Θα έλεγε κανείς ότι η ανακοίνωση της υποψηφιότητας Trump για το Nobel Ειρήνης, είναι παραγωγική, υπό την έννοια ότι τον δεσμεύει σε αυστηρά ειρηνευτική κατεύθυνση.
Έχει υπάρξει φυσικά το αντι-παράδειγμα του Barack Obama, επίσης υποψήφιου για το Νόμπελ με την έναρξη της προεδρικής του θητείας. Το σκεπτικό εκεί ήταν διάφορα ευχολόγια – “πρόκριση της διπλωματικής οδού σε contrast με τον προηγηθέντα πρόεδρο”, “προσπάθειες προσέγγισης του μουσουλμανικού κόσμου” κ.ά. Τα αποτελέσματα θα είχαν καταστήσει την βράβευση ανέκδοτο, αν δεν υπήρχε η τραγική (- εφιαλτική) παράμετρος.
Σε κάθε περίπτωση, ως προς τον DT, με δεδομένο τον “ναρκισισμό” του ανθρώπου * η ανακοίνωση της υποψηφιότητας θα μπορούσε να επιφέρει ένα boosting στην ειρηνευτική φιλοτιμία του …μέχρι τη μέρα απονομής των Nobel (10 Δεκεμβρίου) τουλάχιστον.
* Το αληθινό ερώτημα αφορά το επίπεδο του ναρκισισμού και, κυρίως, το βαθμό στον οποίο αυτός είναι δικαιολογημένος – πιστεύω ότι είναι, γύρω στο …75% ας πούμε. 🙂
Discover more from OANNES
Subscribe to get the latest posts sent to your email.
Δε νομίζω πάντως ότι ο πόλεμος είναι το στοιχείο του. Σε άτομα σαν τον Πούτιν θαυμάζει κατά τη γνώμη μου αυτό που θα ήθελε να είναι.
Σίγουρα δεν είναι το στοιχείο του, και αυτό δεν είναι καθόλου κακό imho. Ως προς την “ελληνική πραγματικότητα”, και λίγα λες.
Δεν παρακολούθησα εχθές πάνω από 5 λεπτά, αποκλειστικά απ’ την ομιλία του Κούλερμαν. Αυτό που μου έκανε εντύπωση δεν ήταν η ρητορική δεινότητα και το επιβάλλον του ανδρός (εννοώ φυσικά την απουσία τους) αλλά η ατμόσφαιρα που επικρατούσε στα έδρανα. Το επίπεδο λειτουργίας των “κοινοβουλευτικών” είναι πρώτης γυμνασίου στην καλύτερη περίπτωση. Και όχι αυτής που θυμάμαι …εγώ σαν πρώτη γυμνασίου.