Η πρακτική είναι ενστικτώδης, παλιά όσο και ο πόλεμος. Η δαιμονοποίηση του εχθρού [πχ. με χαρακτηρισμούς όπως “ναζί”, “τέρας”, “μη ανθρώπινο ον”, κοκ] εξασφαλίζει στον δαιμονοποιούντα το απόλυτο ηθικό πλεονέκτημα. Αυτό με τη σειρά του, ισοδυναμεί όχι απλώς με δικαίωμα, αλλά με καθήκον να μεταχειριστεί με τον χειρότερο τρόπο τον δαιμονοποιούμενο. Και να τρομοκρατήσει όποιον διαφωνεί, ταυτίζοντάς τον με εκείνον.
Και μόνο η ανιστόρητη επίκληση ως “παραδείγματος” της Δρέσδης [ο βομβαρδισμός της δεν εξυπηρέτησε κανένα στρατηγικό στόχο, επρόκειτο για έγκλημα πολέμου των Αγγλοαμερικάνων] θα αρκούσε για να δείξει το επίπεδο του διαλόγου, ταυτόχρονα δίνοντας μια εικόνα της κατάστασης. Αυτό ακόμα και αν έλειπαν οι προσβολές προς τον anchorman, ο οποίος επιδεικνύει αξιοθαύμαστη ψυχραιμία και επαγγελματισμό.
5🇮🇱 Former Israeli PM Naftali Bennett loses it when asked about killing children in Gaza:
— Keith Woods (@KeithWoodsYT) October 12, 2023
"Are you seriously asking me about Palestinian civilians? What is wrong with you? We're fighting Nazis"
Goes on to justify targeting the innocent by pointing to the firebombing of Dresden. pic.twitter.com/MfXQVgbJrz
(Visited 92 times, 1 visits today)
Μετά το 2020 πάντως απλώνεται παντού ένα διάχυτο μίσος όλων εναντίον όλων. Δεν είναι μόνο οι κανονικοί πόλεμοι που ξαναγύρισαν στη μόδα, και σε ατομικό επίπεδο ακόμα οι δολοφονίες την τελευταία τριετία έχουν αυξηθεί κατακόρυφα.
Ακριβώς. Αποκλείεται αυτό το πράγμα να μην έχει καλλιεργηθεί συστηματικά, ή έστω να μην έχει αφεθεί, δηλ. ενθαρρυνθεί από κάποιους.
Μην ξεχνάμε και τις μουσικολογικές αναφορές μας : η ψηφιακή εποχή ξεκινάει στα late ’70s, ταυτόχρονα με την οριστική ενταφίαση του “μηνύματος” των ’60s από μια ορδή virtual μουσικών [εκπληκτικά αδαών και ατάλαντων κατά πλειονότητα] τα κεντρικά συνθήματα των οποίων ήταν η “καταστροφή” και το “αδιέξοδο”.
Εν τω μεταξύ, άσχετο ή όχι τόσο, ανακάλυψα και μπορεί να ανεβάσω κάποια στιγμή, συνέντευξη του κυρ-Ασίμοφ [εκ των παιδικών μας ειδώλων] ο οποίος, στα middle ’80s or something μιλάει για μια Γη που δεν μπορεί να θρέψει τα 5 δισ που ήταν ο πληθυσμός της τότε. Και δώστου “αν δε γίνει κάτι σε τριάντα χρόνια θα είμαστε extinct”, και δώστου “πρέπει οι γυναίκες να έρθουν στο προσκήνιο γιατί μόνο έτσι θ απαλλαγούν από τον ψυχαναγμασμό της τεκνοποιίας” και δε συμμαζεύεται.
“Μυημένος” και ο Άιζαακ. Όλα όσα προπαγάνδιζε τα έχω διαβάσει με το νι και με το σίγμα σε “συνωμοσιολογικά” βιβλία.
On reflection που λένε, όλα αυτά ακούγονται τελείως λογικά για το συγγραφέα των various Robots & Foundations.
Μπορεί να είναι και η φύση των πραγμάτων που καθοδηγεί τόσο τις κοινωνικές εξελίξεις όσο και τις αντίστοιχες ανθρώπινες αντιλήψεις. Με άλλα λόγια οι “συνωμότες” κάνουν ως επί το πλείστον αυτό που στη θέση τους θα έκανε ο καθένας. Ή μπορεί πάλι να συμβαίνει κάτι τελείως διαφορετικό.
