Αντιγράφω πρόσφατο κείμενο του Τάκη Θεοδωρόπουλου στην Καθημερινή, για τρεις λόγους. 1. Μου ήταν συμπαθής, μια φορά κι ένα καιρό, για κάποιες καλοδιατυπωμένες, “αιρετικές” απόψεις του. 2. Στο ζήτημα του εμβολίου και της πανδημίας γενικώς, έχει αναδειχτεί εντυπωσιακά κατώτερος των περιστάσεων, όπως και σύσσωμος ο κόσμος “του πνεύματος και της τέχνης” : ντιρεκτίβες και consensus δεν αφορούν μόνο τα πολιτικά κόμματα : οφείλεις να αναμασάς τα τετριμμένα, 24/7, αν θες να συνεχίσεις να υπάρχεις. 3. Η στρεβλή λογική του απηχεί, όσο κι αν κόπτεται για το αντίθετο, το σκεπτικό του μέσου, ραγδαία μεταλλασσόμενου σε πρόβατο Νεοέλληνα.
Κάθε χρόνο κάνω το αντιγριπικό εμβόλιο. Μου το έχει συστήσει η γιατρός μου. Δεν έχω ρωτήσει ποτέ ούτε ποια εταιρεία το παρασκευάζει, ούτε με ποιον τρόπο λειτουργεί. Και να τα ήξερα όλα αυτά δεν θα άλλαζε τίποτε, γιατί δεν έχω τις απαραίτητες γνώσεις για να τα κρίνω. Το ίδιο ισχύει και για τα φάρμακα που παίρνω. Η γιατρός μου είπε ότι το τάδε σκεύασμα ρυθμίζει τη λειτουργία του μυοκαρδίου. Αυτό μου φτάνει. Σε γενικές γραμμές, οι γιατροί δεν μιλάνε πολύ και νομίζω ότι καλά κάνουν. Από αρχαιοτάτων χρόνων. Τα γραπτά του Ιπποκράτη δεν ήταν γραμμένα για το κοινό της δημοκρατίας, για τους «πολλούς» του Θουκυδίδη. Απευθύνονταν σε έναν περιορισμένο κύκλο που ήταν σε θέση να τα καταλάβει και να αποτιμήσει την αξία τους. Οι αποφάσεις των γιατρών δεν υπόκεινται στην αρχή της πλειοψηφίας. Ως εκ τούτου, όταν είναι αναγκασμένοι, όπως με την πανδημία, να παρεμβαίνουν δημόσια, θα πρέπει να προσέχουν την οικονομία του λόγου τους. Δεν την πρόσεξαν. Επειδή αισθάνονταν υπόλογοι για πολιτικές αποφάσεις, μίλησαν παραπάνω από όσο μπορούσε να αντέξει το «κοινό αίσθημα». Αναμενόμενοι οι δισταγμοί και οι παλινωδίες, άχρηστες όμως οι λεπτομέρειες με τις οποίες προσπαθούσαν να μιλήσουν για mRNA σε έναν κόσμο που άκουγε για πρώτη φορά στη ζωή του το αρκτικόλεξο και το μπέρδευε με το DNA του Ελληνα, που είναι γεννημένος για να πρωτεύει και να νικάει. Θες με αυτό το παλιοεμβόλιο να ερχόμαστε δεύτεροι; Αν ο δημόσιος λόγος στηριζόταν σε επιχειρήματα και όχι σε εντυπώσεις, τότε ο κόσμος μας θα ήταν όντως διαφορετικός.
Χθες, ο Πολάκης, γενικός χειρουργός, αναρωτήθηκε πόσο καιρό κρατάει η ανοσία του εμβολίου. Ξέρουμε αν κρατάει τρία χρόνια; Δηλαδή θα έπρεπε να το κρατήσουμε σε πειραματικό στάδιο για τρία χρόνια και να το χρησιμοποιήσουμε σε όσους επιβιώσουν. Είναι ένας καλός τρόπος για να αντιμετωπισθεί το πρόβλημα του υπερπληθυσμού του πλανήτη. Δυστυχώς, δεν το είπε στην παρέα του, ανάμεσα σε μαντινάδες. Το είπε στο Κοινοβούλιο. Θα με ρωτήσετε, ποιος τον παίρνει στα σοβαρά; Σημασία δεν έχει ο παραλογισμός του συλλογισμού. Σημασία έχουν οι εντυπώσεις. Και όσοι φοβούνταν το εμβόλιο βρήκαν ακόμη ένα επιχείρημα για να το φοβούνται. Αυτό ήθελε. Ο Πολάκης και η παρέα του δίνουν μάχες χαρακωμάτων μήπως καταφέρουν να ανακόψουν την επιτυχή πορεία του εμβολιασμού. Εκαναν ό,τι μπορούσαν για να φέρουν την καταστροφή. Βρήκαν αναπάντεχους συμμάχους στην ελλειμματική ευρωπαϊκή ηγεσία. Απέτυχαν για ακόμη μία φορά.
