Παρακολουθώντας τη συζήτηση του υπουργού υγείας με δημοσιογράφους, το μοίρασμα των ρόλων είναι φανερό. Ο υπουργός είναι ο κυνηγός που προσπαθεί να συγκρατήσει τα κυνηγόσκυλά του. Τα κυνηγόσκυλα είναι οι δημοσιογράφοι. Το θήραμα είμαστε εμείς.
Το θέμα της συζήτησης είναι φυσικά η “επιδείνωση” της πανδημίας. “Έχουμε 80 νεκρούς τη μέρα” γαβγίζει το πιο λυσσασμένο απ’ τα κοπρόσκυλα, με τους υπόλοιπους να προσπαθούν να τον περιμαζέψουν. “Εντάξει, όχι κι έτσι, 60 είχαμε χτες κι αυτό ήταν ρεκόρ 5μήνου”. “Εντάξει, με συγχωρείτε που αντί για 60 είπα 80”, θα ειρωνευτεί εκείνος. Οι δημοσιογράφοι δεν είναι εκεί για να διαφωνήσουν μεταξύ τους, αλλά για να εκμαιεύσουν δυσοίωνες κυβερνητικές δεσμεύσεις.
“Κάποιοι ειδικοί λένε ότι πρέπει να υπάρξει υποχρεωτικός εμβολιασμός ανάλογα με την ηλικία. Ένας από αυτούς θεωρεί ότι πρέπει να εφαρμοστεί στους πάνω από 60, άλλος στους πάνω από 40. Πείτε μας τι λέτε γι’ αυτό; να περιμένουμε αυστηροποίηση των μέτρων;”
Κρατώντας κάποια προσχήματα λογικής ο υπουργός θα ειρωνευτεί τους “ειδικούς”. “Δηλαδή τι εννοούν, να μπαίνουμε στα σπίτια τους και να τους εμβολιάζουμε; να τους απαγορεύσουμε συγκεκριμένες δραστηριότητες; και ποιες; γιατί δεν άκουσα κάποιον να συνοδεύει αυτές τις ιδέες με συγκεκριμένες προτάσεις… Προς το παρόν δεν τίθεται θέμα υποχρεωτικότητας σε ηλικιακές ομάδες…”
Αν οι δημοσιογράφοι είναι κατά τεκμήριο χειρότεροι από τους πολιτικούς [στο κάτω κάτω δεν υπάγονται σε κάποια “εκλογική διαδικασία”, ούτε αναφέρονται πουθενά αλλού πέρα από τον μιντιακό αυθέντη] οι “ειδικοί” είναι χειρότεροι και από εκείνους. Γιατί λογοδοτούν, τρόπον τινά, απευθείας σ’ αυτό που αποτελεί τον πυρήνα του προβλήματος : τις Big Pharma.
Άκουγα τις προάλλες ένα απ΄ αυτούς, τον κύριο Γεροτζιάφα [πραγματοποιούντα ακαδημαϊκή καριέρα στη Γαλλία] να αναφέρεται στην αξία του face-to-face διαλόγου μέσω του οποίου έχει καταφέρει ο ίδιος να πείσει ανθρώπους για τη σοβαρότητα της “Κοβίντ” και για την αναγκαιότητα του εμβολίου. Ακούγοντάς τον να μιλά για το “πόσο χρήσιμο θα ήταν να κατέβουμε στην κοινωνία και να συζητήσουμε”, κάποιος θα εντυπωσιαζόταν απ’ την μειλιχιότητα του ύφους του. Ακόμα περισσότερο θα εντυπωσιαζόταν αν τον είχε ακούσει, όπως εγώ, να μιλάει προ ημερών, για υποχρεωτικό εμβολιασμό ολόκληρου του πληθυσμού, αντιδρώντας με υποδειγματική σκαιότητα [“δεν κατάλαβα…”] σε παρατήρηση του δημοσιογράφου ότι αυτό είναι ένα καταναγκαστικό μέτρο.