Αιώνες πίσω, οι προσκυνητές δάκρυζαν στη θέα της Μονής του Σινά, στους πρόποδες του όρους όπου ο Θεός αποκαλύφθηκε στον εκλεκτό των “εκλεκτών του”.
Για το μεσαιωνικό οδοιπόρο το ταξίδι ήταν μακρύ και δύσκολο, γεμάτο κινδύνους. Το δέος γινόταν ένα με την αγαλλίαση της φιλοξενίας και ένα πρωτόγνωρο αίσθημα ασφάλειας σ’ αυτή την Πύλη του Ουρανού, τη σεβαστή διαχρονικά από εθνικούς, στρατιωτικούς και θρησκευτικούς ηγέτες.
Πρώτος από αυτούς ήταν ο Μωάμεθ. Κατά την επίσκεψη του στη μονή (7ος αι.) εξέδωσε το διάταγμα προστασίας που φυλάσσεται ακόμα εκεί, υπογράφοντας το με το αποτύπωμα του ίδιου του χεριού του. Ο σεβασμός των μουσουλμάνων για τη Μονή της Αγίας Αικατερίνης πηγάζει απ’ αυτό – ένα απ’ τα πρώτα ιστορικά δείγματα σεβασμού ανάμεσα σε εκπρόσωπους θρησκευτικών δογμάτων.
Από τις τοπικές φυλές των Βεδουίνων, μέχρι τους Φατιμίδες, τους Μαμελούκους, τους Οθωμανούς, τους Τσάρους, τον Ναπολέοντα και τους ηγέτες των Παραδουνάβιων Χωρών, οι πάντες απέδωσαν διαχρονικά τιμές στη Μονή του Σινά, αυτόνομη αρχιεπισκοπή υπό τη δικαιοδοσία του Πατριαρχείου Ιεροσολύμων.
Η Ιερά Μονή του Σινά έμενε άθικτη από το χτίσιμο της από τον Ιουστινιανό τον 6ο αιώνα …μέχρι σήμερα.

ΥΓ. Αισθάνομαι, όπως πολλοί άλλοι, μια έλξη για το συγκεκριμένο χώρο, με τον οποίο έχω ασχοληθεί σαν πιθανό προορισμό ενός ταξιδιού στο μέλλον. Η εντρύφηση στην “πολιτική” διάσταση του θέματος μου φαίνεται προς το παρόν άκαιρη. Δεν φαίνεται βέβαια πιθανό η συγκεκριμένη απόφαση να είναι άσχετη με το σύνθετο πλέγμα σχέσεων και εξελίξεων στην περιοχή, με τη “δική μας” χώρα μεταξύ των πρωταγωνιστών τους. Αλλά και με μια ευρύτερη διαθρησκειακή διαμάχη που εξελίσσεται (όχι ακριβώς) υπόγεια.