Ο εμβολιασμός του πληθυσμού είναι κατ’ αρχήν ιατρικό ζήτημα. Κατ’ αρχήν και όχι κατ’ αρχάς. Ιατρικό ζήτημα με τεράστιες πολιτικές και κοινωνικές επιπτώσεις. Το όριο είναι λεπτό. Οσοι δεν το αναγνωρίζουν, απλώς δεν αντιλαμβάνονται ούτε την αξία της ιατρικής ούτε τη σημασία της πολιτικής.
Ας μη σταθούμε σε επιμέρους “άθλους” του ΤΘ όπως η [πέραν του γελοίου] κριτική στον Πολάκη.
Είναι η γενική ιδέα του συγγραφέα για την “αξία της ιατρικής” που έχει σημασία. Αυτή ακολουθεί τη λογική του εμβολιαστικού σλόγκαν “το καλύτερο εμβόλιο είναι το πιο γρήγορα διαθέσιμο εμβόλιο”.
Κάτω, φιλοτεχνημένη από τον στιλίστα του Lifo, η κυβερνητική μηχανή [cyborg] “Μάριος Θεμιστοκλέους” σπρώχνει κόσμο στον Καιάδα των παρενεργειών του AstraZeneca, μ’ αυτό το σύνθημα.
Κατ’ αναλογία, στον κόσμο του κυρίου Θεοδωρόπουλου, “καλύτερος γιατρός”, ή μάλλον …“γιατρός” σκέτο, είναι ο πλησιέστερος γιατρός, ο …δικός σου.
Δεν ρωτάς τίποτα, γιατί δεν έχεις τις γνώσεις που απαιτούνται για να κρίνεις. Ούτε έχει νόημα να δοκιμάσεις να αποκτήσεις : είσαι, τι κρίμα, απ’ τους πολλούς του Θουκυδίδη, όχι απ’ τους λίγους του Ιπποκράτη…
Δεν νοιάζεσαι για μια “δεύτερη γνώμη” από κανέναν, ας είν’ και νομπελίστας.
Ακούς απλώς και κάνεις ό,τι λέει ο γιατρός σου …και αυτό φτάνει.
https://www.youtube.com/watch?v=J3Zg023J-ok
Πλάκα πλάκα η Καθημερινή έχει καταντήσει να είναι η χειρότερη κωλοφυλλάδα. Εντάξει, το Lifo είναι πιο γραφικό με τα gay pride και τα σχετικά, ετούτοι εδώ πάντως διεκδικούν χωρίς αντίπαλο τον τίτλο της Εφημερίδας της Κυβερνήσεως.
Κοινό τους σημείο πάντως είναι ο “πολιτισμός” τον οποίο παίζουν στα δάχτυλα.
“Διεισδυτικότερος” και της βελόνας των εμβολίων ακόμα.Μια απορία έχω μόνο,ως προς το πως “προέκυψαν” οι γιατροί,οι γνώσεις τους και η όποια κοινωνική θέση-εξουσία τους.Μήπως μέσω κάποιας,”τύπου mRNA”,εξωγήινης παρέμβασης;
Προέκυψαν μέσα απ’ τα γραπτά του Ιπποκράτη τα οποία γράφτηκαν για τους λίγους κι όχι για τον καθένων όπως εκείνα του Θουκυδίδη…Για τον Σύψα και τον Κικίλια, όχι για σένα και για μένα, ας πούμε. Κι αυτά τα λέει ένας συγγραφέας, που μέρος της δουλειάς του είναι η …ευρυμάθεια.
“Ομολογώ” ότι η extra bonus αηδία που μου προκαλούν σήμερα άνθρωποι όπως αυτός ή ο Άδωνις Γεωργιάδης, είναι ότι είχα “διαβλέψει” σ’ αυτούς, τρομάρα μου, κάτι ξεχωριστό απ’ το γνωστό επίπεδο πολιτικών, διανοουμένων κοκ.
