Παίρνεις ένα άνθρωπο που λιμοκτονεί, και τον τοποθετείς μπροστά σ’ ένα καλοστρωμένο, πλούσιο τραπέζι. Ο όρος που του θέτεις, είναι να φάει τηρώντας το savoir vivre, δουλεύοντας με αλάνθαστη, χειρουργική ακρίβεια, κουτάλια, πετσέτες, μαχαίρια και πηρούνια. Με το που πέφτει ο άνθρωπος με τα μούτρα στο ψητό, αρχίζεις να τον κατηγορείς για ασυγχώρητη αμέλεια.
Αυτο μου θυμίζει η κατάσταση των τελευταίων ημερών με τον ιό που επανακάμπτει [;]
Μερικές επιπλέον απορίες σε συνέχεια του χτεσινού κειμένου [βλ. ΞΕΣΑΛΩΜΑ & SOCIAL DISTANCING]:
Γιατί στο πρώτο διάστημα της επιδημίας οι αρχές δεν εμπιστεύτηκαν το αίσθημα …προσωπικής ευθύνης του πολίτη;
Τι ήταν εκείνο που τις έκανε να το εμπιστευτούν την καλοκαιρινή περίοδο;
Απ’ τη στιγμή που φαίνεται ότι αυτό …απλώς δεν λειτουργεί, τι περιμένουν; γιατί δεν παίρνουν “εγκαίρως” ξανά, αυστηρά μέτρα όπως τον Μάρτιο; γιατί αντ’ αυτού επιτρέπουν την είσοδο στη χώρα στους πάντες, ακόμα και σε Ιταλούς;
Υποθέτει κανείς ότι το “η ανθρώπινη ζωή πάνω απ’ την οικονομία” έχει και όρια…
“Υπάρχει ραγδαία μείωση των θανάτων στην Ιταλία”, καθησυχάζει ο “ειδικός”, θεωρώντας ότι απευθύνεται σε αναλφάβητους. Γιατί με μια ματιά μπορεί κανείς να δει οτι οι νεκροί στην Ιταλία, το τελευταίο εικοσιτετράωρο ραγδαίας πτώσης, ήταν 79. Με δεδομένα ότι “ο ιός είναι εδώ”, κι ότι “η ζέστη εξασθενεί όχι αυτόν, αλλά την μεταδοτικότητά του κατά …10%”, οι ανωτέρω αριθμοί στην Ιταλία οδηγούν σε μια κατάσταση λογικά αντίστοιχη εκείνης στην οποία ήταν αρχές Μαρτίου. Τότε δηλ. που το Βόρειο τμήμα της τέθηκε σε καραντίνα, με επακόλουθο το …κύμα φυγής Ιταλών προς Νότο, και τη γνωστή εξέλιξη…
Σύμφωνα με τον Νέστορα της Πρωινής Ζώνης, Γιώργο Παπαδάκη, υπεύθυνοι για πιθανή επανάκαμψη του κορωνοϊού δεν θα είναι μόνο οι συνωστιζόμενοι. Αλλά και οι …συνωμοσιολόγοι, που διαδίδουν διάφορα “περί συμφερόντων πίσω απ’ τα εμβόλια”, ή που ρωτούν “γιατί δεν μιλάμε με επιστήμονες που έχουν διαφορετική άποψη”.
Τι κάνει εδώ ο “μπάρμπας”; παίρνει το 1+1=2, το βάζει στη γωνία, του φοράει το καπέλο του ηλίθιου, κι αρχίζει να του πετάει κρίκους: “ακούς εκεί πράγματα! συμφέροντα! επιστήμονες με διαφορετική άποψη!”
Εντύπωσή μου είναι ότι η τακτική “λέμε τη νύχτα μέρα” είναι μακράς πνοής, κι ότι στο τέλος θα έχει αποτελέσματα. Όπως οι φαν του κυρίου Παπαδάκη θεωρούν “απίστευτα” φαινόμενα όπως τα παραπάνω, έτσι και, σ’ ένα μέλλον όχι μακρινό, θα θεωρείται νόμος η συνεύρεση αποκλειστικά εξ αποστάσεως. Η εξομοίωση δηλ. της δια ζώσης επικονωνίας, μ’ εκείνην μέσω Skype.