Μετά το κορωνο-ράλυ Ακρόπολις, έχουμε το κορωνο-φεστιβάλ της “Κομουνιστικής Νεολαίας Ελλλάδας” και την εξακολουθητικά επιλεκτική ευαισθησία των μπατσο-εισαγγελέων.
Οι υψωμένες γροθιές των φασκιωμένων επαναστατών…
Ο φουκαράς με την κιθάρα…
Οι ασυναρτησίες της Μποφίλιου…
Οι πανοραμικές εικόνες, τόσο εκτός τόπου και χρόνου που κάποια στιγμή πάνε να γίνουν συμπαθητικές…
…Μέχρι που συνειδητοποιείς ότι η “συμπάθεια” είναι μια ανάμνηση, και ότι αφορά κάτι που νόμιζες εσύ γι’ αυτούς, στα 12 σου χρόνια.
Αμέσως μετά θυμάσαι για τι ανθρώπους μιλάς, θυμάσαι την ιστορία για την οποία δηλώνουν υπερήφανοι, τον συστημικό τους ρόλο, το …μαγαζάκι του 8 %, την εντελώς ξεφτιλισμένη στάση τους στους κορωνοϊούς και τα εμβόλια.
Για άτομα μια ζωή συνηθισμένα στους στρατιωτικούς σχηματισμούς, για ένα κόμμα που η ρουφιανιά είναι εγγεγραμμένη στο σταλινικό του DNA, αυτή εδώ η περίοδος ισοδυναμεί με εκπληρωμένη Ουτοπία.
Κόμμα της εργατιάς, my ass.