Το πράγμα είναι ακόμα χειρότερο απ’ αυτό που λέει ο χρήστης, κάτω. Και αφορά στην κατάργηση των ιδεολογικών συνόρων αριστεράς και νεοφιλελεύθερης παράταξης. Η δεύτερη καρπώνεται απ’ την πρώτη επικοινωνιακούς κώδικες [ανθρωπιστικοί στόχοι, συναισθηματική φόρτιση, ηθικό πλεονέκτημα, διαδικασίες κατεπείγοντος] και τακτικές [κράτος – μαμά, επίθεση στη μεσαία τάξη και τον πρωτογενή παράγοντα].
Η πρώτη δεν έχει, πράγματι, λόγο να ενδιαφέρεται για τίποτα, πέρα από τη διαιώνιση με το αζημίωτο της κοινοβουλευτικής της παρουσίας.
(Visited 59 times, 1 visits today)
Ο ρόλος της ευρωπαϊκής “αριστεράς” τα τελευταία 50 χρόνια ήταν απλά η διαχείριση της ευδαιμονίας. Το ρόλο του διαχειριστή της κακοδαιμονίας θα τον παίξουν άλλοι. Και δεν είναι καθόλου απλός.
Όντως. Και η συνδιαχείριση της ευδαιμονίας από μεταπολίτευση και δώθε έφερε τη μετάβαση step by step στην κακοδαιμονία. Το problem είναι ότι διαχειριστές αυτής δεν διαφαίνονται πέρα από αυτούς που την έχουν προκαλέσει. Και ότι, η απουσία εναλλακτικών, οδηγεί σε de facto “συνειδητοποίηση” της “χρεοκοπίας” του παραδοσιακού κράτους, enter Schwab και σία. Απορεί κανείς αν υπάρχει λύση σ’ αυτό το πράγμα, το οποίο μπορεί να περιγραφεί ως σοβιετία χωρίς αντίπαλο δέος, θωρακισμένη με cutting edge τεχνολογία μη επιδεκτική διαφυγής.
Ίσως από την άλλη να είναι και καλύτερα έτσι. No alternatives = no temptation = less trouble = less pain.
Εναλλακτική αποτελεί μόνο η ακροδεξιά. Και μιλάμε για πραγματική ακροδεξιά. Όχι βέβαια ότι “εναλλακτική” σημαίνει και “λύση”.
Για λύση ούτε συζήτηση. Δεν βλέπω άλλωστε, όπως έχω ξαναπεί παλιότερα, από που κι ως που μια “πατριωτική” κυβέρνηση θα δίσταζε να χρησιμοποιήσει τα ίδια τεχνολογικά, προπαγανδιστικά κλπ. μέσα που μετέρχονται οι “παγκοσμιοποιητές” της υποθέσεως. Όσο για τους σκοπούς της, αν ΑΦΗΝΟΤΑΝ * να έρθει στην εξουσία, αμφιβάλλω για το ότι και αυτοί θα διέφεραν από του WEF στο τέλος της ημέρας.
* Γιατί περί αυτού πρόκειται – οι ίδιοι οι Κασιδιαραίοι είχαν το thumbs up, κατ’ αρχήν, από “ανώτερα” κλιμάκια – μεγαλύτερος εχθρός τους, εννοείται, ήταν το “τιμημένο”, του οποίου την πελατεία διεκδικούσαν.