Η υποκρισία και η γλοιωδία του πολιτικο-μιντιακού συστήματος έχει ως φαίνεται απεριόριστα περιθώρια αναβάθμισης. Εδώ, επιφανή μέλη της εν λόγω κοινότητας “διαρρηγνύουν τα ιμάτιά τους” για την ανάρτηση του […γλοιώδους της υποθέσεως] Γιώργου Κύρτσου, αναφερόμενη σε κάτι οφθαλμοφανές.
Για να το επεκτείνουμε άλλωστε, ο αδόκητος* θάνατος της αρχηγού δεν θα αποτελέσει πολιτικό κεφάλαιο για το ΚΙΝΑΛ γενικά, αλλά για τον ανεκδιήγητο Γιώργο Παπανδρέου. Αυτό, δεδομένου του ότι η συγκεκριμένη πολιτική παράταξη δεν λειτούργησε ποτέ με γνώμονα τη λογική αλλά με το “συναίσθημα”, αποτελώντας ως εκ τούτου παραδοσιακά, σύμφωνα με τη ρήση του Θ. Πάγκαλου, κόμμα …Παπανδρεϊκό.
Η φόρτιση της στιγμής, μόνο ως τονωτικό αυτής της ιδιότητας μπορεί να λειτουργήσει.
* …ή όχι ακριβώς, για εκείνους τουλάχιστον που πάνω απ’ το κρεβάτι μιας ετοιμοθάνατης διαβουλεύονταν σχεδιάζοντας την επόμενη μέρα…
Τελευταία μου έχει κολλήσει το εξής ερώτημα: ποια είναι η πηγή της πολιτικής ορθότητας; πώς είναι δυνατό να αισθάνονται άπαντες υποχρεωμένοι να υπακούσουν σε μια ηθική που δεν πιστεύει κανένας; πώς φτάσαμε στο σημείο συγκεκριμένες περιθωριακές μειοψηφίες να βρίσκονται στο απυρόβλητο και να επιβάλλουν ένα εντελώς αυθαίρετο και παράλογο σαβουάρ βιβρ; Θα μου πεις υποστηρίζονται από κάποια κέντρα εξουσίας και θα συμφωνήσω. Αλλά και πάλι γιατί να υποστηρίζουν αυτούς; Έχω την εντύπωση πως η “αντιφασιστική” ρητορική που αναπτύχθηκε μεταπολεμικά για προπαγανδιστικούς λόγους από την “εντεύθεν” πλευρά γύρισε τελικά εναντίον της ενισχυμένη από την αριστερή “διανόηση” που μετά την οριστική πτώση του “υπαρκτού” έστρεψε τις προσπάθειές της στην υπονόμευση του δυτικού καπιταλισμού. Πρόκειται ίσως για την πιο εντυπωσιακή νίκη των λέξεων ενάντια στα πράγματα. Ελάχιστοι πιστεύουν πραγματικά ή εφαρμόζουν στην καθημερινότητά τους τις προσταγές της πολιτικής ορθότητας και ακόμη λιγότεροι μεταξύ των υψηλά ιστάμενων υποστηρικτών της. Από την άλλη όμως κάπου ήταν αναμενόμενο την εποχή της εικονικής “παγκοσμιοποίησης” και του “πλανητικού χωριού” οι άνθρωποι να ενδιαφέρονται ακόμα κι ενάντια στα προσωπικά τους συμφέροντα πρωτίστως για το “τί θα πει ο κόσμος”.
Μιλάμε πάντα για υπονόμευση του καπιταλισμού εκ των έσω (και με το αζημίωτο φυσικά) με θέσεις-κλειδιά στο χώρο της τέχνης, της επιστήμης, της οικονομίας και της πολιτικής, με αυτή ακριβώς τη σειρά χρονολογικά. Η περίπτωση Χίτλερ εντωμεταξύ έπαιξε καταλυτικό ρόλο στην ανάπτυξη της πολιτικής ορθότητας. Αν προσέξουμε θα παρατηρήσουμε ότι κυρίαρχες είναι σήμερα εκείνες ακριβώς οι ομάδες που καταδίωκε ή περιφρονούσε, τουτέστιν εβραίοι, ομοφυλόφιλοι, μαύροι, τσιγγάνοι, αριστεροί, γυναίκες κλπ. Ανάλογο mutatis mutandis ρόλο έπαιξε και η παρουσία του “literally Hitler” Τραμπ, η οποία ύψωσε την επιθετικότητα των οπαδών της πολιτικής ορθότητας εις τη νιοστή.
Συμφωνώ και ως προς τις διαπιστώσεις, και ως το μη εύκολα προσδιορίσμο των αιτιών του πράγματος. Οι ιλιγγιώδεις προβλέψεις πάντως του Σπένγκλερ στην Παρακμή της Δύσης, ένα αιώνα + πριν περί κυριαρχίας της τεχνικής και της πολιτικής σε όλες τις εκδηλώσεις του δημόσιου και ιδιωτικού βίου συνεπάγονται την πλήρη εργαλειοποίησή τους που βιώνουμε σήμερα.
Συμφωνώ βεβαίως για τον Σπέγκλερ, που σε μεγάλο βαθμό απηχεί σχετικές απόψεις του Νίτσε. Οι αγαπημένες πάντως σήμερα ομάδες της πολιτικής ορθότητας εκμεταλλεύτηκαν με τον καλύτερο δυνατό τρόπο τη μεταπολεμική δαιμονοποίηση του Χίτλερ: αν ο τελευταίος είναι ο ίδιος ο Σατανάς, τα θύματά του δεν μπορεί παρά να είναι απόστολοι του ενός και μοναδικού Θεού και ως εκ τούτου ιερά και απαραβίαστα.
Όσο συνωμοσιολογικό και αν ακούγεται αυτό, εντύπωσή μου είναι ότι, όντως το εκμεταλλεύτηκαν στο έπακρο, αλλά ως πλήρως, και οι ίδιοι, εργαλειοποιημένοι. Για να μη το χοντρύνω αναφερόμενος στο πού θα πάνε όλοι αυτοί κατόπιν εορτής, συμπεριλαμβανομένων εκπροσώπων εθνικών ομάδων για τους οποίους θα φροντίσουν, όπως και κατά το παρελθόν …ομοεθνείς τους.
Μην το συζητάμε, κλασικό παράδειγμα “ψευδούς συνείδησης” που έλεγαν και οι παλαιομαρξιστές. “Συνωμοσιολογία” μπορεί να είναι για τους.. συνωμότες, για κάποιους “άλλους” είναι απλώς αυτονόητο.