Καθόμουν και σκεφτόμουνα ξανά το θράσος του ξιφήρους υπερασπιστή της μάσκας κυρίου Θεοδωρόπουλου, να “προεξοφλεί ” την πολιτικοποίηση του θέματος εκ μέρους διάφορων ακραίων …πολιτικοποιώντας το, εκείνη τη στιγμή ακριβώς, ο ίδιος [βλ. post COVID-19 KΑΙ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΔΙΑΝΟΗΣΗ]. Kαι ξαφνικά πέφτω πάνω σε ένα απίστευτο κείμενο του Κωνσταντίνου Μπογδάνου.
Παραθέτω πρώτα την ευλογοφανή εισαγωγή, με αναφορές σε κοινούς τόπους [τις λες και “κοινοτοπίες”] η οποία προμηθεύει, υποτίθεται, επιχειρήματα στην επιθετική ρητορική που θα επακολουθήσει.
Πόσο απέχει η δημοκρατία από την οχλοκρατία; Πόσο διαφέρει η ελευθερία από την ασυδοσία; Πότε η ελευθερία του λόγου μετατρέπεται σε πρόσχημα για ανεμπόδιστη διασπορά ψεμάτων ή ύβρεων; Τελικά, υπάρχουν ηλεκτρονικά άσυλα όπου επιτρέπονται όσα στην «κανονική» ζωή απαγορεύονται; Αυτά τα ερωτήματα οφείλουν να μας απασχολήσουν ειδικά και γενικά, αν θέλουμε οι φιλελεύθερες κοινωνίες μας να μην μεταβληθούν σε μεταμοντέρνες τυραννίδες.
Έτσι πέφτουν οι δημοκρατίες: Όταν η ανοχή μετατρέπεται σε παράλυση των κανόνων. Και ειδικά εν έτει 2020, καθώς η ανθρωπότητα έχει μεν περάσει στην ψηφιακή εποχή, αλλά ακόμα δεν έχει καταφέρει να ρυθμίσει τη μετάβαση σε ενα νέο καθεστώς συνείδησης και έκφρασης, ο κίνδυνος είναι μεγαλύτερος από ποτέ. Διότι η δυνατότητα να λέει κανείς ό,τι θέλει ανώνυμα ή ψευδεπώνυμα μέσω διαδικτύου δεν έχει προηγούμενο.
Δεν είναι τυχαίο, ότι απόψεις και αντιλήψεις που στο πρόσφατο παρελθόν θα ήταν απλά καταγέλαστες, σήμερα διεκδικούν με αξιώσεις χώρο στον δημόσιο διάλογο.
Να επισημάνουμε την κουτοπόνηρη, χωρίς καμιά ντροπή ταύτιση του ανθρώπου που εκφέρει μια άποψη στο διαδίκτυο, με τους εμπόρους ναρκωτικών και τους “αντιεξουσιαστές” με τις μολότοφ που είχαν κατσικωθεί στα πανεπιστημιακά ιδρύματα… Tο διαδικτυακό άσυλο στο οποίο αναφέρεται ο ΚΜ αποτελεί την πεμπτουσία του original πανεπιστημιακού, το οποίο διέστρεφε η συστημική “αριστερά” – κράτος εν κράτει ή απλά …κράτος – επί δεκαετίες. Μια τέτοια ανωμαλία εκπροσωπούν σήμερα άνθρωποι όπως ο Υπουργός Προστασίας του Πολίτη. Ανωμαλία της οποίας “θεωρητικό υπόβαθρο” επιχειρεί να κατασκευάσει ο κύριος Μπογδάνος. Για να μην ξεχνιόμαστε, το κόλπο με το Πανεπιστημιακό Άσυλο δεν αφορούσε μόνο τους θύλακους εμπόρων ναρκωτικών & παραγωγών μολότοφ. Σήμα κατατεθέν του ήταν και η απαγόρευση  δια ροπάλου της εισόδου  “προσωπικότητας” του συντηρητικού χώρου σε κτίρια ανωτάτων σχολών, για να μη μλήσουμε για …προγραμματισμένη ομιλία. Εκείνος που θα ήθελε να κάνει κάτι τέτοιο θα έπρεπε να συνοδεύεται από ένοπλη φρουρά και να έχει τακτοποιήσει τις εκρεμμότητές του. Ο ίδιος ο κύριος Μπογδάνος [έχει δαρεί στην περιοχή Εξαρχείων] δεν θα τολμούσε να πατήσει το πόδι του επί πανεπιστημιακού εδάφους. Αλλά η απαγόρευση, αβάσταχτη όταν την ασκούν οι άλλοι, έχει άλλη γλύκα όταν την ασκούμε εμείς.

Ακόμα πιο ενδιαφέροντα είναι όσα επακολουθούν. Τα οποία αποτελούν συνειδητή προσπάθεια παραπλάνησης του κόσμου – εκτός αν ο ίδιος ο ΚΜ είναι τόσο αδαής και παραπλανημένος.
