Το σωστό πρέπει να λέγεται – το ποιος, και πώς το λέει, είναι δευτερεύοντα. Αυτό ισχύει ακόμα και για τον Γιώργο Νταλάρα, αντιμέτωπο με τα ακατοίκητα της “δημοσιογραφίας”, με αφορμή κάποια [περιττά] σχόλιά του περί Ρέμου, Αργυρού και διαφημίσεων.
Όχι ότι η γενιά του κυρίου Νταλάρα, στερείται ευθυνών για τη σημερινή “κατάντια”.
Ο ίδιος υπήρξε απ’ τους πρωταγωνιστές της διαδικασίας “αλλαγής παραδείγματος”, μεταφοράς δηλ. του κέντρου βάρους από τον δημιουργό στον ερμηνευτή / μετατροπής του δεύτερου σε employer του πρώτου. Σύμφωνα με το σχέδιο των από μια εποχή και μετά ιθυνόντων της δισκογραφίας, δεν θα ήταν πλέον οι συνθέτες που διάλεγαν τους ερμηνευτές, αλλά το αντίθετο. Το πρόσωπο του τραγουδιστή θα κυριαρχούσε στο εξώφυλλο ενός δίσκου η δημιουργία του οποίου θα γινόταν συλλογική υπόθεση [δυο και τρεις συνθέτες – στιχουργοί κάθε φορά, τουλάχιστον]. Επόμενη πράξη, η βαθμιαία εγκατάλειψη του σκάφους από όσους θα μπορούσαν να το οδηγήσουν σε ασφαλή νερά, και η έφοδος σ’ αυτό ενός συνοθυλεύματος “δημιουργών” με τους οποίους ήταν φυσικό να μην καταδέχονται να συνεργαστούν άνθρωποι όπως …ο ίδιος ο Νταλάρας, ο οποίος είχε ξεκινήσει την καριέρα του με τραγούδια του Σταύρου Κουγιουμτζή.
Δεν “ήμουν εκεί” ώστε να μπορώ να μιλήσω για τον ρόλο του τραγουδιστή σε όλη αυτή τη θλιβερή υπόθεση. Ίσως από φιλοδοξία να την ενθάρρυνε, ίσως και να επιχείρησε ανιδιοτελώς να την περιορίσει. Το σίγουρο είναι ότι δεν τον έχω ακούσει να μιλά γι’ αυτήν, όσο καιρό εξελισσόταν, όσο υπήρχε θεωρητικά έστω μια πιθανότητα ανάκαμψης.
Με τη διπλή, χαριστική βολή του free downloading και των talent shows στη νέα χιλιετία, το πράγμα είναι συντελεσμένο, και είναι πλέον κωμικοτραγικά αργά για ο,τιδήποτε.
Η θεωρητική οντότητα “νέος Τσιτσάνης” θα έμενε σήμερα “ανεκμετάλλευτη”, ακόμα και αν κέρδιζε την εύνοια του …Κωνσταντίνου Αργυρού και του Αντώνη Ρέμου. Μεταξύ μας, το αυτό θα συνέβαινε 25 χρόνια πριν, ακόμα κι αν τον σύστηνε στο κοινό ο κύριος Νταλάρας.
Άσε που η φυσιολογική αντίδραση κάποιου με το IQ ενός Τσιτσάνη, και με τη στάση ζωής που κάτι τέτοιο συνεπάγεται, θα ήταν να απομακρυνθεί ολοταχώς απ’ την “ελληνική μουσική πραγματικότητα”.