Για ανθρώπους όπως ο Κων/νος Μπογδάνος, ή ο Άδωνις Γεωργιάδης, η δήλωση του Φ. Δεληβοριά περί “μεταναστών που αλλοιώνουν τον πληθυσμό της χώρας προς το καλύτερο”…* άφησε ξαφνικά τον καλλιτέχνη εκτεθειμένο σε όλη την ηθική / πνευματική του γύμνια. Ο λόγος που σοκαρίσθηκαν βεβαίως, είναι ότι αδυνατού[σα]ν να αντιληφθούν την ευτέλεια του ίδιου του μουσικού του έργου. Εκείνου, και μιας πλειάδας άλλων, αυτοπροσδιοριζόμενων ως “τραγουδοποιών”, οι οποίοι από τα early ’90s ήρθαν για να γεμίσουν το …κενό ποιότητας που δημιουργούσε η κυριαρχία του σκυλάδικου.
Το σκεπτικό των φαν του “έντεχνου” ήταν και είναι αξιοθρήνητα απλό: “ό, τι δεν είναι σκυλάδικο, μωρά στην πίστα και γαρδένιες στην παραλιακή …είναι ποιότητα”. Αξιοθρήνητοι ήταν και οι μανιερισμοί στους οποίους βασίσθηκε από καταβολής το “είδος”: ένας συνδυασμός κακοαφομοιωμένου ροκ, κακοαφοιμοιωμένου Χατζηδάκι και κακοαφομοιωμένου Σαββόπουλου βλ. post: ΠΩΣ ΟΙ ΤΡΑΓΟΥΔΟΠΟΙΟΙ ΑΠΟΤΕΛΕΙΩΣΑΝ ΤΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ]
Ως προς το που στηρίχθηκε όλη αυτή η παρωδία, δυο πράγματα: 1. Στην Ελλάδα, η καλλιτεχνική δημιουργία αποτελεί, ήδη απ’ τη δεκαετία του ’60, …πολιτική πράξη. Ως εκ τούτου ασκείται, όπως και τόσες άλλες δραστηριότητες [σχεδόν…όλες] με ιδεολογικό πρόσημο, τουτέστιν, με κομματική ταυτότητα.  2. Η ομοιόμορφα χαμηλή αισθητική, η υποβάθμιση του καλλιτεχνικού ενδιαφέροντος που αποτελούν κοινό παρονομαστή της ελληνικής δισκογραφίας των τελευταίων 30+ χρόνων δεν έχουν να κάνουν με κάποια μεταφυσική συνωμοσία, ούτε είναι δυσεξήγητα: τα ίδια στελέχη, των ίδιων δισκογραφικών εταιριών βρέθηκαν όλα αυτά τα χρόνια πίσω από τις επιλογές, τόσο των “ποιοτικών”, όσο και των “εμπορικών” καλλιτεχνών μας… Η ίδια απαιδευσία και άγνοια οδήγησαν την επαγγελματική τους κρίση…
Σε μια σειρά κειμένων, Θεού θέλοντος, από αυτό το blog, θα αναλυθεί η υπόθεση “έντεχνο τραγουδι”, το πώς ξεκίνησε, που στηρίχθηκε, και το πώς συλλειτούργησε, σε αγαστή συνεργασία με το σκυλάδικο του οποίου, υποτίθεται, ήταν αντίπαλο δέος.

*Δες post: δεληβοριάς, μαυρογιαλούρος καλλιτέχνης