Το ειδα μόλις στις ειδήσεις: 103006. Είναι η γραμμή επικοινωνίας για όσους αποζητούν λίγη …ψυχοκοινωνική υποστήριξη. Αλλιώς: να παίρνεις τηλέφωνο ένα άγνωστο, εν τω μέσω της νυκτός, και να του λες τον πόνο σου. Κι εκείνος να σε “παρηγορεί” με την ξύλινη γλώσα και τη ρουτινιάρικη “μέθεξή” του. Καμπόσοι προφανώς το κάνουν, αλλιώς θα’ πρεπε αυτή κωμωδία να έχει λήξει δεκαετίες τώρα…
Στα ρεπορτάζ περι θεομηνιών, δυστυχημάτων κλπ. έρχεται πάντα η στιγμή όπου, στη σκηνή της τραγωδίας εισβάλλει η ομάδα “ειδικά εκπαιδευμένων επιστημόνων” για να προσφέρει …ψυχολογική υποστήριξη. Απ’ την πρώτη στιγμή που το είχα ακούσει μου είχε φανεί κυριολεκτικά απίστευτο: να έχεις χάσει τη μάνα, τον πατέρα, το παιδί σου, και να εμφανίζεται ξαφνικά από το πουθενά ο μπάστακας, που ήρθε να βγάλει μεροκάματο …βοηθώντας σε. Πόσο ανώμαλο είναι αυτό; Κάποια στιγμή κατάλαβα ακριβώς πόσο, συνειδητοποιώντας το σκεπτικό των χύδην “ψυχολόγων”: οι άνθρωποι αντιμετωπίζουν την οδύνη ως …ψυχική αρρώστια, και τη φυσιολογική ανάκη ενός ανθρώπου για απομόνωση, ώστε να διαχειριστεί τα αισθήματά του, ως …νοσηρή εσωστρέφεια. Αυτή η θεσμοθετημένη ανωμαλία, “επιστημονικά” κατοχυρωμένη, βρίσκεται στη βάση της δυσανεξίας των “παραδοσιακά εξωστρεφών” [βλ. υγιών] Ελλήνων με το κλείσιμο στο σπίτι [εκδηλούμενης προς το παρόν με χιούμορ …αλλά όχι για πολύ]. Δυσανεξίας που δεν αφορά στα “σχέδια” που υφαίνονται πίσω από το κλείσιμο, αλλά, απλούστατα, στο φόβο του κενού, στην πλήξη που αισθάνεται ο “σύγχρονος πολίτης” για τον εαυτό του.