Έχοντας πιο ενδιαφέροντα πράγματα να κάνω, ξέχασα χτες ν’ ακούσω το τραγούδι που με εκπροσωπεί στη Eurovision.
Το άκουσα μόλις, θέλοντας και μη : Ο κόσμος βοά, άσε που το φρικαλεούργημα πάει πακέτο με την Ημέρα της Γυναίκας.
Στο μεγαλειώδες intro, ο Τσαϊκόφσκι του Κονσέρτου για Πιάνο Νο 1 διαλέγεται με τον Θεοδωράκη του Ζορμπά [ή έτσι συμβαίνει στο μυαλό του θεόπνευστου δημιουργού, που δεν αποκλείεται να είναι κάποια Magenta ή Amper*], πριν περάσουν μικρόφωνο στον θηλυκό Sin Boy με τα έθνικ καρυκεύματα.
Τις διαμαρτυρίες κάποιων περί …ρεζιλικίου μας δεν τις καταλαβαίνω. Το πραγματάκι είναι τελείως αντάξιο της Eurovision – “διαγωνισμού” μη μουσικού, διεκπεραιούμενου μέσω δημοσίων σχέσεων και εξυπηρετούντος πολιτικές ατζέντες. Εκτός αν η προώθηση του Diversity, Equity, Inclusion, σήμα-κατατεθέν του, έχει άλλη διάσταση πέραν της πολιτικής.
Έψαχνα από παλιά να βρω τι είναι αυτό που μου κάνει αντιπαθή την κυρία Satti. Τελικά το βρήκα σήμερα : τα σουφρωμένα χειλάκια, ο όλος νόημα τρόπος που κοιτάει την κάμερα, έχουν κάτι από Ναταλία Γερμανού.

* Προγράμματα “μουσικής δημιουργίας” AI – generated.