Η εξοικείωση με τη μάσκα είναι η ιδεολογία του ηττημένου. Εκείνου που θα κάνει “ό,τι χρειαστεί” για να ανελιχθεί / επιβιώσει. Που ήταν ήδη φιμωμένος γιατί δεν είχε ποτέ φωνή. Έτσι εξηγείται η προθυμία με την οποία ακολουθεί εντολές, η ζήλια που κινεί το μίσος του για τους “αρνητές της μάσκας”, η άρνηση συζήτησης, το αισχρό thumbs up στη λογοκρισία.
Τέτοιες σκέψεις κάνεις βλέποντας τον Γρηγόρη Ψαριανό με τη μαύρη κιλότα στο πρόσωπο, να στηλιτεύει ιεράρχες που …τολμούν να εμφανίζονται στο ποίμνιο δίχως μάσκα. Και όχι μόνο αυτό, αλλά …πρωτοστατούν σε αρνητικές τοποθετήσεις του τύπου “εμείς δεν φοράμε μάσκα γιατί φοράμε ράσα”. Έτσι τους περιγράφει, βρίσκοντας ευκαρία να επιτεθεί στην εκκλησία για τον ρόλο της ως “κράτους εν κράτει εδώ και τόσα χρόνια”… Περί του ρόλου των “ειδικών”, οι οποίοι αίφνης “αποφασίζουν και διατάσσουν” όπως ποτέ δεν το είχε κάνει ο Παπαδόπουλος * δεν θα πει φυσικά κουβέντα ο πρώην κνίτης γυρολόγος.
Έχουμε ξαναμιλήσει για την περίεργη θέση της εκκλησίας στις μέρες μας: απομεινάρι άλλης εποχής, ανίκανη να ακολουθήσει τον ρυθμό των εξελίξεων, εμπόδιο στο πλαίσιο ενός σχεδιασμού όπου ο “ειδικός” [εντολοδόχος των ελίτ και εντολέας πολιτικών / δημοσιογράφων] είναι ο νέος ιεράρχης, η εκκλησία αντιμετωπίζει ακήρυχτο πόλεμο. Μπροστά πάνε διάφορα μαντρόσκυλα τύπου Ψαριανού, πίσω ακολουθεί η ίδια η εξουσία εν πλήρη δόξει. Προς το παρόν τηρεί στάση αναμονής, όπως και με τους …νέους, εξετάζοντας ισορροπίες δυνάμεων.
I‘ve got news for you : η πιο μεγάλη ελπίδα μας σήμερα είναι, όχι οι νέοι, δυστυχώς, αλλά …η εκκλησία. Εννοώ ελπίδα επιβράδυνσης ενός προδιαγεγραμμένου τέλους. Και εννοώ την ορθόδοξη εκκλησία, γιατί ο “Πάπας των φτωχών” είναι ο νούμερο ένα αρωγός των εξελίξεων.

* …μιλώντας, ως γνωστόν, περί “ασθενών” και “γύψων”…οι εκμαιεύοντες γέλιο απ’ αυτό, ντοκιμαντερίστες της μεταπολίτευσης, αγνοούν ίσως ότι η εικόνα του κυβερνήτη ως θεραπευτή, εισάγεται για πρώτη φορά [στον “Πολιτικό”] από τον Πλάτωνα.