλλά δεν ξέρω τι ακριβώς. Από τα 90s και μετά το χάσμα γεφυρώθηκε σε κάποιο βαθμό, αλλά τίποτε πια δεν ήταν το ίδιο.
Βεβαίως. Αυτό άλλωστε δεν ήταν άσχετο με την “ευεργετική”, ground breaking εμφάνιση του MTV.
Αρχής γενομένης από τότε, η μουσική άρχισε να προσαρμόζεται σε ρόλο …συνοδευτικό των βίντεο που, υποτίθεται, είχαν φτιαχτεί για να τη συνοδεύουν.
Στα ’90s γενικά έγιναν πράγματα και θάματα [ένα είδος επανάληψης των ’60s ως φάρσας, με την έννοια της τυποποίησης σε μεγάλο βαθμο ΚΑΙ της “εναλλακτικής” σκηνής].
Το σίγουρο πάντως είναι ότι …ό,τι κουνήθηκε μουσικά με αξιώσεις mainstream κουνήθηκε μέχρι τα middle – late ’70s.
Έκτοτε το πράγμα κατρακυλάει βάσει σχεδίου. Δεν είναι τυχαίο το πόσοι άνθρωποι [και στην Ελλάδα] μεγάλωσαν θεωρώντας ότι το ροκ ξεκίνησε με το βρετανικό πανκ το ’76.
Το αγαπημένο μου παράδειγμα : ένα από τα άλμπουμ που χτύπησαν Νο 1 στο αμερικάνικο Billboard το 1972, ήταν το …Thick As A Brick των Jethro Tull.
Το ίδιο ακριβώς συνέβη, ένα χρόνο αργότερα με το “ακόμα πιο φιλόδοξο” Passion Play…