Μια κλεφτή ματιά στην κατάσταση των πραγμάτων, απ’ το κατώφλι μιας χρονιάς όχι ακριβώς ευοίωνης.
Το μικρής διάρκειας βίντεο της ανεξάρτητης δημοσιογράφου Kim Iversen παρέχει μια καλή ιδέα του σκεπτικού των “φίλων και συμμάχων μας” για το μέλλον του πολέμου. Σημειωτέον ότι ο συγκεκριμένος, αντιπολιτευόμενος γερουσιαστής αποτελεί “φωνή της λογικής” σε διάφορα ζητήματα [εμβόλια, αμβλώσεις κλπ.]
Στις ΗΠΑ, το ουκρανικό ορίζει το πεδίο της ομοθυμίας / διακομματικής συναίνεσης, υπό την αιγίδα του στρατιωτικοβιομηχανικού συμπλέγματος. Το θέαμα, κυρίως το ακρόαμα της γαϊδουρο-φωνής του Ουκρανού …Τσόρτσιλ στο αμερικανικό Κονγκρέσσο [βίντεο κάτω] υπό τις θυελλώδεις επευφημίες των γερουσιαστών θα μείνουν ανεξίτηλα στη μνήμη μας.
Σημειωτέον ότι, στα πρότυπα της σταλινικής εποχής, οι ελάχιστοι που επέλεξαν να μη συμμετάσχουν στο standing ovation, στηλιτεύθηκαν δημόσια με φράσεις όπως “θα ήθελα να μάθω τον λόγο για τον οποίο ο κύριος γερουσιαστής αρνήθηκε να σηκωθεί όρθιος και να χειροκροτήσει τον κύριο Ζελένσκι. Μήπως δεν πιστεύει στη δημοκρατία; μήπως είναι φίλος του Βλάντιμιρ Πούτιν;”
Οι μέρες που ο ΒΖ δήλωνε έτοιμος να διαπραγματευθεί με τον “ομόλογό του” φαίνονται να έχουν παρέλθει. Όπλα και ιδίως λεφτά [αμερικανικής προελεύσεως και …απροσδιορίστου καταλήξεως] τον κάνουν πλέον να δηλώνει ότι : ο πόλεμος δεν μπορεί να τελειώσει έτσι εύκολα, με μια “απλή” απόσυρση των Ρώσων από τα κατακτημένα εδάφη [λες και οι Ρώσοι θα δέχονταν καν αυτό] : στόχος πλέον του Ουκρανού “προέδρου” και της διακομματικής μαφίας που κινεί τα νήματά του είναι …η συντριβή του ρωσικού στρατεύματος και η ανατροπή του Βλάντιμιρ Πούτιν.
Αυτά, με την ενεργειακή / επισιτιστική κρίση προ των πυλών, και με την Ευρωπαϊκή Ένωση να λαμβάνει μέτρα …επιβαρυντικά και των δύο.
Το σκηνικό συμπληρώνεται με την δρομολογούμενη καθιέρωση του Digital ID, συστήματος ψηφιοποίησης / υπαγωγής όλων των δραστηριοτήτων του “πολίτη” σ’ αυτό / μεγιστοποίησης του ελέγχου από μια κεντρική κυβέρνηση σε διαπλοκή με τον ιδιωτικό τομέα, έχουσα πλέον δικαίωμα ζωής και θανάτου πάνω του.
Το project προβλέπεται να ολοκληρωθεί σε πλανητικό επίπεδο, μέχρι το 2025.
Χρονιά, οποία σύμπτωση, όπου τοποθετείται η νέα, εντερολογικών προδιαγραφών πανδημία, προσομοίωση της οποίας, στα πρότυπα του Event 201 [Οκτώβριος 2019, ελάχιστα λίγο πριν το ξέσπασμα του κορωνοϊού] και υπό την αιγίδα των ιδίων ιδρυμάτων – Johns Hopkins University, WEF, Bill & Melinda Gates Foundation – εκτελέσθηκε τον Οκτώβριο τρέχοντος έτους, με τίτλο Catastrophic Contagion.
