Αφορμής δοθείσης απ’ τη δολοφονία του “19χρονου” κυβερνητικά κλιμάκια και μιντιακοί εντολοδόχοι στρέφουν τον προβολέα τους στην οπαδική βία, θέλοντας να προσδώσουν στην επιχείρηση “απόσπαση προσοχής από το real thing” * επικές αποχρώσεις.
Ή μάλλον επικολυρικές, όπως προκύπτουν από το συνδυασμό “κοινωνιολογικών” αναλύσεων επιπέδου Θεοδωρικάκου, με συνεντεύξεις χαροκαμένων συγγενών που η θλίψη δεν τους εμποδίζει να διεκδικήσουν το 15λεπτο τηλεοπτικής δημοσιότητας.
Αναδημοσιεύω αποσπάσματα από το κείμενο κάποιας Δώρας Αντωνίου στην “Καθημερινή”, χαρακτηριστικό ενός δημοσιογραφικού συστήματος το οποίο ανακαλύπτει αίφνης, όχι τη βία των χούλιγκαν αλλά την …υποκρισία και τις μεγαλόστομες διακηρύξεις σωματείων και κυβερνητικών παραγόντων :
«Αναδιπλούμενοι σουγιάδες, βεγγαλικά, κράνη, κροτίδες, µεταλλικοί σωλήνες, ξύλινα ρόπαλα, φτυάρια, σφυριά». Η «σοδειά» της αστυνομίας από την έρευνα σε σύνδεσμο φιλάθλων στη Θεσσαλονίκη, μετά τη δολοφονία του 19χρονου Αλκη Καμπανού. Ευρήματα παρόμοια με αυτά άλλων αστυνομικών επιχειρήσεων ύστερα από βίαιες συμπλοκές μεταξύ φιλάθλων. Το «ετοιμοπόλεμο» του συγκεκριμένου συνδέσμου δεν είναι εξαίρεση, δεν είναι περιθωριακό, δεν είναι τυχαίο. Για όσους παρακολουθούν από κοντά τη δραστηριότητά τους, είναι ο κανόνας.
Η δολοφονία του 19χρονου Αλκη έστρεψε τον προβολέα στην οπαδική βία. Ομως, όπως μαρτυρούν στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης όσοι βρίσκονται κοντά σε ομάδες, όσοι επιμένουν να πηγαίνουν στο γήπεδο, όσοι μένουν σε γειτονιές «χαρακτηρισμένες» οπαδικά, οι συμπλοκές μεταξύ οπαδών είναι κανόνας. Είναι συχνές και εξαιρετικά βίαιες. Μάλλον από τύχη δεν θρηνούμε πιο συχνά θύματα. Οταν αυτό συμβαίνει, πάντως, ο προβολέας της προσοχής στρέφεται εκεί και το πανηγύρι της υποκρισίας στήνεται αμέσως: δακρύβρεχτες ανακοινώσεις από σωματεία, αποκήρυξη της βίας και χαιρετισμός στα αθλητικά ιδεώδη. Και τεράστια έκπληξη που συμβαίνουν αυτά τα πράγματα. Αντίστοιχα, μεγαλόστομες ανακοινώσεις από την πλευρά των αρμοδίων, για πάταξη κάθε έκνομης συμπεριφοράς, για ξερίζωμα της βίας, για μαχαίρι που θα φτάσει στο κόκαλο. Πριν το επόμενο μαχαίρι αφήσει πίσω νεκρό, για να στηθεί και πάλι το γαϊτανάκι των ευθυνών, της υποκρισίας, των διακηρύξεων.
Στη Θεσσαλονίκη τρεις άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους την τελευταία πενταετία εξ αιτίας της οπαδικής βίας”…
Τι λες βρε παιδί μου… Είμαι σίγουρος ότι περισσότεροι Θεσσαλονικείς την ίδια περίοδο έχασαν τη ζωή τους γλιστρώντας ή σκοντάφτοντας. Για όσους άλλωστε περιμένουν να διαβάσουν κάποια αναφορά σε συγκεκριμένα πρόσωπα / καταστάσεις, η αναμονή θα είναι μάταιη : η πλειονότης των ιδιοκτητών των mainstream media είναι και πρόεδροι ποδοσφαιρικών σωματείων.
“Τον τελευταίο χρόνο έχουν πληθύνει οι ειδήσεις για επιθέσεις, συμπλοκές μεταξύ οπαδών, εμπρησμούς και καταστροφές για οπαδικά κίνητρα”.
Για φαντάσου : παιδάκι ήμουν – δεκαετία ’70, αλλά θυμάμαι διαυγέστατα διηγήσεις συγγενών για “εκτεταμένα επεισόδια” στη Βέροια [πατρίδα του πατέρα μου] από οργανωμένους οπαδούς του …Πιερρικού εν όψει του τοπικού ντέρμπι. Μιλάμε για σπασίματα βιτρίνων, καψίματα αυτοκινήτων και …πολύ ξύλο. Θυμάμαι να ακούω για τον θηριώδη θείο μου, που είχε πλακωθεί με …επτά οικοδόμους στη Δράμα, στέλνοντας τρεις στο νοσοκομείο όπου διαμετακομίσθηκε και ο ίδιος. Και γενικώς, φαντασμαγορικές διηγήσεις από επεισόδια εποχής, οι οποίες δεν είχαν τίποτα να ζηλέψουν από σημερινές.
