Η χτεσινή δήλωση του …Sir Keir Starmer, ηγέτη του Εργατικού Κόμματος ότι αυτό “καταδικάζει εντελώς” τον “βαθιά ενοχλητικό αντισημιτισμό ” του Roger Waters και ότι οι συναυλίες του επί βρετανικού εδάφους πρέπει να ακυρωθούν, δεν αποτελεί έκπληξη : ως επιχείρημα εναντίον ενός ανθρώπου τη φωνή του οποίου θέλει να σωπάσει, ο εργατικός – nobleman χρησιμοποιεί αυτό που λέμε, the oldest trick in the book : η [άλλοτε αληθινή, άλλοτε υπερβολική, άλλοτε χυδαία κατασκευασμένη] κατηγορία του “αντισημιτισμού”, έχει αποτελέσει από δεκαετιών τη μήτρα του σημερινού politically correct εφιάλτη : και μόνο το άκουσμα της λέξης ή άλλων νεότερης εσοδείας [“ρατσιστής”, “ξενόφοβος”, “ομοφοβικός” κοκ] πρέπει να βάζει σε σκέψεις ένα νοήμονα άνθρωπο για την φερεγγυότητα όποιου τις μεταχειρίζεται. Ιδίως όταν, στη συγκεκριμένη περίπτωση, το θέμα είναι η στάση του καλλιτέχνη όχι μόνο στο παλαιστινιακό, αλλά και στο θέμα της Ουκρανίας. O Waters συνδυάζει τα μεγαλύτερα αμαρτήματα που μπορούν να βαρύνουν το σημερινό πολίτη του κόσμου : είναι “Αntisemite” και “Putin apologist” [σύζυγος Gilmour]. Καλό είναι να θυμόμαστε λοιπόν ότι οι άνθρωποι που στηλιτεύουν τον “αντισημιτισμό” του τάσσονται με κτηνώδη ξεδιαντροπιά δίπλα στο Τάγμα του Αζόφ – το οποίο, παρεμπιπτόντως, είναι alive and kicking, κάτω απ’ τα αγκυλωτά του λάβαρα.

Στο βίντεο κάτω, η απάντηση του RW, με λεπτομέρειες της υπόθεσης τις οποίες αηδιάζω να αναπαραγάγω. Το ότι αναγκάζεται να εξηγεί, μετά από τόσα χρόνια, τα αυτονόητα, ή να επικαλείται την οικογενειακή του ιστορία για να αποδείξει ότι δεν είναι ελέφαντας, αποτελεί ήδη μορφή ήττας.
Αλλά έως εκεί.