Η αντιπάθεια σ’ ένα πολιτικό, αν μπορεί κανείς να αναφέρεται έτσι στον κύριο Μητσοτάκη, είναι ένα πράγμα. Το ενδιαφέρον για την αλήθεια είναι ένα άλλο. Κατ’ αρχήν, για τη συγκεκριμένη περίπτωση, η αντιπάθεια αποτελεί αποτέλεσμα του ενδιαφέροντος. Και δύσκολα αλλάζει : η συσσώρευση των “ανομημάτων” του εν λόγω είναι τέτοια, που στα μάτια κάποιων από εμάς έχει κριθεί οριστικά.
Αυτό δε σημαίνει και ότι θα προσυπογράφει κάποιος κάθε κριτική εναντίον του, ιδίως όταν ασκείται από ανθρώπους που έχουν αυτό που λέμε στο χωριό …“horse in this race”.
Και εδώ, το σύνολο σχεδόν των εκπρόσωπων όχι μόνο της “αριστεράς”, αφερέγγυας a priori, αλλά και της δεξιάς, “άκρο -” ή μη, εντός ή εκτός εισαγωγικών, πανηγυρίζουν – θρηνώντας δήθεν – για την ανυπαρξία της χώρας στην Ευρώπη, ως κερασάκι της παρεμφερούς ψυχρότητας από Αμερικανούς και Ρώσους, αποτέλεσμα επίσης της εξωτερικής πολιτικής της.
Για την αποτυχία αυτής της τελευταίας δεν χρειάζεται συζήτηση, ούτε για την “σωστή πλευρά της ιστορίας” στην οποία είμαστε κολλημένοι, με το έτσι θέλω, τρία χρόνια τώρα.
Αλλά οι ηχηρά ενορχηστρωμένες αναφορές στη …μη κλήση του ΚΜ στην (κωμικοτραγική – επ’ αυτού αργότερα) συνδιάσκεψη του Λονδίνου των “ηγετών που στηρίζουν την Ουκρανία”, και στη “διπλωματική απομόνωση και ανυποληψία της χώρας” που εξ αυτής προκύπτει, είναι εκ του πονηρού, αν δεν πρόκειται για μια ακόμα απόδειξη της πολιτικής ανεπάρκειας της ελληνικής δεξιάς : γιατί αυτό που όντως σημαίνει δεν είναι άλλο απ΄ την προσεκτική μετατόπιση αυτής εδώ της κυβέρνησης (ε …ναι, τι να κάνουμε) στην αληθινά σωστή πλευρά της ιστορίας.
Εννοώ φυσικά ότι ο λόγος της μη κλήσεως είναι το κράτημα κάποιας απόστασης από την παραπαίουσα, παραφρονημένη “Ευρωπαϊκή Ένωση”, και η εκδήλωση διάθεσης προσδέσεως στο αμερικανικό, βλ. τραμπικό άρμα. Το οποίο, παρεμπιπτόντως, δεν είναι πλέον αντιμέτωπο με το ρωσικό – “παραδοσιακά εχθρικό του”.
Πρόκειται για μια πρώτη κίνηση, θετική, στοιχειωδώς διορθωτική.