Έχει το χιούμορ ιδεολογία; θα έλεγε κάποιος ότι, όπως αποδεικνύεται εδώ …έχει.
Ο κύριος Δοξιάδης θα συγκατένευε με το πιο βλοσυρό του ύφος.
Ωστόσο …πόθεν προέκυψε αυτή η άγρια ιδεολογικοποίηση των πάντων; και από που κι ως που το να κάνεις πλάκα με τον κύριο Χαγκαμπιμάνα […Αγαπημάνα;] σημαίνει ότι δεν δέχεσαι τη διαφορετικότητά του ; υπάρχει παιδί που δεν θα γέλαγε, με παιγνιώδη διάθεση, βλέποντας την εικόνα, διαβάζοντας το όνομα και το σλόγκαν του πολιτικού ανδρός ; [“δεν αισθάνομαι Έλληνας, είμαι Έλληνας”]
Απάντηση : Υπάρχουν σήμερα τέτοια παιδιά. Ζουν ανάμεσά μας : ποτισμένα στην πολιτικορεκτίλα από τα γενοφάσκια τους, αδυνατούν να αντιμετωπίσουν το “διαφορετικό” σαν πηγή έμπνευσης, που σημαίνει “ακόμα και” να πειράξουν, ν’ αστειευτούν μ’ αυτό. Γιατί έμαθαν να το αρνούνται κατ΄αρχήν ως έννοια, εξαφανίζοντάς το μέσα στη νέα κανονικότητα. Πρότυπο αυτής της τελευταίας, μια “επιστήμη” που …ακυρώνει τις αισθήσεις, ομογενοποώντας τα πάντα με βάση τις δομικές μονάδες τους.
Ζητούμενο των κηρύκων της “ανοχής” στη διαφορετικότητα, ιδεολογικών απόγονων του Κουντενχόβε Καλέργκι * είναι ακριβώς αυτό : η κατάργησή της.
Όσο αλλάζει το mix γενεών & εθνοτήτων που αποτελούν τον πληθυσμό της χώρας, τόσο περισσότερα τέτοια παιδιά θα ζουν ανάμεσά μας. Είμαστε υποχρεωμένοι να δεχτούμε και τη δική τους διαφορετικότητα. Αλλά με το δικό μας …διαφορετικό τρόπο. Είτε τους αρέσει είτε όχι.
* Ο Αυστροϊάπων κόμης [1874-1972] υπήρξε πρωτοπόρος της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης. Στο πανευρωπαϊκό μανιφέστο του [1923], οραματίζεται μια ενιαία Ευρώπη, αποτελούμενη από μια φυλή, προσομοιάζουσα οπτικά με τους Αυγύπτιους μιγάδες.
Γενικά πάντως παρατηρώ μια σταδιακή μετατόπιση της ελληνικής εξωτερικής εμφάνισης – μιλάω κυρίως για τη νέα γενιά – προς το ξανθό. Το σλαβικό αίμα που εισέρρευσε στη χώρα μας της τελευταίες δεκαετίες pays for itself!
Δεν το έχω προσέξει, ίσως γιατί κυκλοφορώ πολύ λιγότερο. Αυτό που έχω προσέξει είναι η προώθηση του αφρικανικού προτύπου ποικιλοτρόπως, αρχής γενομένης απ’ τις διαφημίσεις, και σε βαθμό τελείως απάδοντα της αρχής της εκπροσώπησης για την οποία κόπτονται οι liberals. Εκτός και αν η ισχύουσα πληθυσμιακή μας σύνθεση δικαιολογεί de facto παρείσφρηση ενός Αφρικανού ανά 3-4 άτομα.
Το όλο ζήτημα με την προώθηση των Αφρικανών ως εργαλείου για την αναθεώρηση / ανασκευή / καταστροφή του πολιτισμού του “λευκού διαβόλου” με έχει απασχολήσει όπως ξέρεις, από πολύ παλιά [ολόκληρο …δίσκο έχω κυκλοφορήσει πάνω σ’ αυτό το θέμα προ δωδεκαετίας]. Και φυσικά το πράγμα ξεκινάει όπως παντού, από την τέχνη. Τη μουσική ιδίως.