Το ότι ο καθένας θα έκανε ίσως στη θέση τους το ίδιο πράγμα δεν αλλάζει ότι αυτοί …το κάνουν. Τα πάντα είναι ενταγμένα στο πλαίσιο της “φύσης”.
Εξ ου πχ. δεν κατάλαβα ποτέ γιατί η “θεϊκή παρουσία” είναι πιο απαραίτητη ως προϋπόθεση για τη μετά θάνατο ζωή, απ’ ό,τι για ο,τιδήποτε άλλο. Αν …ο κεραυνός μπορεί […πλέον] να νοηθεί όχι ως εκδήλωση κάποιας θεϊκής δύναμης αλλά ως “φυσικό φαινόμενο”, το ίδιο ισχύει για ο,τιδήποτε συμπεριλαμβανομένου ενος πιθανού afterlife.
Εννοείται ότι Θεός και afterlife μπορούν άνετα να νοηθούν και ως άσχετες μεταξύ τους κατηγορίες. Αν ήταν μάλιστα να επιλέξουν μεταξύ της υπάρξεως του ενός ή του άλλου, οι περισσότεροι άνθρωποι θα παραμέριζαν τη ντροπή και διάλεγαν το δεύτερο. Κάτι παρόμοιο εξάλλου έκαναν όταν προέκριναν την Επιστήμη έναντι του Θεού για να τους κάνει τα ρουσφέτια.
Ψάχνοντας τη ζωή του Bowie, είχα ανακαλύψει μεταξύ άλλων ότι ο τύπος …ήξερε ότι θα γίνει μεγάλος σε ανύποπτο χρόνο. Υπάρχει καταγεγραμμένος διάλογος προ Ziggy Stardust [ως τότε ήταν ο mr no-mark] όπου το αναφέρει : “You know, I’m gonna be huge”. Όχι σαν ψωνισμένος του τύπου “θα δείτε ποιος είμαι”. Αλλά σαν …ενημέρωση που μόλις είχε λάβει. Ήταν αναστατωμένος μάλιστα, αναλογιζόμενος την πίεση και τις ευθύνες.
“Η καλλιτεχνική επιτυχία” έχει το ίδιο ποσοστό αυθεντικότητας με τον “πολιτικό θρίαμβο”. Η επιβολή του Φράνκι απ’ τη Μαφία είναι η απλοϊκή βερσιόν της υποθέσεως. Στη Μεγάλη Εικόνα, η τυχαιότητα αφορά απλώς στις λεπτομέρειες.
Πρόκειται για συνηθισμένο φαινόμενο μεταξύ των “μεγάλων”. Αρκετοί εξ αυτών μάλιστα γνώριζαν εκ των προτέρων ότι θα γίνουν διάσημοι μετά θάνατον. Δεν ξέρω πάντως αν πρέπει σε όλες αυτές τις περιπτώσεις να προκρίνουμε τη “συνωμοσιολογική” έναντι της “μεταφυσικής” εξήγησης. Πολλοί άνθρωποι απλώς προβλέπουν το μέλλον.
Υπάρχει αυτό που λες, αλλά ο συγκεκριμένος το μετέφερε σαφώς ως “πληροφορία” που είχε λάβει. Ανφέρε επίσης στο πλαίσιο της ίδιας συζήτησης ότι “…και οι Roxy θα γίνουν huge”.
Παρόμοιο σκηνικό έχει υπάρξει με την επιτυχία των Beatles, όπως και του Elvis. Συχνά το “κουστουμάκι” είναι έτοιμο από πριν και λείπει απλώς εκείνος που θα το φορέσει.
Όσον αφορά τη “φύση των πραγμάτων” πάντως που ανέφερα παραπάνω, την εννοούσα περισσότερο με την κοινωνική σημασία. Για παράδειγμα είναι αναμενόμενο να προβάλλεται η ομοφυλοφιλία σε μια κοινωνία που παρακμάζει σε μακροχρόνια ειρηνικό περιβάλλον. Με άλλα λόγια οι “συνωμότες” δίνουν μια σπρωξιά σε μια κοινωνία που έχει πάρει τον κατήφορο από καιρό. Αντιθέτως είναι δύσκολο να φανταστούμε μια “συνωμοσία” που θα επιδιώκει – και ακόμα περισσότερο θα επιτυγχάνει – την αντιστροφή της παρακμής. Όχι ότι αποκλείεται, απλώς δεν το λέμε συνωμοσία. Γιατί έχουμε την τάση να φορτώνουμε στους “συνωμότες” όλα τα κακά της μοίρας μας.