Το πιο γελοίο είναι ότι, αν διαβάσει κανείς αναφορές από τα κείμενα της εποχής, θα διαπιστώσει ότι, παρόλο που με τα σημερινά κριτήρια οι γιατροί της αρχαιότητας, του μεσαίωνα κλπ μόνο γιατροί δεν ήταν στην πραγματικότητα, έχαιραν ακριβώς του ίδιου σεβασμού που χαίρουν και σήμερα. Το γεγονός ότι τα γιατροσόφια τους δεν είχαν το παραμικρό αποτέλεσμα στη θεραπεία των ασθενειών, πολύ συχνότερο μάλιστα ήταν το αντίθετο – το ίδιο δηλαδή που συμβαίνει με τους δικούς μας “λοιμωξιολόγους” – καθόλου δεν πτοούσε ούτε τους ίδιους ούτε τους ασθενείς που ήταν γενικά ικανοποιημένοι με τις δηλώσεις των πρώτων και τη διαβεβαίωσή τους ότι λειτουργούν ως ειδικοί και ότι γνωρίζουν πράγματα εντελώς απρόσιτα στους κοινούς θνητούς..
Ναι, κανονικά. Πρόκειται παιχνίδι υπνωτισμού / υποβολής ρόλων, βολικότατο για τους μεν και για τους …δε [=βολεμένους στη διαιώνιση της ενδομήτριας ζωής τους].
Η επίκληση και μόνο της υποτιθέμενης εξουσίας που έχει κάποιος πάνω στη ζωή και το θάνατό σου αποτελούσε ανέκαθεν το μυστικό της απόλυτης υποταγής. Την ίδια επίκληση κάνουν βέβαια και οι μαφιόζοι και μάλιστα με πολύ πιο συγκεκριμένες αποδείξεις..
Η αναλογία είναι αυτή στην οποία έχω καταλήξει κι εγώ, με δεδομένα 1. τον “κοινωνιολογικό ορισμό” της μαφίας [= μορφή επιβίωσης φεουδαλικών δομών στο αστικό τοπίο] και 2. τον μαφιόζικο τρόπο με τον οποίο το μπλοκ “φαρμακευτικές / μίντια / big tech” επιβάλλει πολιτικές στην …εκλεγμένη εξουσία.
Η μόνη μορφή αντίστασης που βλέπω είναι η της …περισυλλογής και της σιωπηλής άρνησης προς συμμόρφωση, μέσα και από μια διαδικασία απόσυρσης από το “μέλλον” που παρασκευάζουν. Προσπάθεια διαλόγου / αντιπαράθεσης μ’ αυτά τα εξαμβλώματα είναι waste of time & energy.
Ο Ιπποκράτης αισθανόταν,τουλάχιστον,την υποχρέωση ανταπόδοσης της “έμπνευσης” και των “υλικών μέσων” που “αντλούσε” απο την κοινωνία,μέσω της κοινοποίησης των,όποιων,συμπερασμάτων-παρατηρήσεων του,η οποία θα ήταν-φαντάζομαι-και ο απώτερος σκοπός της εργασίας του.Ο γιατρός επιχειρώντας να θεραπεύσει κάποιον του “κοινοποιεί” το θεωρητικό και το πρακτικό μέρος της “υπόθεσης”.Τέλος πάντων,η πλάκα είναι ότι με τις ultra μοντέρνες γονιδιακές θεραπείες επιστρέφουμε σε μεσαιωνικό μαντζούνι “φάση”.
Το μόνο που με ανησυχεί στη μορφή “σιωπηλής αντίστασης” που προτείνεις – με την οποία δυστυχώς κι εγώ συμφωνώ – είναι, δεδομένης της “επικοινωνιακής” ιδιοσυγκρασίας μας, ο κίνδυνος να.. σκάσουμε από το κακό μας βλέποντας τόσους και τόσο ηλίθιους in charge και at large😡 Και πρόκειται για ζήτημα υγείας! 😉
Άρτι επιστέψας από έξω [μάσκες full blown παντού] προσυπογράφω. Χρόνια τώρα το λέω να ασχοληθώ με το διαλογισμό αλλά όλο το αναβάλλω γιατί μεταξύ μας το ψιλοσνομπάρω. Δεν με βλέπω να γλιτώνω …να το δοκιμάσω τουλάχιστον.