Εννοείται ότι οι τελευταίοι που μπορούν να κατηγορηθούν γι’ αυτό είναι οι ίδιοι οι Αφρικανοί, θύματα εξαπάτησης των πιο αισχρών απόγονων των αποικιοκρατών – συνεχιστών του έργου εκείνων με liberal προσωπείο. Και φυσικά η μουσική τους, την οποία αγαπώ και με την οποία έχω καμπόσο ασχοληθεί – έγραψα το πρώτο μου “μπλουζ” στα 14. Η οποία μουσική υπήρξε μεν βασικά δική τους, όχι όμως και αποκλειστικά, στον βαθμό που ήθελαν οι πρώτοι καθαρογράφοι …Λευκοί κατά κανόνα, αλλά και πρωτοπόροι της γενικευμένης καταφοράς εναντίον της φυλής τους σήμερα.
Καλά με βάση την αμερικανική προπαγάνδα που τρώμε στη μάπα τα τελευταία χρόνια ο μισός πληθυσμός πρέπει να είναι ομοφυλόφιλος. Anyway με τους ρυθμούς που αυξάνονται οι αφρικανοί και οι μεσανατολίτες (μουσουλμάνοι ως επί το πλείστον) είναι μοιραίο κάποια στιγμή να επικρατήσουν.
Και βέβαια, χάρη ακριβώς σ’ αυτήν την προπαγάνδα, τεράστιο ποσοστό πληθυσμού σε σύγκριση με πριν, είναι πια, ή δηλώνει, ομοφυλόφιλο.
Ο ρόλος της προπαγάνδας [απ’ τον “πολιτισμό” αρχής γενομένης] είναι πιο καταλυτικός απ’ την πληθυσμιακή αύξηση.
Στην ίδια προπαγανδιστική ατζέντα άλλωστε είναι ενταγμένη προ πολλού η “ανάγκη” για δική μας …απομείωση [γυναίκες και careering, my body my choice κτλ κτλ]
Συμφωνώ κι επαυξάνω. Από την άλλη όμως η προπαγάνδα δεν μπορεί να έχει αποτέλεσμα χωρίς να πατάει σε πραγματική βάση έστω και σαθρή. Δεν μπορείς να κάνεις μια γάτα να γαβγίζει no matter what. Περί τα είκοσι που ήμουνα ολίγον μπάνικο παιδάκι έπαθα κοινωνικό σοκ διαπιστώνοντας ότι μου την έπεφταν όχι μόνο σεσημασμένοι κωλομπαράδες, αλλά εμμέσως πλην σαφώς και άτομα υπεράνω υποψίας και μάλιστα φίλοι μου. Κάπου κατέληξα στο συμπέρασμα ότι το κόλλημά μου αποκλειστικά με τις γυναίκες ήταν από στατιστικής απόψεως περίπου ανωμαλία. Που κι αυτές δηλαδή δεν θέλουν πολύ για να το ρίξουν στο λεσβιασμό. Εξ ου και η μυθολογία του ρομαντικού έρωτα με την οποία μας βομβάρδιζε το προηγούμενο (χριστιανικό) κατεστημένο για αιώνες ολόκληρους, για να μην παρασυρθούμε στον κακό το δρόμο και ξεχάσουμε το αυξάνεσθε και πληθύνεσθε. Το καλύτερο μου το είπε τις προάλλες μια μαθητριούλα με αφορμή συζήτηση του τύπου o tempora o mores: όλες οι εποχές είναι σκατά.
…Παίζει ρόλο σ’ αυτό και η ηλικία. Εννοείται ότι πολύς κόσμος ψάχνεται μέχρι κάποια στιγμή, όχι μόνο στα ερωτικά αλλά και σε ένα σωρό άλλα. Εκεί ακριβώς εστιάζεται το κόλπο, δίνοντας “επαναστατική” χροιά στην ομοφυλοφυλοφιλία και άλλες “αντισυστημικές” δραστηριότητες.
