Ο Elon Musk είναι χαρούμενος : χιλιάδες άνθρωποι σχολιάζουν ανά δευτερόλεπτο φάσεις και γκολ …στο Twitter. Δεν χρειάζονται εδώ αναλύσεις περί τον ρόλο της κουλτούρας του ποδοσφαίρου στην ποδοσφαιροποίηση της κουλτούρας γενικότερα. Αρκεί ένα και μόνο : το σχόλιο που θα έκανε κάποιος, ως αφορμή επικοινωνίας με τους οικείους του, στο σπίτι, στο δρόμο, στη δουλειά, στο σχολείο, μεταμορφώνεται εδώ σε “επιτακτική ανάγκη” σχολιασμού, με αποδέκτη “την κοινότητα”. Κάπως έτσι προβάλλει ο ρόλος των social media, όπως τον περιγράφουμε στη “φωνή-βοώντος-εν-τη-ερήμω”-κειμενογραφία μας των τελευταίων 20 χρόνων : κεντρική ιδέα δεν είναι άλλη απ’ την ψευδαίσθηση της διασημότητας, καλλιεργημένη δεκαετίες από το star system, τώρα “αποκεντρωμένη” και τεμαχισμένη σε εκατομμύρια τυράκια, ένα για κάθε labrat – ενδιαφερόμενο : ο ανώνυμος πολίτης βγαίνει να συναντήσει “το κοινό του” με κώδικες ενός ανύπαρκτου [γι’ αυτόν] star system. Με ένα εγώ νοσηρά υπερτονισμένο [συν τοις άλλοις δίκην υπεραναπλήρωσης της …διαδικτυακής ανωνυμίας του] ο Mr. Nomark – rock star είναι ένα είδος transformer : η συνάντηση με τους υπόλοιπους του είδους του στο ψηφιακό πεδίο, μεταμορφώνει τη σκηνή σε πλανητικό Κολοσσαίο και τους “αστέρες” σε gladiators που μάχονται μέχρις εσχάτων για μερικά retweets και likes.
Η λειτουργία των social media είναι ο ορισμός του παρασιτισμού : “προσφορά υπηρεσίας”, εκπλήρωση δηλ. μιας ανύπαρκτης, εκ του μη όντος δημιουργημένης ανάγκης.

Από άλλη οπτική γωνία, η δήλωση του κυρίου Musk [ανθρώπου που “δεν δείχνει έλεος σε όσους εκμεταλλεύονται το θάνατο παιδιών για λόγους φήμης”, όπως ο …Alex Jones,* διατηρώντας ταυτόχρονα το λογαριασμό κάποιου σαν τον Ζελένσκι] είναι ενσωματωμένη στο πλαίσιο που διέπει τον κατ’ αρχή σχεδιασμό πλατφορμών τύπου Twitter : καλλιέργεια του εδάφους για την παραγωγή σε μαζική κλίμακα του [απόλυτα συνάδοντος με τα της προηγουμένης παραγράφου] αυτιστικού και αγελαίου, απολιτίκ “πολίτη”. Η ιδέα ότι μιντιακές πλατφόρμες σε απευθείας σύνδεση με μυστικές υπηρεσίες κρατών θα ενδιαφέρονταν για την καλλιέργεια πολιτικής συνείδησης στο “χρήστη”, είναι εξ ίσου σοβαρή με την ιδέα ότι το πολίτευμα των κρατών αυτών είναι η δημοκρατία. Η επιλογή των θεμάτων που προωθούνται προς συζήτηση στην “κεντρική πλατεία” δεν επιδέχεται παρερμηνείες.
Ο στόχος σήμερα παραμένει ίδιος, η διαφορά βρίσκεται στην τακτική, με τον Elon Musk, προερχόμενο απ’ τον liberal χώρο, να υιοθετεί εκείνη των παραδοσιακών conservatives. Αν οι προηγούμενοι CEOs του Twitter έδιναν τον αγώνα τον καλό με delete της δεξιάς πτέρυγας, οι στόχοι του “genius” είναι πιο μακροπρόθεσμοι, αλλά και μεγαλόπνοοι : απάλειψη της πολιτικής σκηνής στο σύνολό της.

* Παρέλειψα τις προάλλες στο post ELON MUSK vs ALEX JONES να αναφερθώ στο φοβερό argument του CEO για τη μονιμοποίηση του εξοστρακισμού : “το πρώτο μου παιδί πέθανε στα χέρια μου…αισθάνθηκα τον τελευταίο χτύπο της καρδιάς του. Ως εκ τούτου, no mercy σε ανθρώπους που …κλπ.”
Όπως το έθεσε ανελέητα, ο stand up comedian – YouTube channel host Jimmy Dore :
“Did his baby die …watching Alex Jones?”