Κι αυτό, αν η νέα υπερέξαρση της Όμικρον στην Κίνα, με την άρση των μέτρων, δεν αποτελεί εισαγωγή για ένα ακόμα κύκλο παράνοιας σε οικουμενική κλίμακα.
Ως προς τη χώρα μας, επίσημα εισελθούσα σε προεκλογική περίοδο, το πράγμα είναι απλό : έχεις την ελεεινότερη, μακράν, κυβέρνηση όλων των εποχών.* Και πρέπει [έτσι πιστεύω εγώ τουλάχιστον] να την ξαναψηφίσεις, ώστε να μην προκύψει …ακόμα χειρότερη. Μιλάω για την απόλυτη σύμπραξη “πολιτικών ανδρών” που προαλείφονται για την εξουσία : Τσίπρας, Ανδρουλάκης, Βαρουφάκης – με Κρίτωνα Αρσένη υπουργό [ανανεώσιμης] ενέργειας.
Κάτι που εντυπωσιάζει, μέσα σε όλα αυτά [και πολλά άλλα] είναι η αφέλεια με την οποία χρήστες των social media, με ηθικό αναπτερωμένο απ’ την “καταλυτική” παρέμβαση Musk, έχουν αποδυθεί σε “συγκλονιστικές αποκαλύψεις”, 24/7, σε θέματα αφορώντα σε λογοκρισία, πολιτικές της πανδημίας κοκ., τη στιγμή που άπαντα τα ανωτέρω αφομοιώνονται / εξατμίζονται σε χρόνο dt : αρκεί για αυτό μια, πέραν του κρισίμου, μάζα αμνημόνων ηλιθίων. **
Κάτι που υπεκφεύγει της προσοχής μας, είναι τα μέσα χάρη στα οποία η εξουσία μπορεί για πρώτη φορά, να πραγματοποιήσει τους πιο παράλογους σκοπούς της : μιλάμε συνέχεια για τους μη εκλεγμένους γραφειοκράτες που εξουσιάζουν τη ζωή μας, αλλά ποτέ για το πώς το έχουν σε τέτοιο βαθμό επιτύχει : για το απίστευτο πλέγμα συσκευών και δικτύων τα οποία ουδέποτε ζητήσαμε, και όμως επιβάλλονται εν μια νυκτί με το επιχείρημα της προόδου και ενός “μέλλοντος” σταθερά παρόντος.
Στο παρακάτω τραγούδι, ο Διονύσης Σαββόπουλος, εκτός από παραχαράκτης τίτλου [Dylan : ‘My Back Pages’] αναδεικνύεται επίσης και προφήτης.
* Στην ιστορία του “ελληνικού έθνους” και άλλες κυβερνήσεις θα έθεταν υποψηφιότητα για τον ίδιο τίτλο αν οι [τεχνολογικές] περιστάσεις το είχαν ευνοήσει.
** Ας θυμηθούμε, κραυγαλέο παράδειγμα, το “σοκ στην Ευρωβουλή” απ’ την αποκάλυψη διευθύντριας της Pfizer ότι η εταιρία μιλούσε για προστασία των εμβολιασμένων από νόσηση & μεταδοτικότητα, χωρίς κλινικές δοκιμές γι’ αυτά. Ή την “έτσ’ απλά” άρνηση του λεχρίτη Μπουρλά να καταθέσει στο Ευρωκοινοβούλιο για τις εμβολιοσυμβάσεις. Που πήγαν όλα αυτά; τί ακριβώς απέδωσαν; και πόσοι τα θυμούνται;
Αυτό το τελευταίο πάντως (ανέκδοτο) με τον κορωνοϊό με υπερβαίνει κατά πολύ. Αφού πιέζουν την Κίνα να καταργήσει λέει τα περιοριστικά μέτρα κατά το δικό μας επιτυχημένο παράδειγμα, την πιέζουν στη συνέχεια να φουσκώσει τα νούμερα των θανάτων, ώστε να μπορέσουμε με τη σειρά μας νακολουθήσουμε το δικό της επιτυχημένο παράδειγμα των περιοριστικών μέτρων!