Μην ξεχνάς ότι όταν ήσουν εσύ 20, το έργο της προπαγάνδας ήταν λίαν προχωρημένο : όχι τυχαία ίσως, συνδυάζοντάς το με την εξέλιξη της ποπ κουλτούρας της ιδίας περιόδου, στα early ’70s οι “ψυχίατροι” αφαίρεσαν την ομοφυλοφιλία από τις διαταραχές όπου “ανήκε” μέχρι τότε. Η απόφασή τους ήταν, εννοείται, εξ ίσου “επιστημονική” [βλ. τελείως πολιτική] με την κατ’ αρχήν ένταξή της σ’ αυτές.
Σήμερα αναμένω τη στιγμή της αφαίρεσης από το τρέχον DSM [εγχειρίδιο των …διαταραχών] της gender dysphoria, ώστε το πράγμα να πάρει και εκεί το δρόμο του.
Το ότι ο ρομαντικός έρωτας και τα κηρύγματα περί γάμου είναι επίσης σε ένα βαθμό θέμα προπαγάνδας, είναι σίγουρο. Αλλά οι ομοφυλόφιλοι, και δεν το λέω μόνο λόγω προσωπικής μου “εμμονής” με τη γυναίκα, ήταν πάντα μια [σεβαστή όπως όλες, αλλά …de facto] μειονότητα. Ακόμα περισσότερο οι transgenders, το full ιδεολογικοποιημένο “κίνημα” των οποίων, από Αμερική μεριά εκπορευόμενο, προόρισται ν’ αποτελέσει μάστιγα.
Εννοείται. Η ανθρώπινη φύση κινείται κάπου μεταξύ αυτής του ζώου – που περιλαμβάνει περιορισμένο ρεπερτόριο συμπεριφορών – κι εκείνης του ηλεκτρονικού υπολογιστή που μπορείς να τον βάλεις να κάνει τα πάντα. Το θεϊκό στοιχείο δεν το υπολογίζω γιατί φαίνεται να έχει χαθεί από καιρό.
Όντως. Και, σε απόλυτο κοντράστ με το Θεό, ο ηλ. υπολογιστής “μπορεί να κάνει τα πάντα”, γιατί στην πραγματικότητα δεν μπορεί να κάνει τίποτα.
Αν θεωρήσουμε την “τρέχουσα” κοινωνία ως μια “παραλλαγή” της Λεγεώνας των Ξένων,τότε οι,εκάστοτε,κρατικά-επιστημονικά “προβλεπόμενες παραλλαγές” που καλούμαστε να “φορέσουμε” καθίστανται “αναπόφευκτες”.Το ότι ο Σπύρος δεν παρουσιάζεται,πλέον,δεμένος με αλυσίδες αλλά “δεμένος” με interactive “ομφάλιο λώρο”,μπορείς να το αποκαλέσεις και “πρόοδο”🙃…
Εμένα συμπαθής μου είναι [για πολιτικός ανήρ], όπως μου ήταν και ο Αντετοκούμπο πριν αρχίσει να διαφημίζει την Πρωτέργεια και το πόσο άσχημα του φερθήκαμε εμείς οι ρατσιστές στο Ellada – με φόντο το “αντιρατσιστικό” Black Lives Matter.
Και όντως είναι πρόοδος.
Αλλά θέλω και ο με αντίθετη άποψη να μπορεί να κάνει την πλάκα του, και άμα είναι καλή να μπορώ να γελάω κιόλας. Όλες ανεξαιρέτως οι φυλές της Γης έκαναν πλάκα η μια στην άλλη από καταβολής τους – η υπερευαισθησία και η υστερία των τελευταίων δεκαετιών είναι εκ του πονηρού.
Αυτό που συμβαίνει στο Αμέρικα με το white supremacy είναι στον ίδιο “παρανομαστή” με το trust the Science, την πανδημία και το climate change.
Η περί systemic racism παπαρολογία “συστηματοποιήθηκε” με το που εκλέχθηκε ο πρώτος …Aφροαμερικανός πρόεδρος. Με 53% των ψήφων και με τους Αφροαμερικανούς να αποτελούν το 13% του πληθυσμού.