To singularity, οι πολιτικές του virtual, μέσα αντι-κοινωνικής δικτύωσης, η μουσική στην εποχή των ringtones…• Singularity, the politics of virtual, anti-social media, music in the age of ringtones…
Είχαμε αναφερθεί προ δεκαημέρου [εδώ] στην παράμετρο της διώρυγας του Σουέζ, η οποία διά της προσεγγίσεως της Αιγύπτου με τα Brics, μοιραία θα περάσει στον έλεγχο του “σινορωσικού άξονα”. Η ανάλυση του Βελόπουλου επάνω στην οποία έπεσα τυχαία, “κουμπώνει” μ’ αυτό, δίνοντας μια λογική εκδοχή των πώς και των γιατί της παρούσας κρίσης. Γιατί δύσκολα μπορεί κανείς να φανταστεί άλλον πίσω από αυτήν από τον “άξονα”, στον έλεγχο φυσικά του οποίου βρίσκεται ο master της Χαμάς, η “Ισλαμική Δημοκρατία” [η …Υποτακτική Δημοκρατία * δηλ.] του Ιράν.
* Ισλάμ, πρέπει να επαναλαμβάνουμε ακούραστα, σημαίνει “Υποταγή”. Και μπορεί κανείς να κατηγορεί τον κύριο Νετανιάχου, και όχι μόνο, για τα τεράστια λάθη και το τεράστιο κόστος τους – και για την ίδια του τη χώρα. Αλλά ως προς τη Μεγάλη Εικόνα, και το με ποιου το μέρος είμαστε [εν πάση περιπτώσει, με ποιου το μέρος …είμαι] δεν τίθεται θέμα συζητήσεως. Ούτε θέμα παραπλανήσεως απ’ τα περί ενός Ισλάμ “ειρηνικού και συμβατού με το Δυτικό τρόπο ζωής”. Πώς να το κάνουμε δηλαδή.
Δεν ξέρω αν έχει νόημα να λέμε “είμαστε με το μέρος του Ισραήλ”. Μια πρόσκαιρη “νίκη” του Ισραήλ είναι ακριβώς αυτό που θάπρεπε να φοβόμαστε. Και δεν εννοώ μόνο τους πρόσφυγες.
“Με το μέρος του Ισραήλ” εννοώ τι αισθάνομαι εκ βαθέων πέρα από επιμέρους γεγονότα, εξ όσων έχει τύχει να διαβάσω για την όλη ιστορία [την οποία καθένας την αρχίζει απ’ τη χρονιά που τον βολεύει], και βέβαια αναλογιζόμενος το αντίπαλο δέος της υποθέσεως.
I’m not a Muslim sympathizer. Never was and never will be. Ήμουν έτσι πριν προκύψει το θέμα με τους “πρόσφυγες”. Άσχετα αν τώρα με τους Παλαιστίνιους, η περίσταση επιβάλλει [για διάφορους λόγους, φυσικά και ανθρωπιστικούς] να στέρξουμε.
Να σου πω, στη συγκεκριμένη διαμάχη δεν έχω συμπάθειες και αντιπάθειες, αν και την εποχή που συλλογικά η Ελλάδα συμπονούσε τους Παλαιστίνιους, εγώ υποστήριζα τους Εβραίους. Ο μουσουλμανικός πολιτισμός επίσης μου είναι γενικά συμπαθής. Anyway δεν πρόκειται να με ρωτήσει κανένας από αυτούς που παίρνουν τις αποφάσεις🙄
Εντωμεταξύ θα πρέπει να είναι η πρώτη φορά που συμφωνώ με τη στάση του Μητσοτάκη σε οποιοδήποτε θέμα. Δεν τον περίμενα να επιδιώξει κάποιες ισορροπίες μετά τα καραγκιοζιλίκια με την Ουκρανία. Για το θεαθήναι ως επί το πλείστον και κατόπιν συνεννοήσεως με την αμερικάνικη πρεσβεία – but in the right direction anyway.
Χρησιμοποιούμε cookies ώστε να διασφαλίσουμε την καλύτερη εμπειρία στην πλοήγηση του site μας. Εφόσον συνεχίζετε να χρησιμοποιείτε αυτό τον ιστότοπο, υποθέτουμε οτι συμφωνείτε με αυτό. • We use cookies in order to offer you better browsing experience. By continuing to use our site, we assume you're happy with that.ΟκNo
Δεν ξέρω αν έχει νόημα να λέμε “είμαστε με το μέρος του Ισραήλ”. Μια πρόσκαιρη “νίκη” του Ισραήλ είναι ακριβώς αυτό που θάπρεπε να φοβόμαστε. Και δεν εννοώ μόνο τους πρόσφυγες.
“Με το μέρος του Ισραήλ” εννοώ τι αισθάνομαι εκ βαθέων πέρα από επιμέρους γεγονότα, εξ όσων έχει τύχει να διαβάσω για την όλη ιστορία [την οποία καθένας την αρχίζει απ’ τη χρονιά που τον βολεύει], και βέβαια αναλογιζόμενος το αντίπαλο δέος της υποθέσεως.
I’m not a Muslim sympathizer. Never was and never will be. Ήμουν έτσι πριν προκύψει το θέμα με τους “πρόσφυγες”. Άσχετα αν τώρα με τους Παλαιστίνιους, η περίσταση επιβάλλει [για διάφορους λόγους, φυσικά και ανθρωπιστικούς] να στέρξουμε.
Να σου πω, στη συγκεκριμένη διαμάχη δεν έχω συμπάθειες και αντιπάθειες, αν και την εποχή που συλλογικά η Ελλάδα συμπονούσε τους Παλαιστίνιους, εγώ υποστήριζα τους Εβραίους. Ο μουσουλμανικός πολιτισμός επίσης μου είναι γενικά συμπαθής. Anyway δεν πρόκειται να με ρωτήσει κανένας από αυτούς που παίρνουν τις αποφάσεις🙄
Εντωμεταξύ θα πρέπει να είναι η πρώτη φορά που συμφωνώ με τη στάση του Μητσοτάκη σε οποιοδήποτε θέμα. Δεν τον περίμενα να επιδιώξει κάποιες ισορροπίες μετά τα καραγκιοζιλίκια με την Ουκρανία. Για το θεαθήναι ως επί το πλείστον και κατόπιν συνεννοήσεως με την αμερικάνικη πρεσβεία – but in the right direction anyway.