Ποιος μπορούσε, την εποχή που η ανθρωπότητα σωζόταν από την ελονοσία ή την ιλαρά χάρη στην επιστημονική πρόοδο, να διανοηθεί πως στην αρχή του εικοστού πρώτου μετά Χριστόν αιώνα κάποιοι θα συγκροτούσαν ένα ρωμαλέο κίνημα ενάντια στον εμβολιασμό; Ποιος υγιής νους χωράει το γεγονός ότι υπάρχει σήμερα πολύς -και διαρκώς αυξανόμενος- κόσμος που υιοθετεί και επιθετικά υποστηρίζει ότι η γη δεν είναι σφαιρική, αλλά επίπεδη;

Ο κύριος Μπογδάνος δεν μπαίνει στον κόπο να εξετάσει τα points του “ρωμαλέου κινήματος ενάντια στον εμβολιασμό”, αρκούμενος, διαλεκτικότατα, να το ταυτίζει με τους αρνητές της σφαιρικότητας της Γης. Για όσους θα ενδιαφέρονταν για ένα επίπεδο ενημέρωσης άλλο από εκείνο του βουλευτή του ελληνικού κοινοβουλίου, συνιστώ, για ξεκίνημα, το βιβλίο – ορόσημο του Dr. Andrew Wakefield “Callous Disregard: Autism and Vaccines–The Truth Behind a Tragedy”. Έχει ενδιαφέρον, όσο και η ιστορία του ίδιου του συγγραφέα.
Αλλά ο άνθρωπός μας συνεχίζει:
Καλή, λοιπόν, η πλάκα, αλλά όταν φτάνει στο σημείο να απειλεί τους υπολοίπους, το αστείο ξινίζει. Δεν επιτρέπεται κανείς να εκθέτει τους συμπολίτες του σε θανάσιμο κίνδυνο. Ας πιστεύει κανείς ό,τι επιθυμεί: Ότι πχ ο κορωνοϊός είναι μια συνωμοσία των εξωγήινων που έχει εξυφάνει το διεθνές διευθυντήριο της λέσχης Μποντιμπίλντερμπεργκ ώστε να ελέγξει τους ανθρωπους και να τους εξανδραποδίσει. Την στιγμή, όμως, που αυτό κάποιος το διατυμπανίζει ως αναντίρρητη αλήθεια και καλεί τους άλλους να αυτοκτονήσουν μαζικά δολοφονώντας συγχρόνως όσο περισσότερους μπορούν, υπάρχει πρόβλημα.
Η επιλογή του συγκεκριμένου “παραδείγματος” περί Μπίλντερμπεργκ παρουσιάζει τον ΚΜ θλιβερά προσκολημένο στο pattern “γελοιοποίηση αντί επιχειρημάτων”, ενώ η επιλογή των εκφραστικών του μέσων προς το τέλος [“διατυμπανίζει ως αναντίρρητη αλήθεια”, “καλεί τους άλλους να αυτοκτονήσουν μαζικά”…] προετοιμάζει το έδαφος για το κρεσέντο του φινάλε:
Άριστα, λοιπόν, κάνει ο Υπουργός Προστασίας του Πολίτη και εξαγγέλλει την δίωξη εκείνων που αρνούνται δημόσια την ύπαρξη του COVID19 με τρόπο που συγχρόνως ενθαρρύνει την παραβίαση των κανόνων που η Πολιτεία θέτει για να προστατεύσει τους πολίτες. Επιτέλους, ας γίνει μια αρχή. Η δημοκρατία δεν είναι ξέφραγο αμπέλι, η επιστημονική αλήθεια δεν είναι κάτι το σχετικό, το ψέμα και η αφέλεια δεν επιτρέπεται να διαβρώνουν το θεμέλιο της ελευθερίας.
Έχει αντιληφθεί άραγε ο cheerleader του κυρίου Χρυσοχοΐδη την ύπαρξη, δίπλα σ’ εκείνους που “αρνούνται δημόσια την ύπαρξη του COVID19” [από που κι ως που άραγε δεν έχουν, ΚΑΙ εκείνοι, δικαίωμα να μιλάνε;] την ύπαρξη κάποιων άλλων, που δέχονται την ύπαρξη του ιού, λαμβάνουν μέτρα, αλλά διατυπώνουν αμφιβολίες και ενστάσεις για πολλά και διάφορα σχετιζόμενα με την υπόθεση;
Η μπογδάνεια εκδοχή της δημοκρατίας, όπως παρουσιάζεται μέσα απ’ το κείμενο συμπυκνούται στα εξής:
1. Ορίζω αυθαίρετα το “ποιόν” εκείνων τους οποίους σκοπεύω να εξαφανίσω: είναι κάποιοι ψεκασμένοι που ισχυρίζονται ότι ο ιός δεν υπάρχει.
2. Καλλιεργώ το έδαφος [ = ένα έτοιμο από παλιά κοινό], δημιουργώντας κλίμα εμπιστοσύνης & αποδοχής ως απαραίτητης, μιας διαδικασίας απαγόρευσης.
3. Διαγράφω κατά βούλησιν αναρτήσεις και λογαριασμούς, εντάσσοντας τους χρήστες στην κατηγορία “ψεκασμένοι”. Το κοινό δεν θα πληροφορηθεί ποτέ την ύπαρξή τους, ούτε ποιοί είναι, ούτε γιατί τους διέγραψα. Δεν δύναται να ξέρει αν ο “εξόριστος” ήταν το τελευταίο μαλάκιο ή ο Χάιντεγγερ του διαδικτύου, γιατί έχει παραχωρήσει εξ αρχής την επιλογή …σε μένα.
Για μια ακόμα μεγαλύτερη συμπύκνωση της θεωρίας Μπογδάνου – Χρυσοχοΐδη, πρέπει να πάμε πίσω στα ’80s και το διαφημιστικό σλόγκαν των Αδελφών Λαμπρόπουλου: “διαλέγουν πριν από σας, για σας”…