Η πρώτη κίνηση του Xi Jinping με την έναρξη της νέας περιόδου της προεδρίας του ήταν να κατηγορήσει, για πρώτη φορά απροκάλυπτα και με πρωτοφανή δριμύτητα τη Δύση και, ονομαστικά, τις ΗΠΑ, για τακτικές ”καταστολής” και “περικύκλωσης” που προξενούν τεράστια ζημιά στην πορεία της χώρας του.
Ουδείς απροκατάληπτος μπορεί να βρει ψεγάδι στις τοποθετήσεις του Κινέζου προέδρου, ασχέτως του αν συμπαθεί την Κίνα ή του πώς βλέπει τη θέση της στη μεγάλη εικόνα. *
Η πολιτική του “προέδρου Μπάιντεν” [ιδίως οι γελοιότητες περί υποστήριξης της Ταϊβάν σε περίπτωση εισβολής] αποδεικνύεται καταστροφική και σ’ αυτή την περιοχή, σε βαθμό να απορεί τελικά κανείς τι είδους συμβόλαιο έχει αναλάβει αυτός ο άνθρωπος ερχόμενος στην εξουσία.
Η συζήτηση ανάμεσα στους ικανότατους δημοσιογράφους Kim Iversen και Kaleb Maupin είναι από τις πιο ενδιαφέρουσες που κυκλοφορούν αυτή τη στιγμή στο διαδίκτυο, ως προς τις σχέσεις Κίνας – ΗΠΑ τουλάχιστον.

* Προσωπικά την θεωρώ προβληματική περίπτωση. Όχι μόνο για τον τελικό, κοσμοκρατορικό, στόχο που διαγράφεται από τη στρατηγική της [δεν μπορώ να συστήσω αρκετά το κλασικό βιβλίο του Michael Pillsbury “The Hundred – Year Marathon”], αλλά και γιατί, για λόγους που δεν είναι της παρούσης, δεν θα διστάσει την κατάλληλη στιγμή μπροστά σε τίποτα, κόντρα στο ίματζ “ήρεμης δύναμης” που προωθεί όλη την περίοδο της ανόδου στη 2η θέση της παγκόσμιας ιεραρχίας.
Αυτά δεν σημαίνουν ότι Νο 1 μάστιγα του πλανήτη παύει να είναι η αμερικανική ηγεμονία, όπως εκφράζεται από τη χειρότερη ηγεσία των τελευταίων 5 δεκαετιών τουλάχιστον.