“Την ίδια στιγμή, στη συμπρωτεύουσα εντοπίζονται ίχνη «συνδεσμιτών» σε κινήσεις αντιεμβολιαστών, σε επεισόδια σε σχολεία, ακόμα και στις διαδηλώσεις για τη συμφωνία των Πρεσπών. Εντονη είναι η φημολογία στην πόλη για εργαλειοποίηση των συνδέσμων φιλάθλων ακόμη και στην υπηρεσία εγκληματικών δράσεων. Οτι υπό τον μανδύα του οπαδισμού οργανωμένες ομάδες καλύπτουν πολύπλευρη έκνομη δράση, με τον φόβο και τις απειλές να κλείνουν στόματα”.
Ώπα. Για όσους αναρωτιόντουσαν πότε θα μπούμε στο “ζουμί”, νάτο.
Γίνεται αντιληπτό σιγά-σιγά, ελπίζω από όλους, πόσο σημαντικό ήταν το σχέδιο εξόντωσης της Χ.Α. μέσω του χαρακτηρισμού της ως εγκληματικής οργάνωσης. Το οποίο [πιλοτικό] πρότζεκτ ούτε με ιδεολογίες είχε σχέση, ούτε με συμπεριφορές, παρά με σχέδια επιβολής μονοφωνίας στη δημόσια ζωή, τουλάχιστον “ως προς τα βασικά”, διά της εξαφανίσεως των όποιων αποκλίσεων.
Και οι “σύνδεσμοι” αποτελούσαν πάντα εστία απόκλισης. Φωνή υγιούς, λαϊκής αντίδρασης στα σχέδια των ελίτ που κινούν τα νήματα κυβερνήσεων και μίντια.
Αυτή, η απόκλιση, δεν είναι ανεκτή, όχι η “βία” του Υπουργού Προστασίας “σε οποιαδήποτε μορφή της”.
“Να μην αποδεχτούμε τη βία ως κανονικότητα”, μας λέει στον τίτλο της η κυρία Αντωνίου. Αλλιώς : να αποδεχτούμε ως κανονικότητα τις μάσκες, τον υποχρεωτικό εμβολιασμό και τη Μεγάλη Επανεκκίνηση…
* Φυσικά την υπόθεση “πανδημία”, και την καταστροφική για τη χώρα διαχείρισή της από τους ίδιους.
Άντε και πες ότι κάπως τα καταφέρνουν κι εξαφανίζουν τελικά την “οπαδική βία”. Πού θα ξεσπάσει τα νεύρα του όλος αυτός ο κόσμος; Γιατί δε νομίζω να είναι η αντίπαλη ομάδα που τους φταίει στην πραγματικότητα..
Συμφωνώ απολύτως. Ο μαζικός αθλητισμός, ειδικά το επαγγελματικό ποδόσφαιρο χαιρετίζεται εξ αρχής ως ασφαλιστική δικλείδα της “αρνητικής ενέργειας”. Όχι τυχαία άλλωστε ξεκινάει μέσα με τέλη του 19ου αι. από την πατρίδα της βιομηχανικής επανάστασης [=βασικής πηγής, κατά την ανειδίκευτη άποψή μου, του σασπένς και της εξ αυτού εκλυόμενης “αρνητικής ενέργειας”].
Τώρα το τι θα είχε προκύψει χωρίς την ασφαλιστική δικλείδα [“με αυτήν” – όχι φυσικά εξ αιτίας της – είχαμε τους πλέον πολύνεκρους πλέμους στην ιστορία της ανθρωπότητας] ή το τί θα προκύψει τώρα έτσι και την κλείσουν κάποιοι, is anybody’s guess.
…για να το προσαρμόσουμε άλλωστε στη δική μας μικροπολιτική πραγματικότητα, αίσθησή μου είναι ότι το κόλπο αφορά ένα είδος υπόγειου “μπρα ντε φερ” [μπλιαχ!] μεταξύ κυβέρνησης και σωματειακών παραγόντων, κάποιοι απ’ τους οποίους τουλάχιστον [βλ. ορισμένα δημοσιεύματα “μέσων” Μαρινάκη] έχουν αρχίσει να εκτελούν ελιγμούς απομάκρυνσης από τη γραμμή Πέτσα.
Δεν είμαι σίγουρος πάντως ότι τα μέσα του Μαρινάκη αποκλίνουν από την κυβερνητική γραμμή που κι αυτή πλέον αποκλίνει από τον εαυτό της. Χτες μόλις υπέπεσε στην αντίληψή μου στο in.gr ένα εκ των εμετικότερων κειμένων περί πανδημίας που έχουν ποτέ δημοσιευθεί, “τα λάθη των επιστημόνων στο θέμα της πανδημίας”, όπου διάφοροι “διεθνούς φήμης επιστήμονες” εκφράζουν μετάνοια που δεν υποστήριξαν εξ αρχής όσο έπρεπε τα εμβόλια, τις μάσκες και τα λοκντάουν, των οποίων η αποτελεσματικότητα τώρα επιβεβαιώνεται πέραν κάθε αμφιβολίας. Κι όλο αυτό σαν παράδειγμα του ότι σε αντίθεση με το δογματισμό των αρνητών, η επιστήμη μαθαίνει από τα λάθη της κλπ. Δεν κάνω πλάκα!