Κάπως έτσι. Το όλο κόλπο αποτελεί πεμπτουσία εφαρμοσμένου σουρεαλισμού, και ο κόσμος το χαβά του.
Βασικά ο κόσμος δεν θάπρεπε να είχε γίνει ποτέ “πλανητικό χωριό”. Εδώ δύο άτομα και δεν τα βρίσκουν μεταξύ τους. Η άμεση αλληλεπίδραση μεταξύ τόσων δισεκατομμυρίων ανθρώπων δεν προοιωνίζεται τίποτα καλό. Άσε που είναι αδύνατο ακόμα και για τα μεγαλύτερα μυαλά στα υψηλότερα κλιμάκια να έχουν επαρκή εποπτεία της κατάστασης, ώστε να λάβουν τις ανάλογες αποφάσεις. Πόσο μάλλον όταν στη θέση τους βρίσκονται ως επί το πλείστον διάφοροι βλαμμένοι.
Ακριβώς έτσι.
Αρχίζω να αισθάνομαι πάντως προσωπικά [αν και μακρυά απ’ την εποπτεία που διαθέτουν τα μυαλά στα οποία αναφέρεσαι] ένα είδος “χρέους”, πέρα από επισημάνσεις και διαπιστώσεις, για την εξεύρεση κάποιων λύσεων, όσο αστείο και αν ακούγεται εκ πρώτης όψεως. Γιατί η κατάσταση φαίνεται να πηγαίνει προς το μη περαιτέρω.
Και σε μένα είναι κάτι που βγαίνει αυθόρμητα. Τελευταία βέβαια αισθάνομαι όλο και λιγότερο up to the task, αν και το πρόβλημα δεν είναι απαραίτητα δικό μου. Θυμάμαι χαρακτηριστικά τη μονολεκτική απάντηση του Κρισναμούρτι στην ερώτηση του μεγάλου θεωρητικού φυσικού και φίλου του David Bohm σχετικά με το αν οι άνθρωποι ενδιαφέρονται πρωτίστως για την προσωπική τους ευτυχία: ΟΧΙ.
Σε τελευταία ανάλυση όλα σ’ αυτήν οδηγούν, ασχέτως του πώς την εννοεί καθένας. Μπορεί κάποιος [όπως είναι το φυσιολογικό] να έχει ανάγκη να βλέπει γύρω του ευτυχισμένους ανθρώπους για να είναι και ο ίδιος ευτυχισμένος. Αλλά εδώ δεν τίθεται θέμα ευτυχίας. Εδώ μπαίνουμε, έχουμε μπει ήδη, σε περίοδο που μπροστά της ο μεσαίωνας ήταν χρυσούς αιώνας. Είμαστε κυριολεκτικά υπό διωγμό, ο οποίος θα είναι το επόμενο στάδιο από την πλήρη αποβλάκωση / αδρανοποίηση που συντελείται τώρα.
Κάπως πρέπει να υπάρξει μια παθητική αντίσταση, με την έννοια της αποχής από την κατανάλωση τοξικών προϊόντων. Μια σύγχρονη βερσιόν της satyagraha, οι παράμετροι και η μέθοδος οργάνωσης της οποίας μου διαφεύγουν. Αλλά νομίζω ότι είναι ο Νο 1 στόχος που θα έπρεπε να θέσει ένας σκεφτόμενος άνθρωπος στον εαυτό του. Με επιμονή ακατάβλητη, ακόμα κι αν περάσοουν μέρες μήνες χρόνια δίχως λύση.
Αυτό με το διωγμό είναι το μεγαλύτερο πρόβλημα. Οι προϋποθέσεις και τα παραδείγματα υπάρχουν ήδη και με το παραπάνω. Το μόνο που μας χωρίζει αυτή τη στιγμή από το να γίνουμε ξαφνικά ένα τεράστιο στρατόπεδο συγκέντρωσης είναι.. η πρόθεση.
Την κάνω για “ρεβεγιόν” με συγγενείς.
Χρόνια πολλά και ευτυχές το νέον έτος!
Να περάσετε καλά και να έχετε μια ωραία και δημιουργική χρονιά!!👫🐕