Οι απόψεις μπορεί να επιδέχονται αμφισβήτηση, όχι όμως και τα οφθαλμφανή γεγονότα. Η κυβέρνηση της ΝΔ έδωσε ένα καλό δείγμα του πώς [θα] αντιμετωπίζει την γκανγκστερική πολιτική της “φίλης και γείτονος”: ακριβώς όπως και οι προκάτοχοί της. Η ιστορία επαναλαμβάνεται, όχι ως παρωδία, από το 1976 και την πρώτη ανεμπόδιστη βόλτα του Σισμίκ στην υφαλοκρηπίδα, συνοδευόμενη από σεισμικές έρευνες, μέχρι πέρυσι, με τον Πάνο Καμμένο να τιμά δια στεφάνων αέρος – θαλάσσης τους νεκρούς των Ιμίων. Πίσω στα ’70s: η αλήθεια πίσω από τις κραυγές, τότε, του …ανερχόμενου Ανδρέα Παπανδρέου [“βυθίσατε το Χόρα” και άλλα, περί αμερικανοτουρκικής συμπαιγνίας], φάνηκε 11 χρόνια αργότερα, στην κρίση του ’87 [Πίρι Ρέις]: πίσω από τους λεονταρισμούς του πρωθυπουργού πλέον ΑΠ, και τον “πειθαναγκασμό” της Τουρκίας σε υποχώρηση, πέρασε απαρατήρητη απ’ το ευρύ κοινό η δέσμευση της Ελλάδας περί αποφυγής ερευνών για πετρέλαιο στο Αιγαίο. Για να μη μιλήσουμε περί Νταβός, Κυπριακού στο ράφι και …mea culpa, ένα χρόνο αργότερα…
Είναι φανερό, όπως προκύπτει από τους χειρισμούς σύσσωμου του πολιτικού συστήματος [οι πάντες πλέον έχουν δοκιμαστεί από θέση ισχύος] ότι το περιθώριο κινήσεων που επέτρεψαν στους εαυτούς τους ήταν πάντα απελπιστικά μικρό. Αν μη τίποτα άλλο, η παραδοχή θα έπρεπε να είναι στη βάση μιας ειλικρινούς, διακομματικής εξωτερικής πολιτικής, αντί για τις ίδιες πάντα κορώνες εκατέρωθεν, από “κατήγορους” και “κατηγορούμενους” εναλλασσόμενους σε θέση αντιπολίτευσης και εξουσίας.
Θα μπορούσε κάποιος να πείσει το “λαό” ότι μπορεί να κάνει τη διαφορά; Και ποιος θα ήταν αυτός; κανείς δεν ξέρει. Ακόμα πιο δύσκολο είναι να προβλεφθεί η έκβαση της περιπέτειας στην οποία θα έβαζε τη χώρα.
Η κατάσταση θα ήταν γελοία αν δεν ήταν θλιβερή: Από τη μια οφείλουμε να …διατρανώνουμε την αποφασιστικότητά μας, για να πετύχουμε ένα maximum “συμμαχικής” παρέμβασης. Από την άλλη να θυμόμαστε πως όσο αποφασιστικοί κι αν δείχνουμε, ακόμα περισσότερο θα είναι πάντα οι άλλοι: το περίφημο πρώτο πλήγμα ειναι δοσμένο εξ αρχής, είναι το ψυχολογικό αβαντάζ του ισχυρού της υποθέσεως.
Γιατί “ο ισχυρός προχωρά όσο του επιτρέπει η δύναμή του και ο αδύναμος υποχωρεί όσο του επιβάλλει η αδυναμία του”. Και στη σύγχρονη βερσιόν του Θουκυδίδειου αφηγήματος, δεν είμαστε εμείς οι Αθηναίοι πολίτες, αλλά οι “φίλοι και γείτονες”.