Ως προς τους συνωμότες που δίνουν σπρωξιά σε μια κοινωνία που έχει πάρει τον κατήφορο, προσωπικά προτιμώ μια “εκτός χρόνου” προσέγγιση : το πράγμα εξαρτάται από το ποια ένστικτα επιλέγει να ενθαρρύνει κανείς, σε οποιαδήποτε περίοδο, και υπό οποιεσδήποτε συνθήκες. Οι συγκεκριμένες οντότητες ενθαρρύνουν μόνιμα και μεθοδικά ό,τι χειρότερο υπάρχει στη φύση του ανθρώπου.
Μπορεί να είμαι απλοϊκός, αλλά διατηρώ αμφιβολίες για το “bellum omnium contra omnes” ως περιγραφή της “πρωταρχικής κατάστασης” ή μιας κοινωνίας χωρίς ισχυρή κυβέρνηση. Αυτό είναι φυσικά άσχετο με το τι θα γινόταν εν τη απουσία κυβέρνησης …σήμερα. By he way, ο κυρ-Hobbes έχει προηγηθεί σε πολλά και διάφορα του Nietzsche κατά τρεις αιώνες.
Η “πρωταρχική κατάσταση” του Χομπς αποτελεί περισσότερο υπόθεση εργασίας παρά εμπειρική παρατήρηση. Πιο πειστική θα ήταν μια τέτοια περιγραφή σε περίπτωση που αναφερόταν στην “τελική κατάσταση” της ανθρώπινης κοινωνίας. Anyway ο Νίτσε κάπου έβρισκε διασκεδαστική τη μανία των “Άγγλων ψυχολόγων” να υπερτονίζουν την κακή πλευρά της ανθρώπινης φύσης. Οχι δηλαδή ότι ο ίδιος πήγαινε πίσω. Απλώς δεν τη θεωρούσε κακή.
Αυτό που θέλω να πω είναι ότι σε κάποιο βαθμό η συνωμοσιολογία έχει γίνει μια μορφή αρνητικής θρησκείας, μια μορφή σατανισμού με “συνωμότες” στη θέση του Σατανά και στη θέση του Θεού ένα μεγάλο κενό. Η επίθεση της Χαμάς για παράδειγμα είναι προφανώς αποτέλεσμα συνωμοσίας και μάλιστα επιτυχημένης. Κανένας όμως δεν τη λέει συνωμοσία, όπως και κανένας δεν ονομάζει έτσι τις μηχανορραφίες των καπιταλιστών για να γεμίσουν τις τσέπες τους. Η “συνωμοσιολογία” ως επί το πλείστον είναι μια εξήγηση για το παράλογο, το τυχαίο, το ανεξήγητο κακό που δεν φαίνεται να έχει καμία σκοπιμότητα πέραν του εαυτού του.
Οι συνωμοσίες εξυφαίνονται από συγκεκριμένους κύκλους ανθρώπων οι στόχοι των οποίων είναι ντοκουμενταρισμένοι [έτσι εν πάση περιπτώσει φαίνονται]. Και “διαρρέουν” σε ανύποπτες στιγμές, για όποιους απ’ το mainstream κοινό έχουν την ετοιμότητα να τους διακρίνουν. Όπως πχ. αυτοί των οποίων υπεραμύνεται ο Ασίμοφ στο βίντεο που έλεγα.
Εννοείται ότι “συνωμοσίες” και “μηχανορραφίες των καπιταλιστών” [όχι μόνο για να γεμίσουν τις τσέπες τους αλλά, κυρίως, για διατήρηση / μεγιστοποίηση ελέγχου] είναι επί της ουσίας ένα και το αυτό, για μένα τουλάχιστον. Το section των συνωμοσιολόγων που μιλάνε για Σατανάδες κτλ. έχει το ενδιαφέρον του αλλά …not my cup of tea.