Η τελευταία φράση του μαλάκιου [“Spotify can keep the fascists”] είναι αντιπροσωπευτική της γκαιμπελικής τακτικής των liberals.
Και εδώ δεν έχουμε απλώς το κλασικό ad hominem [=αντί επιχειρημάτων, προσωπική επίθεση εναντίον ολόκληρης ομάδας προσώπων].
Έχουμε και τον έμμεσο, αισχρό εκβιασμό όσων δεν έχουν σηκώσει ακόμα τα κωλοτραγουδάκια τους από το Spotify :
“Προσοχή! όποιος αρνείται να το εγκαταλείψει, όποιος αρνείται να βαρέσει προσοχή στην Επιστήμη του Dr. Fauci, είναι φασίστας. Και ποιος είναι ο μεγαλύτερος φασίστας από όλους; μα φυσικά εκείνος που δίνει καταφύγιο σε όλους τους φασίστες : το Spotify”.
(Visited 72 times, 1 visits today)
Discover more from OANNES
Subscribe to get the latest posts sent to your email.
Η φάση με το Neil Young είναι ότι και ο ίδιος είχε “πέσει θύμα bullying” στα 80s από τους liberals της εποχής για την υποτιθέμενη στήριξή του στον Reagan. Αλλά πήρε το μάθημά του φαίνεται από τότε..
Όντως.
Επίσης τον “ξεμπροστιάζουν” τώρα ότι έβριζε τους ομοφυλόφιλους την ίδια εποχή, για το AIDS.
Ποτέ δεν υπήρξα ιδιαίτερα φαν του NY, και με τα χρόνια γίνομαι όλο και λιγότερο. Απολαμβάνω κάποια τραγούδια του όταν πέσω πάνω τους, αλλά σπανίως τα αναζητώ. Καλύτερη σχέση έχω με την Joni Mitchell. Αυτά ανεξαρτήτως εκτιμήσεως για το ταλέντο και των δύο.
Για να το πω απλά ως προς τον NY : μου τη σπάει η φάτσα του – ιδίως στην ώριμη βερσιόν, από τα ’90s και έπειτα.
Ατιπαθούσα ιδιαίτερα τους στίχους του “Hey Hey My My”, την πολιτικάντικη απόπειρα προσεταιρισμού της “νέας γενιάς” και την ιδεολογικοποίηση του live fast die young.
Και είχα “συγκινηθεί” διαβάζοντας ότι, το ίδιο πρόβλημα με τη θανατολαγνεία της υποθέσεως είχε ο John Lennon, εκφράζοντας δημόσια την αποστροφή του για το τραγουδι.
Ούτε κι εγώ είχα ποτέ ιδιαίτερη αδυναμία στον εν λόγω – ακόμη λιγότερο δε στο συγκεκριμένο φρικαλέο κομμάτι – και στην πραγματικότητα σε κανέναν από τους προαναφερόμενους ακτιβιστές της πλάκας. Ίσως γιαυτό ακριβώς δεν έχω και ιδιαίτερο πρόβλημα νακούσω άμα λάχει και κάποια τραγούδια τους που μου αρέσουν σα να μην έγινε τίποτα. Δεν ξέρω αν θα ήμουνα το ίδιο άνετος αν έβλεπα στη λίστα και καλλιτέχνες με τους οποίους έχω πραγματικά βιωματική σχέση. Πιθανότατα όχι, γιατί δεν πολυσυνηθίζω να συγχέω τον άνθρωπο με το έργο του. Από την άλλη πάλι δεν είμαι και σίγουρος, γιατί άνθρωποι μεν είναι κι αυτοί, άνθρωπος όμως είμαι κι εγώ..
Εντωμεταξύ αναρωτιέμαι τι γνώμη θα είχαν για τα τωρινά καμώματα των επιβιωσάντων πρώην συνεργατών τους κάποιοι επιφανείς – και βολικά – νεκροί. Αλλά είναι δύσκολο να φανταστείς τους νεκρούς εκ των υστέρων σαν κάτι άλλο από νεκρούς. Λες και πέθαναν όταν ακριβώς έπρεπε να πεθάνουν.
Για τον Ζάππα πάντως είμαι 200% σίγουρος ότι θα έλεγε το right thing. Εδώ τους χλεύαζε τον καιρό της δόξης τους – τα ’60s. Μ’ αυτά εδώ υποθέτω θα είχε ξεσαλώσει.
Θα ήταν και 82 ετών βέβαια, αλλά δεν νομίζω ότι ειδικά αυτός θα είχε υποστείλει τη σημαία.
Κάποιοι έχουν όντως το ελαφρυντικό της ηλικίας και είναι δύσκολο να πεις τι ακριβώς επιβιώνει στα 80τόσο από τον τραντάχρονο πχ εαυτό τους εκτός από τα κολλήματα. Για κάποιους άλλους πάλι όχι και τόσο..