Νομίζω ότι ο “χρήστης” παραείναι προκατειλημμένος για να έχει αντικειμενική εικόνα της πραγματικότητας – όχι ότι τον αδικώ γι’ αυτή την προκατάληψη.
Πάντως, σιγά μη γίνεται τώρα πράξη “η Ελλάδα των ονείρων μας”.
Πέρα από ο,τιδήποτε άλλο, η επιτυχία των masterchef, διαχρονικά τερατώδης / τερατωδώς διαχρονική, σε ποιό άλλο concept εντάσσεται, από εκείνο της απόλυτης, μελλοντικής “Casino Land”;
Δεν θα ξεχάσω τη μοναδική φορά που πάτησα το πόδι μου στη Μύκονο, για ένα παίξιμο με το γκρουπ στο πλαίσιο “φεστιβάλ εναλλακτικού ροκ”. Με το που είχα τσεκάρει την τοποθεσία διεξαγωγής αυτού του τελευταίου, και το επίπεδο της “διοργάνωσης” [κάτι φρικιάρηδες, σε κάτι αντίσκηνα σε κάποια παραλία + τα χειρότερα ηχητικά που έχω ακούσει] αποφάσισα ότι η συμμετοχή ήταν υπεράνω των δυνάμεών μου. Κανόνισα ως εκ τούτου να φύγω την επομένη κιόλας, με το πρώτο πλοίο της γραμμής.
Στο διάστημα που μεσολάβησε, είχα μια σειρά εμπειριών απ’ το νησί των ανέμων – υποθέτω με ασφάλεια ότι η κατάσταση δεν έχει βελτιωθεί απ’ τα early ‘90s.
Η εμπειρία στην οποία αναφέρομαι, απ’ αφορμής του παραπάνω βίντεο, ήταν η εξής : Καθόμαστε σε ένα είδος κεντρικής πλατείας, με “γραφικά” ταβερνάκια ολόγυρα. Εκεί που τρώμε, στη μέση της πλατείας / σκηνής ξεσπάει ένας καβγάς ανάμεσα σε δυο “γραφικούς” μαγαζάτορες. Οι τύποι δώστου να βρίζονται, δώστου να αλληλοκατηγορούνται, για λόγους που κάθε άλλο παρά ευκρινείς ήσαν. Το λέγε-λέγε, υπό κανονικές συνθήκες θα έπρεπε να οδηγήσει σε κάποιο είδος …εμπλοκής, πράγμα που εδώ, ως πιθανότητα, φαινόταν να αποκλείεται. Άσε που σύντομα, από τον τόνο της φωνής και τη γλώσσα του σώματος, γινόταν σαφές ότι οι τύποι έδιναν κανονική παράσταση για το φιλοθεάμον κοινό. Το οποίο μπορούσε έτσι να βιώσει μια “αυθεντική” εμπειρία με “φιλόνικους”, “ταμπεραμεντόζους” Έλληνες.
Μου έχει μείνει η έκφραση ευχαρίστησης στα ροδομάγουλα πρόσωπα των Βορειοευρωπαίων για την ανέλπιστη τύχη τους – κάποιοι, εννοείται, απαθανάτιζαν τη φάση.
Δεν ξέρω, μπορεί να γίνομαι γραφικός, κομίζοντας γλαύκα εις Αθήνας, επισημαίνοντας κάτι που για τους μύστες αποτελεί καθιερωμένη ατραξιόν – ιεροτελεστία. Απλώς για μένα ήταν η πρώτη και τελευταία φορά που είδα κάτι τέτοιο.
Κι ήταν από τις περιπτώσεις που έχω νιώσει ότι το “ντρέπομαι για λογαριασμό σου” δεν είναι σχήμα λόγου.
Discover more from OANNES
Subscribe to get the latest posts sent to your email.
Αν δεν κάνω λάθος, η συγκεκριμένη διοργάνωση έγινε στη Μύκονο το 1989, οπότε η τραυματική προσωπική μου εμπειρία του νησιού πρέπει να ψιλοταυτίζεται χρονικά με τη δική σου, αφού έφτασα το βράδυ από την Πάρο με κάτι φίλους για το φεστιβάλ και την έκανα βιαστικά το επόμενο πρωί χωρίς να το παρακολουθήσω.
