Το σύνθημα “μην πιστεύεις τα μάτια σου – πίστευε τον ειδικό” [σε σύγχρονη απόδοση : “trust the science”] δεν είναι νέο.
Η είσοδος της ψυχιατρικής στο κοινωνικό τοπίο, μέσα 19ου αι., σηματοδοτεί μια περίοδο όπου ο “ασθενής” [στην κατηγορία έχει υπαχθεί έκτοτε το σύνολο της ανθρωπότητας] δεν γνωρίζει τι κατά βάθος αισθάνεται, ούτε καν, σε τελευταία ανάλυση, ποιος είναι. Το μπερδεμένο κουβάρι των σκέψεων και των συναισθημάτων του ερχόταν [ακόμα …έρχεται] να ξεμπλέξει ο “ειδικός”, διατυπώνοντας διαγνώσεις, μεταβαπτίζοντας φυσιολογικές καταστάσεις σε ψυχικές διαταραχές και ασθένειες.
Ύστερα ήρθε η φυσική των υποατομικών σωματιδίων.
Με αυτήν, ο θρίαμβος της νοησιαρχίας πάνω στην αισθησιοκρατία γινόταν οριστικός. Τώρα, το ότι ο πατέρας της σύγχρονης φυσικής Δημόκριτος, υπήρξε “δάσκαλος” του Επίκουρου, εισηγητή της …αισθησιοκρατίας [και του σύγχρονου επιστημονικού πνεύματος] αποτελεί πικάντικη παράμετρο που δεν θα εξετάσουμε εδώ – ας μείνουμε στην επιφάνεια.
Σύμφωνα με τους “ειδικούς” που όλοι έχουμε απολαύσει σε βρίθοντα διαστημικών εφέ ντοκιμαντέρ, …όλα όσα βλέπουμε γύρω μας αποτελούν απλώς απάτη των αισθήσεων. Οι τελευταίες αδυνατούν να συλλάβουν την πραγματικότητα, όπως αυτή περιγράφεται από την θεωρία και τις ενδείξεις που καταγράφουν μηχανισμοί κατασκευασμένοι για την απόδειξή της.
Η ταυτολογική φύση της “βαθυστόχαστης” προσέγγισης προκύπτει από ένα στοιχειώδη συλλογισμό : το ότι η Σελήνη είναι αυτό που βλέπω απ’ το παράθυρό μου – κάτι που αφορά εμένα που την αντικρίζω, και το συγκεκριμένο σημείο απ’ όπου την αντικρίζω – δεν βρίσκεται σε κανενός είδους σύγκρουση με την “πραγματική” εικόνα που είχαν γι’ αυτήν τα μέλη του Apollo 11 σε κάθε φάση του ταξιδιού τους, ή οι γεωλόγοι που επεξεργάστηκαν δείγματα από την επιφάνειά της : οι “ανεπαρκείς” αισθήσεις μου δεν αποτελούν παρά οπτικές γωνίες, σταγόνα σε ένα ωκεανό εναλλακτικών αντίστοιχων τους, όπως εγώ ο ίδιος αποτελώ σταγόνα στον ωκεανό των εναλλακτικών μορφών μορφών ζωής στο Σύμπαν.
Τι συντελείται με “εκπαιδευτικές” εκπομπές όπως αυτές που αναφέραμε πιο πάνω ; η ακύρωση του επιμέρους εν ονόματι του όλου, με άλλα λόγια, η μεγαλύτερη ψευδοεπιστημονική απάτη που μπορεί να υπάρξει.
Υπάρχει μια ευθεία γραμμή που συνδέει τη συγκεκριμένη εκπαιδευτική φιλολογία [μηρυκαζόμενη επί σειρά δεκαετιών στα μίντια] με όσα βιώνει ο πολίτης στο όνομα της “Επιστήμης” τα τελευταία 3.5 + πλέον χρόνια. Και με τα πολύ χειρότερα που πρόκειται να βιώσει.
Το πρόσφατο παράδειγμα, που ήταν και η αφορμή γι’ αυτές τις λίγες γραμμές : Σύμφωνα με τη νέα μετεωρολογική εξέλιξη, βρισκόμαστε εν μέσω …ενός ακόμα καύσωνα. Ο τελευταίος αποτελεί προϊόν αδιανόητης υπερθέρμανσης του πλανήτη, ο οποίος έχει περάσει πλέον από το στάδιο του απλού warming σ’ εκείνο του boiling.
Για την περίπτωση που το βράσιμο του πλανήτη δεν έχει γίνει αντιληπτό, όπως και ο ίδιος ο καύσωνας [ομολογώ ότι έπρεπε να διαβάσω το ρεπορτάζ του κυρίου Χατζηνικολάου για να ευαισθητοποιηθώ] …ας όψονται οι ανεπαρκείς, παραπλανητικές αισθήσεις μας.
ΥΓ. Θα αναφερθούμε προσεχώς στην πρακτική παράμετρο του “trust the science” : οριστική παραίτηση από τη δυνατότητα όχι μόνο γνώσης της πραγματικότητας, αλλά και ελέγχου της.