Το ότι δεν έχουν πάψει να υπάρχουν και τέτοια, εννοείται. Αλλά έχουν εμφανιστεί και “άλλου είδους” τον τελευταίο καιρό, σε χρονική σύμπτωση με την τοποθέτηση ορίου 10.000 στους ποδοσφαιρικους αγώνες.
Δεν ξέρω, “όλα παίζουν”. Έως και η πιθανότητα το, όντως εκ των εμετικότερων κειμένων, να είναι το ισοδύναμο της ουράς κάτω απ’ τα σκέλια …ακριβώς μετά το προτζεκτ “φόνος !9χρονου”.
Το δημοσίευμα είναι κυριολεκτικά απίστευτο. Η τακτική αυτή, αποτέλεσμα δεκαετιών μαζικής κατεργασίας απ’ τα media, λειτουργεί πλέον αλάνθαστα σε τεράστια μερίδα κόσμου.
Το μόνο που απαιτείται για την κατασκευή συναίνεσης είναι το ύφος ανθρώπου in charge : το ότι “είναι έτσι” γιατί το λέει αυτός ότι είναι έτσι, ανήκει στις προδιαγραφές του επαγγέλματος.
Η Χριστίνα Σούζη φερ’ειπείν και η λοιπή κουστωδία των “μετεωρολόγων”, βρίσκονται εκεί ενσαρκώνοντας την εικόνα που αποτελεί ζητούμενο: του “ειδικού” που επικοινωνεί από καθέδρας πετώντας ψίχουλα γνώσης σε ένα πόπολο που δεν έχει τρόπο να τα αξιολογήσει. Το ότι 9 στις 10 φορές πέφτει έξω δεν έχει σημασία, εκεί υπεισέρχεται το κλισέ του “ειδικού” που …γηράσκει αεί διδασκόμενος – ακόμα ένα εννοιολογικό συστατικό της “ειδικότητας”.
Κι εγώ με το που του έριξα μια ματιά – γιατί δεν άντεξα να το διαβάσω μέχρι το τέλος – πραγματικά δεν ήξερα μήπως τελικά επρόκειτο για φάρσα. Όσον αφορά τον ορισμό της επιστήμης πάντως, ο Lakatos πιστεύω έκλεισε το θέμα προ πολλού, όταν θεώρησε κατεξοχήν χαρακτηριστικό της τη δυνατότητα να κάνει αξιόπιστες προβλέψεις, πράγμα που φυσικά δεν περιορίζεται σε αυτό που καταχρηστικά ορίζεται σήμερα ως επιστήμη από συγκεκριμένες επαγγελματικές ομάδες. Μια τέτοια ομάδα εξάλλου είναι και οι σεισμολόγοι, των οποίων η ανώτερη γνώση συνίσταται στη διαπίστωση ότι.. έγινε σεισμός.
…Οι οποίοι, εκτός μιντιακού πλαισίου τουλάχιστον είναι ουσιαστικά ακίνδυνοι. Σε αντίθεση με άλλες κατηγορίες “επιστημόνων” όπως πρώτοι και καλύτεροι οι …ψυχίατροι. Οι οποίοι, “τη στιγμή που μιλάμε” ανυπομονούν να παραλάβουν τη σκυτάλη απο τους λοιμωξιολόγους, βοηθώντας μας να ξεπεράσουμε τις συνέπειες “της πανδημίας”.
Αν υπάρχει ένα στοιχείο που εκτιμώ απεριόριστα στη ζωδιακή ψυχολογία, πέραν φυσικά της αξιοσημείωτης ικανότητας της να κάνει προβλέψεις, είναι ο.. σεβασμός της προς τη διαφορετικότητα, σε αντίθεση με όλες ουσιαστικά τις “επιστημονικές” μορφές ψυχολογίας που αποκλειστικό σκοπό τους έχουν το να σε βγάλουν άρρωστο με το αζημίωτο.
Ακριβώς. Η αρρώστια αποτελεί εδώ a priori συνώνυμο της ύπαρξης. Κάτι σαν το προπατορικό αμάρτημα.
Και αυτό ισχύει γενικότερα για την απόπειρα ολοκληρωτικής αποστείρωσης της ανθρωπότητας από βία, σεξ, απορρίμματα, μικρόβια και δε συμμαζεύεται, που αποτελεί την πεμπτουσία της πολιτικής ορθότητας και αργά η γρήγορα θα προκαλέσει άνευ προηγουμένου backlash που θα τρέχουν όλοι και δε θα φτάνουν.
Πράγματι. Βέβαια, ανάμεσα σ’ αυτούς τους τελευταίους θα είναι και οι “αθώοι του αίματος” όπως εμείς.