Νόμιζα ότι ήταν το ’90, αλλά αν το θυμάσαι θετικά, έτσι θα είναι. Αυτό που μου έχει μείνει απ’ τη “διοργάνωση” είναι κάτι τσαντήρια που αντίκρυσα από ψηλά φτάνοντας στην [παραλιακή] τοποθεσία, και κάτι φρικαλέοι ήχοι που ακούγονταν – κάποιοι έκαναν πρόβα or something. Μιλάμε για “εμπειρία”, ακόμα και για τα τότε στάνταρ του “ελληνικού ροκ” – το οποίο έτσι κι αλλιώς, στο συνολό του και από πάσης απόψεως, ήταν για τα πανηγύρια. Με ελάχιστες εξαιρέσεις, εννοείται.
Με το ελληνικό ροκ της δεκαετίας του 80 δεν ασχολήθηκα καθόλου την εποχή που.. μεσουρανούσε. Οι Blue Light ήταν από τα ελάχιστα πράγματα που μου είχαν κινήσει το ενδιαφέρον for reasons uknown, αλλά δεν κατάφερα να τους ακούσω παρά δεκαετίες αργότερα χάρη στην ευγενική προσφορά σου. Εκ των υστέρων μου αρέσουν επίσης οι Yell-o-yell και τα πρώτα Chapter 24 και Το ψυγείο ψυγείο από τα Γιάννενα, ίσως γιατί μου θυμίζουν την εποχή που ήμουνα εκεί φοιτητής. Το ταξίδι στη Μύκονο ήταν ιδέα των φίλων μου που παραθερίζαμε μαζί στη Πάρο. Μπήκαμε σένα καρυδότσουφλο με άνεμο κοντά στα 9 μποφόρ και για τρεις ώρες ξερνούσα το γάλα της μάνας μου. Από τότε πρακτικά δεν έχω ξαναμπεί σε πλοίο.
Ίσως ο λόγος που σου είχαμε κινήσει το ενδιαφέρον ήταν ο θόρυβος που είχε γίνει για ένα διάστημα στον ελληνικό “μουσικό Τύπο” – το πρώτο και τελευταίο άλμπουμ μας [1988] είχε προταθεί για δίσκος του μήνα από τον τότε ΗΧΟ [δια χειρός Νίκου Τριανταφυλλίδη – RIP – του πιο devoted fan του γκρουπ μαζί με Δασκαλόπουλο, καλή του ώρα – επίσης big fan των MK-O].
Από κει και πέρα, το άγονον του εδάφους, για να μη μιλήσουμε για το ποιόν των περισσοτέρων “μουσικών” [οι περισσότεροι απ’ τους οποίους είχαν άλλες δουλειές του στιλ, δικηγόροι, ασφαλιστές, εφοριακοί κτλ.] παραήταν τοξικό για να μείνει κανείς επ’ αυτού μεγάλο διάστημα.
Αλλά και το ότι δεν μπαίνεις σε πλοίο δεν το είχα φανταστεί. Μιλάς με …θαλασσόλυκο, λόγω Χίου όπου πρωτοπήγα 6 μηνών [ένεκα πατρίς μητρός], αλλά και άλλου είδους περιπετειών σε various islands. Αυτό στο οποίο εγώ δεν μπαίνω, είναι το αεροπλάνο. Τελευταία ηρωϊκή προσπάθεια να υπερνικήσω τη φοβία μου ήταν τα Χριστούγεννα του 1990. Έκτοτε πούλο.
Δεν έτυχε να μπω σε αεροπλάνο γιαυτό και δεν ξέρω αν τα φοβάμαι. Τόσο από καταγωγή όσο και από ιδιοσυγκρασία πάντως είμαι καμπίσιος hands down. Ζώδιο του αέρα σου λέει και καλά, όμως το μόνο στοιχείο που μου ταιριάζει πραγματικά είναι η γη.
