Ημέρα που είναι, θυμάμαι την κλασική ηλίθια φράση της Σιμόν Ντε Μποβουάρ : “γυναίκα δεν γεννιέσαι, γίνεσαι”, ενώ διαβάζω για ένα από τα “καυτά” ζητήματα της αμερικανικής επικαιρότητας των τελευταίων ημερών :
Έχει η Lia Thomas, γυναίκα με δική της επιλογή, γεννημένη όμως άνδρας, δικαίωμα να συμμετέχει σε κολυμβητικούς αγώνες ανταγωνιζόμενη γυναίκες; Η διαφορά χρόνου με την οποία κερδίζει τους αγώνες είναι εξωφρενική, με τα ρεκόρ να σπάνε το ένα μετά το άλλο. Το άτομο προετοιμάζεται για τους Ολυμπιακούς Αγώνες.

Μια Αμερικανίδα Γερουσιαστής, η Vicky Hartzler, τολμήσασσα να εκφέρει άποψη με ένα tweet στο οποίο σημείωνε ότι “τα γυναικεία σπορ είναι για τις γυναίκες, όχι για άνδρες που παριστάνουν τις γυναίκες” τιμωρήθηκε από το Twitter με αναστολή του λογαριασμού της – και ας μη μιλήσουμε για τον οχετό των χαρακτηρισμών και των επιθέσεων που δέχτηκε απ΄τα social media.
Κατά την πτωχή …φεμινιστική μου άποψη, και μόνο το ότι χρειάζονται επιχειρήματα για το ότι ένα άτομο με σωματική κατατομή άνδρα δεν μπορεί να ανταγωνίζεται γυναίκες, στοιχειοθετεί μια κοινωνική συνθήκη που περιγράφεται με μια λέξη μόνο : decadence.
Από κει και πέρα, το τι δουλειά έχει το original φεμινιστικό κίνημα με μια παρωδία της παρωδίας, που θέλει τις γυναίκες να χρησιμοποιούν από το απυρόβλητο όλα τα όπλα τους της «πατριαρχικής εποχής», συμπεριλαμβανομένου του «σεξ απίλ» ως μέσου επιβολής / ανέλιξης, συνδυάζοντάς τα με μια προσβλητική, βρίθουσα ρατσιστικών στερεοτύπων και τελείως σεξιστική ρητορική εναντίον του άνδρα, είναι ένα θέμα που θα είχε ενδιαφέρον να εξεταστεί απ’ τους ιστορικούς του μέλλοντος. Ο βάσιμος φόβος αφορά στο ότι, τέτοιοι, δεν θα αφεθούν να υπάρξουν.