Μείζονα ζητήματα εν Ελλάδι, χάριν των οποίων κινητοποιούνται οι κομματικά ελεγχόμενες “λαϊκές μάζες”, είναι τα Τέμπη αφενός, η Γάζα αφετέρου. Κοινός παρονομαστής και δείκτης του βαθμού πολιτικής υπευθυνότητας των κομματικών σχηματισμών μας, είναι η συναισθηματική παράμετρος, επικεντρωμένη και στις δυο περιπτώσεις στα νεκρά παιδιά. Αυτό που εξασφαλίζεται έτσι είναι η αδυναμία απόκλισης απ’ το κυρίαρχο αφήγημα, προκύπτουσα ως αποτέλεσμα συναισθηματικού εκβιασμού. Γιατί ο άνθρωπος που θα “υποτιμούσε” την αξία των παραπάνω θα …αυτοπροσδιοριζόταν ως κάποιος με έλλειμμα ενσυναίσθησης …αυτοτοποθετούμενος στο περιθώριο του δημόσιου διαλόγου.
Παρακάμπτοντας τον πειρασμό να τονίσουμε τον αποτροπιασμό μας για το θάνατο παιδιών και εφήβων * επιμένουμε ότι κύριο πρόβλημα αυτή τη στιγμή της χώρας είναι η διπλή διολίσθησή της, αφ’ ενός στην αγκαλιά της “μητρός” υπό αναγέννηση Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, και αφετέρου στο διαφαινόμενο πανευρωπαϊκό πόλεμο εναντίον της …Ρωσίας, με επικεφαλής ένα, επίσης υπό αναγέννηση Γερμανικό Ράιχ.
Η πρόσφατη δήλωση του (εντυπωσιακά αντιπαθούς, ακόμα και για τα δεδομένα της “ευρωπαϊκής” πολιτικής σκηνής) Φρίντριχ Μερτς, πολιτικού παιδιού του Βόλφγκανγκ Σόιμπλε, αφορούσε στον επανεξοπλισμό της Γερμανίας, και την προοπτική να αποκτήσει “το μεγαλύτερο στρατό στην Ευρώπη”. Η ιστορική “λεπτομέρεια”, που αφορά στις παρεμφερείς δηλώσεις του Α. Χίτλερ για ακύρωση της (ακραία άδικης) Συνθήκης των Βερσαλλιών και επανίδρυση ενός ισχυρού γερμανικού στρατού, αποκλείεται να διαφεύγει από τον κύριο Μερτς. Η φράση του “φύρερ” : «Η Γερμανία δεν προτίθεται να παραμείνει αδύναμη και ανυπεράσπιστη… Θα επαναφέρουμε τη στρατιωτική μας ισχύ για να εξασφαλίσουμε την ειρήνη και την ασφάλεια του γερμανικού λαού» (1935) κρίνεται μετριοπαθής σε σύγκριση με εκείνη του “αντιφασίστα” απογόνου του.
* Το ότι ο μέσος δημοσιολόγος σπεύδει πριν από ο,τιδήποτε άλλο να διασφαλίσει τα νώτα του προβάλλοντας τα αισθήματά του, κρύβει κάτι σκοτεινό. Και εν τέλει …αντίθετο από το διαφημιζόμενο. Γιατί αυτό που συντελείται εδώ είναι η βίαιη μετακίνηση της ευαισθησίας για “τα παιδιά μας” από το χώρο του αυτονόητου.
Discover more from OANNES
Subscribe to get the latest posts sent to your email.
Για να λέμε πάντως και του στραβού το δίκιο, ιδέα του Τραμπ ήταν η αύξηση των ευρωπαϊκών στρατιωτικών δαπανών, προϋπόθεση της οποίας είναι η διατήρηση της Ρωσίας στο ρόλο του κακού. Εξ ου και η σταθερή μου πεποίθηση ότι το Ουκρανικό κινείται ως πρόβλημα στο χώρο του παραλόγου. Δεν μπορεί να επιδιώκεις και τον τερματισμό του πολέμου και την υποχώρηση υποχώρηση του νικητή και την αύξηση των δικών σου κερδών από την πώληση όπλων και φυσικού αερίου στην Ευρώπη. Εκτός κι αν έχει να κάνεις με μαλάκες. Πράγμα που ισχύει φυσικά για τους Ευρωπαίους. Όχι όμως και για τους Ρώσους.
Αυτό που θέλω να πω, είναι ότι, αν εξαιρέσουμε την “επικοινωνιακή” διάσταση του ζητήματος, η εξωτερική πολιτική του Τραμπ – όπως είναι ο κανόνας εδώ και δεκαετίες στην Αμερική – ακολουθεί στην πράξη τα χνάρια των “αντιπάλων” του. Αν ισχύει εξάλλου ότι τις πολιτικές του Τραμπ θα τις ακολουθούσαν αργά ή γρήγορα και οι Δημοκρατικοί, άλλο τόσο θα πρέπει να ισχύει και το αντίστροφο.
Δε διαφωνώ μ’ αυτό που λες. Η πάγια άποψή μου είναι ότι και ο Τραμπ είναι κλασικός political gangster, με ποιοτικές όμως διαφορές από τους “συνάδελφούς του” * Οι οποίες ξεφεύγουν από το απλό επικοινωνιακό πλαίσιο. Οι Democrats από την άλλη αποτελούν, έχω φτάσει να πιστεύω, οι ίδιοι μέρος πιλοτικού προγράμματος για τη μετατροπή του πλανήτη σε άσυλο ψυχοπαθών, στενά παρακολουθούμενων και τηλεκατευθυνόμενων. Όσο “επικοινωνιακό” και αν ακούγεται αυτό το τελευταίο, είναι ωμά ρεαλιστικό κατά την άποψή μου.
* Όποιος έχει ασχοληθεί με την ιστορία της Μαφίας θα έχει βρει, ακόμα και στο συγκεκριμένο χώρο, κάποιες περιπτώσεις που εκτιμά για συγκεκριμένους λόγους. Εμένα η “αδυναμία μου” μου ήταν πάντα ο Murray “Curly” Humphreys και, αντίστοιχου τύπου είναι η προτίμησή μου για τον Trump.
Προφανώς και ισχύει αυτό που λες για τους Δημοκρατικούς. Από εκεί μάλλον πηγάζει και το άχτι του Τραμπ απέναντι στα ιδεολογικά τους προπύργια όπως το Χάρβαρντ.
Ως προς το Χάρβαρντ, και λίγα του κάνει. Γκρέμισμα θέλει και ξαναχτίσιμο.