Θα μπορούσα να γράψω ένα ακόμα ηλίθιο βιβλίο με τις αεροπλανικές μου εμπειρίες. Μια συγκινητική στιγμή ήταν όταν είχα διαβάσει μια συνέντευξη του [“ινδάλματός μου”] Tony Banks για τη δική του φοβία του με τα αεροπλάνα. Οι σκέψεις και οι αντιδράσεις που περιέγραφε, μου ήταν απίστευτα οικείες.
I see your point. Needless to say, “maeroplana kai me vaporia” is definitely not my kind of thing😉😇
Για να πω την αλήθεια, κάποια στιγμή ταξιδεύοντας με πλοίο στο Αιγαίον πέλαγος, είδα νοερά την εικόνα : ένα καρυδότσουφλο στην επιφάνεια μιας τεράστιας μάζας νερού, απέραντης εκτάσεως και αβυσσαλέου βάθους. Η οποία εικόνα δεν απείχε τόσο …καθησυχαστικά από εκείνη ενός αεροπλάνου κρεμασμένου απ’ το πουθενά στο κενό.
Έσπευσα να καταπνίξω κάθε υποψία πανικού : η Χίος είναι το αγαπημένο μου μέρος, και η μόνη εναλλακτική είναι …το αεροπλάνο.
Ως προς αυτό που λες, ανεξίτηλο τρόμο μου είχε προκαλέσει προ τριακονταετίας η σκηνή στο Moby Dick όπου ο μικρός Πιπ βρίσκεται ξαφνικά μέσα στην μέση του ωκεανού και όταν τον ξαναβρίσκουν έχει τρελαθεί από την ανείπωτη μοναξιά. Προσωπικά το θεωρώ αυτό πολύ πιο εκφοβιστικό από το να χαθώ στο διάστημα, παρόλο που στο προαναφερθέν εφιαλτικό ταξίδι προς τη Μύκονο μου είχε περάσει από το μυαλό να πέσω στη φουρτουνιασμένη θάλασσα για να σωθώ από το μαρτύριο.
Γάμησέ τα [ως προς τον Πιπ].
Αλλά τα διάστημα είναι ο απόλυτος τρόμος. Στη σκέψη και μόνο του εαυτού μου μέσα σε ένα χώρο στενό όσο του …Απόλλων, κινούμενου στο διαστρικό κενό, με πιάνει νευρικό γέλιο. Το ίδιο κι όταν βλέπω εικόνες από διαστημικούς σταθμούς γύρω απ’ τη Γη, με μέλη του πληρώματος να κοιτούν εκστατικά τη “μεγάλη γαλάζια σφαίρα” ας πούμε. Μιλάμε ότι θα γινόμουν “Πιπ” within seconds.
Μην το συζητάμε. Θυμάμαι τον Καββαθά που έμεινε με την επιθυμία να πετάξει στο διάστημα και απορώ πραγματικά. Γη και ξερό ψωμί. Όταν ήταν του συρμού τα παιδιά στο δημοτικό να γράφουν ότι ονειρεύονταν να γίνουν αστροναύτες, εγώ αυθόρμητα έγραψα ότι προτιμούσα να γίνω σκουπιδιάρης. Μου άρεσε το χρυσαφί καμπανάκι του φορτηγού και τα σκουπίδια της δεκαετίας του 70 που είχαν μια λεπτή μυρωδιά.. φρεσκάδας. Η μάνα μου το παραθέτει ακόμα σαν παράδειγμα προς αποφυγήν.
Γη και άγιος ο Θεός, ούτε συζήτηση. Εγώ θυμάμαι την, ωρών διαρκείας αλλά ατελέσφορη, προσπάθεια της συζύγου του KK [“μαμάς του ΗΧΟΥ” τη συγκεκριμένη περίοδο], να με πείσει να πάω Λονδίνο για την περίφημη συναυλία των Floyd στο Earls Court [1994] – αυτή που κυκλοφόρησε εν συνεχεία ως Pulse [η μαλακία με το φωτάκι]. Εννοείται ότι επουδενί υπήρχε περίπτωση να δεχτώ, λόγω αεροπλάνου – δεν είχα και καμιά ιδιαίτερη πρεμούρα για να πω το κρίμα μου. Αν ήταν για κάνα live των Ministry, μπορεί και να ψηνόμουνα.
