Μικρό απόσπασμα συνέντευξης του “τραγουδοποιού” Φοίβου Δεληβοριά, στην “Εφημερίδα” των “Συντακτών”:

• Αλλοιώνεται ο πληθυσμός μας από τους πρόσφυγες και τους μετανάστες, όπως είπε ένας υπουργός;
“Και βέβαια, αλλά προς το καλύτερο. Οταν ένας άνθρωπος σώζεται από τον θάνατο στη δική σου αγκαλιά, παύεις να έχεις αυτή τη μοσχαρίσια φάτσα κι αυτή την «αρχιδίσια ερημιά» που εκπέμπουν άτομα όπως ο συγκεκριμένος υπουργός. Ας μου επιτραπεί η έκφραση, είναι από στίχο σε καινούργιο μου τραγούδι”…

Κάποιος που θα διαβάσει αυτές τις φράσεις, μπορεί και να απορήσει; τι εννοεί ο “καλλιτέχνης”; γιατί άραγε οι ορδές των Αφροασιατών που αδυνατούν να επικοινωνήσουν / συνυπάρξουν μεταξύ τους, αλλοιώνουν προς το καλύτερο τον πληθυσμό της χώρας;
Η απορία συνιστά ματαιοπονία. Ο “τραγουδοποιός” δεν χρειάζεται να εξηγήσει τι εννοεί. Δεν εκφράζει απόψεις, κάνει χυδαίο virtue signaling. Θα πει εκείνα που πρέπει, ώστε να [συνεχίσει να] είναι αρεστός στο ακροατήριό του. Οι ατάκες του είναι το λεκτικό ισοδύναμο του να ανεμίζεις τη σημαία του Παναθηναϊκού στη μέση της Λεωφόρου Αλεξάνδρας. Πρόκειται για διαδικασία παρόμοια άθλια με τις κορώνες ενός πολιτικάντη.
Άλλωστε, η επικράτηση του virtue signaling, ως κανόνα διέποντος κάθε τετραγωνικό χιλιοστό του δημόσιου χώρου, αυτό σημαίνει: ότι, πολιτικό προσωπικό, δημοσιογράφοι, καλλιτέχνες [ιδίως σε εισαγωγικά, όπως ο ΦΔ], φέρονται μόνιμα σαν κοινοί πολιτικάντες.