Πρέπει να ψάξει πολύ κανείς για να βρει κάτι αντίστοιχο της χυδαιότητας που διέπει την αρθρογραφία της “Εφημερίδας των Συντακτών”. Δεν είναι θέμα “εμπάθειας” [σιγά τα ωά…]. Απλώς, για κάποιον που θεωρεί καθήκον την σφαιρική ενημέρωση, η εφημερίδα αυτή θα αποτελέσει, αργά ή γρήγορα, την νούμερο ένα πηγή συλλογής απιθανοτήτων.
Δυο τυχαία παραδείγματα, ένα σημερινό, και ένα πρόσφατο:

Ενα ρατσιστικό ανέκδοτο της δεκαετίας του ’90 αναφερόταν ειρωνικά στον «Αλβανό τουρίστα».
Σήμερα η πραγματικότητα εκδικείται καταρρίπτοντας το στερεότυπο, καθώς σύμφωνα με στατιστικά από το Ινστιτούτο ερευνών του Συνδέσμου Ελληνικών Τουριστικών Επιχειρήσεων (ΙΝΣΕΤΕ), οι Αλβανοί επισκέπτες είναι οι περισσότεροι σε τρεις περιφέρειες της χώρας και συγκεκριμένα την Ηπειρο, τη Δυτική Ελλάδα και τη Δυτική Μακεδονία.
Μάλιστα, οι Αλβανοί είναι οι 10οι καλύτεροι επισκέπτες στη χώρα μας ξεπερνώντας τουρίστες από τη Σερβία και την Τουρκία, που σημείωσαν πτώση σε σχέση με το 2017, ενώ οι δαπάνες τους συγκρίνονται με εκείνες τουριστών από χώρες όπως η Γερμανία και η Ιταλία! – 5/8/19

Τι να σημαίνει άραγε “η πραγματικότητα εκδικείται”; ότι το “ρατσιστικό” ανέκδοτο – “στερεότυπο” [δεκαετίας ’80, παρεμπιπτόντως, όχι ’90], …διαστρέβλωνε μια πραγματικότητα, η οποία ήταν ΤΟΤΕ διαφορετική από εκείνην που παρουσίαζε; Γιατί μόνο έτσι θα μπορούσε να ισχύει το “η πραγματικότητα εκδικείται” ΣΗΜΕΡΑ. Αλλιώς έχουμε απλώς δυο πραγματικότητες σε διαφορετικές χρονιές στιγμές, άσχετες μεταξύ τους. Πέρα από τη νοηματική ασυνέπεια, προϊόν διανοητικής ανεπάρκειας [=ανικανότητας να αντιμετωπιστεί το χιούμορ γι’ αυτό που είναι: χιούμορ…], ας θυμόμαστε ότι εδώ δεν έχουμε να κάνουμε με πολέμιους του εθνικισμού, κήρυκες της συναδέλφωσης των λαών κλπ. κλπ.. Αλλά με ανθρώπους που πολεμούν τον ελληνικό εθνικισμό, υπηρετώντας τον ξένο.
Αναφέρονται ποτέ οι του “είδους τους” σε όσα λέγονταν και λέγονται από Αλβανούς για τη δική μας χώρα; όχι βέβαια…

Άλλη εργολαβία του εντύπου είναι η απίστευτη έννοια της …γυναικοκτονίας: η “θεωρητική” [ας την πούμε] προσέγγιση, σύμφωνα με την οποία η δολοφονία ενός ατόμου θηλυκού γένους ξεφεύγει από το πλαίσιο μιας …απλής δολοφονίας * και αποδίδεται αποκλειστικά στην γυναικεία ιδιότητα [η οποία είναι φυσικά …κοινωνική κατασκευή] Διαβάζω:

…Η γυναικοκτονία υπονοεί πως, μπορεί στο διάβα της Ιστορίας γυναίκες να δολοφονούνται ακριβώς επειδή είναι γυναίκες, οι δολοφονίες ωστόσο αυτές δεν προσλαμβάνονται πάντοτε ως μια μορφή βαρβαρότητας θεμελιωμένη γερά στην έμφυλη τάξη των πραγμάτων. Και υποδεικνύει πως, παρά τις ιστορικές και πολιτισμικές μεταμφιέσεις της, η βαρβαρότητα είναι πάντα εδώ: παλιότερα ως έγκλημα τιμής, στη συνέχεια ως έγκλημα πάθους, σήμερα ως οικογενειακή τραγωδία ή, έστω, ώρα κακιά που όπλισε το χέρι ενός διαταραγμένου αρσενικού ψυχισμού [22/4/2019]

Όποιος / όποια θελήσει να μπει σε διαδικασία επικοινωνίας με το άτομο που έγραψε τις παραπάνω γραμμές, πρέπει να εγκαταλείψει κάθε ελπίδα συνεννόησης. Δεν έχει νόημα πχ. να αντιτάξεις ένα επιχείρημα όπως “δεν έχει υπάρξει άνθρωπος στην ιστορία, που να μη δολοφονήθηκε για καποια αιτία, σχετική με κάποια του ιδιότητα, “έμφυλη” ή όχι”…
Γιατί απλούστατα, αυτό με το οποίο έρχεσαι σε επαφή είναι ένας αδιαπέραστος τοίχος βλακείας. Με το που θα αφαιρέσεις ένα τουβλάκι, το άτομο θα το ξαναβάλει ξεφωνίζοντας, και θα προσθέσει κι άλλο. Η αίσθηση της ματαιότητας σύντομα θα σε κυριεύσει….

Κι αυτό ακριβώς είναι το ζητούμενο: η αναδίπλωση του common sense, μπροστά στα παραληρήματα ακραία διαταραγμένων ατόμων, που εμφανίζονται ως “απόψεις” με “επιστημονικό” υπόβαθρο. Γιατί ακόμα και ο επιστήμονας που θα διαφωνήσει, ή, ίσως, θα καγχάσει, κινδυνεύει με λυντσάρισμα από το άσυλο φρενοβλαβών στο οποίο μετατρέπεται με τεράστια άλματα η ανθρωπότητα. Χάρη, όλα αυτά – μη το ξεχνάμε – στο καλό μας διαδίκτυο.

Φωτό: THE ORIGINAL FAKE NEWS. Το πρωτοσέλιδο της εφημερίδας του Hearst, New York Journal, αναφερόμενο στη δήθεν βύθιση του αμερικανικού θωρηκτού Maine από Ισπανούς στην Αβάνα. Από αυτό ξεκίνησε ο πόλεμος Ισπανίας – ΗΠΑ [1898]

*Ο σάλος που προκλήθηκε απ’ τη φράση του χονδράνθρωπου της Χρυσής Αυγής [“…μια απλή ανθρωποκτονία”], ήταν ένα ακόμα θλιβερό κρούσμα virtue-signalling. Ο μαχαιροβγάλτης, εκ της ιδιότητάς του και μόνο, αποτελεί ενσάρκωση απαξίωσης της ανθρώπινης ζωής. Αλλά με τη συγκεκριμένη φράση, προσπαθούσε με …χρυσαυγίτικα ελληνικά, όχι να μειώσει το βάρος της πράξης, αλλά να αποτινάξει την κατηγορία της πολιτικής δολοφονίας. Κάνοντας ότι δεν καταλαβαίνουν, οι “διανοουμένοι” το πήραν και το μετέτρεψαν σε ακρογωνιαία εκδήλωση εκφυλισμού της κοινωνίας μας…