Ένα από τα επιχειρήματά της ήταν “τι θα έλεγε γι’ αυτό ο Καββαθάς που έμαθε πρώτα να πιλοτάρει αεροπλάνο και μετά να οδηγεί αυτοκίνητο” – λες και αυτό έπρεπε να έχει κάποια καθοριστική σημασία για μένα.
Καλή κυρία πάντως, με class και εντυπωσιακά έξυπνη. Γενικά για τους Καββαθάδες, όσο στραβά κι αν πήγαν τα πράγματα, bottom line που λένε, έχω καλά αισθήματα.
Me2. Παρεμπιπτόντως τελευταία με απασχολεί σοβαρά το ερώτημα “ποιος ο λόγος ύπαρξης του σύμπαντος τη στιγμή που θεωρητικά θα μπορούσε να μείνει μόνη της η γη με τον ήλιο και όλα τα υπόλοιπα να εξαφανιστούν χωρίς να ενοχληθεί κανένας”. Ακόμα και στην περίπτωση που εκεί έξω υπάρχει αυτό που λέμε ζωή, και πάλι τόση πέτρα χαμένη φαντάζει αδιανόητη. Στη Γη όλα εξυπηρετούν κάποιο σκοπό. Δεν μπορεί στην υπόλοιπη φύση να είναι διαφορετικά ούτε το 99,9999999 του σύμπαντος να είναι νεκρό. Κάτι πρέπει να χρειάζονται όλες αυτές οι πέτρες, αλλά οι μόνοι που το πιστεύουν είναι οι.. αστρολόγοι.
Αυτή είναι μια “ενοχλητικά” καίρια σκέψη.
Μια πρώτη απάντηση, μεταξύ αστείου και σοβαρού είναι ότι, για μένα, πάσχοντα από ένα είδος ανιμισμού [= μη έχοντάς τον τελείως ξεπεράσει από την παιδική ηλικία] τα πάντα, ακόμα και οι βράχοι αποτελούν …μορφές ζωής.
Πιθανότατα τα παιδιά έχουν δίκιο σε πολλά πράγματα κι όχι μόνο σαυτό. Αμβιβάλλω πάντως αν μπορούμε να βρούμε απάντηση. Κι έναν άνθρωπο να τον ανατέμνεις με το μικροσκόπιο, με αξονικές και με άλλες μεθόδους, δεν υπάρχει περίπτωση να δεις την πνευματική του ύπαρξη στον αιώνα τον άπαντα. Μόνο αν τον κοιτάξεις από έξω σαν σύνολο μπορείς να πάρεις μια ιδέα για την πραγματική του υπόσταση – και πάλι μόνο αν είσαι κι εσύ σαν κι αυτόν. Αν μπορούσαμε να δούμε τον κόσμο απέξω τρόπον τινά, ίσως οι πέτρες αποκαλύπτονταν ως δομικά στοιχεία ενός ευρύτερου σώματος. Αλλά για να αισθανθούμε το πνεύμα του, θα έπρεπε να είμαστε τέτοιος κόσμος κι εμείς.
Γενικώς οι πρσσπάθειες ορισμού της ψυχής από αρχαιότητος ήδη έχουν κάτι το αφοπλιστικό στην απλοϊκότητά τους. Το ίδιο και η βεβαιότητα πλήθους διανοητών υπεράνω υποψίας ότι η ψυχή δεν νοείται ξεχωριστά απ’ το σώμα κλπ. κλπ.
Προτιμώ εσωτερικές διδασκαλίες του τύπου “τα φαινομενικώς άψυχα αντικείμενα αποτελούν φορείς ζωής μη έχουσες συνείδηση της υπάρξεώς τους” κάτι αντίστοιχο του υποσυνειδήτου δηλ., μιλώντας με ανθρώπινους όρους.
Στη δεκαετία του ’90 είχα ξεσκιστεί να διαβάζω τέτοια πράγματα – όπως πχ. ένα …τετράτομο των εκδόσεων Ιάμβλιχος “Το Μυστικό Σχέδιο για την Εξέλιξη της Ανθρωπότητας” ή κάπως έτσι – “ροδοσταυρικής” εκπορεύσεως. Θυμάμαι ειδικά το συγκεκριμένο γιατί κάποια στιγμή στα μισά του τρίτου τόμου τα πήρα τόσο χοντρά στο κρανίο [από την εκπληκτική πληθώρα & ακρίβεια των παντελώς αστήρικτων λεπτομερειών], που πήρα ένα τσουβάλι – σακούλα σκουπιδιών, έχωσα μέσα αυτό κι ένα σωρό άλλα και τα ξεφορτώθηκα. Αργότερα μετάνιωσα ως προς ορισμένα, όπως το Ι Τζινγκ ας πούμε ή κάποια του Κρόουλι, αλλά δε γαμιέται.
Καταλαβαίνω τι λες. Δε νομίζω πάντως ότι χρειάζεται ιδιαίτερη εντρύφηση σε μυστικές διδασκαλίες που γνωρίζουν υποτίθεται ολίγοι εκλεκτοί. Κατά τη γνώμη μου οι σχετικές λαϊκές προκαταλήψεις είναι κατά βάση σωστές και από κει θα έπρεπε να ξεκινήσει μια σοβαρή επιστημονική έρευνα που θα μπορούσε να πάρει αιώνες για να φέρει κάποιο αξιόλογο αποτέλεσμα ή να καταλήξει σε μια μεγάλη τρύπα στο νερό. Είναι όμως πιστεύω η μόνη ελπίδα για να σπάσουμε κάποτε τα δεσμά του χώρου και του χρόνου. Η mainstream επιστήμη θυμίζει περισσότερο το σκύλο που κυνηγάει την ουρά του. Η θεωρία εντωμεταξύ του “ασυνείδητου βράχου” θυμίζει λιγάκι τη “μοναδολογία” του Leibniz, στην πραγματικότητα όμως και το μεγαλύτερο μέρος της ανθρώπινης δραστηριότητας γίνεται ασυνείδητα. Και η λεγόμενη “συνείδηση” ακόμα έχει κάτι το ασυνείδητο. Ασυνείδητο δηλαδή το λέμε γιατί δεν μπορούμε να επικοινωνήσουμε μαζί του. Αλλά το ίδιο μπορεί να νομίζει κι αυτό για την πάρτη μας.
Σωστή κατά την άποψή μου η αναγωγή στα “έμψυχα σημεία” του κυρ-Λάιμπνιτς, ο οποίος παραήταν έξυπνο πουλί γενικότερα, όπως και ο Σπινόζα. Η ροδοσταυρική θεωρία είναι πολύ πιο κατανοητή. Το πρόβλημα έγκειται στον τρόπο διατύπωσής της που είναι εξ αποκαλύψεως, διανθισμένος με εκπληκτικές λεπτομέρειες συμπεριλαμβανομένου …πλήρους χρονοδιαγράμματος με εύρος εκατομμυρίων χρόνων. Ο λόγος που τα πήρα στο κρανίο ήταν γιατί, ξαφνικά επαναστάτησε ακριβώς ο …λαϊκός τύπος μέσα μου. Θυμάμαι ακόμα να μονολογώ βρίζοντας : και που τα ξέρεις όλα αυτά ρε καριόλη. Ο αρχάγγελος Γαβριήλ στα ψιθύριζε κι εσένα;
Γενικότερα πάντως είμαι της άποψης ότι αντί να επαναπαύεται στις δάφνες της θα έπρεπε η επιστήμη να στρέψει τα διόλου ευκαταφρόνητα μέσα της προς τη μελέτη του λεγόμενου “μεταφυσικού”. Αυτό φυσικά θα συνέβαινε μόνο αν οι σπόνσορές της ενδιαφέρονταν για την αφύπνιση του κοινού και όχι για την αποβλάκωση και την υποδούλωσή του.