“…μια αόριστη πρόβλεψη που παρουσάζεται σαν δόγμα και καταστρέφεται από μόνη της από το γεγονός ότι δεν εκδηλώνεται στην πραγματικότητα” – Γκράμσι, για τη θεωρία της “Διαρκούς Επανάστασης”.

Μπορεί να πει κανείς, διορθώνοντας τον τίτλο, ότι η υπεραυτάρεσκη, από καθέδρας άγνοια της κυρίας Ακρίτα, δύσκολα βρίσκει όμοιό της. Όμως οι πιο ακραίες περιπτώσεις είναι συνήθως και οι πιο εύγλωττες.
Υπάρχει ένα είδος ανθρώπων που όταν αναφέρεσαι στο θέμα της “εισβολής αμάχων” στη Δύση, αντιπαρατάσσουν το εξής …αφοπλιστικό: “μα πάντα, στην ιστορία της ανθρωπότητας, οι κοινωνίες γνώριζαν ανανεώσεις και μετακινήσεις πληθυσμών, …προς τι ο θόρυβος, τι διαφορετικό συμβαίνει σήμερα…;”, Με δυο λόγια, αντιμετωπίζουν τις μετακινήσεις πληθυσμών, σαν “ιστορία” εκτυλισσόμενη σε κάποιο άλλο χωροχρόνο, αγνοώντας ότι κάθε φορά που συνέβησαν / συμβαίνουν, “κάποιοι” αντιμετώπιζαν, και αντιμετωπίζουν, προοπτική υποβάθμισης της ζωής ή και εκτόπισής τους.
Αυτό είναι το “είδος” της κυρίας Ακρίτα. Οι άνθρωποι που υποκαθιστούν την αληθινή ζωή με εύτακτες, συγκινησιακά φορτισμένες αφηγήσεις [σήμα κατατεθέν της αριστεράς από καταβολής της, όχι μόνο στην Ελλάδα]. Που είναι έτοιμοι να στείλουν το “πόπολο” στην καταστροφή του, προς επίρρωση θεωριών ασχέτων με την πραγματικότητα, μόνο και μόνο για να επιστρέψουν στη συνέχεια στο μόνο που ξέρουν: στο “να λένε”.
Οι ωραίες λέξεις και οι τόνοι “συναισθήματος” [οι γριούλες, τα παιδάκια, ο τρόμος, η απόγνωση του μετανάστη] βγαλμένες από την πρακτική της τηλεόρασης, στον Καλλιτεχνικό Παρνασσό της οποίας έχει δοξαστεί η κατήγορος του Μάρκου Σεφερλή, εκτοξεύουν στο μη ον την όποια απόπειρα ανάλυσης / συζήτησης. Η διαδικασία ολοκληρώνεται με το άδειασμα στο πρόσωπο του “αντίπαλου”, του γνωστού οχετού χαρακτηρισμών της εμφυλιοπολεμικής περιόδου, για την αναβίωση της οποίας μοχθεί το “είδος”: αν πιστέψει κανείς το λόγο της κυρίας Ακρίτα και των ομοίων της, ο τόπος είναι γεμάτος από “ρατσιστές”, “φασίστες” και “ναζιστικά γουρούνια”. Κουνάνε από τα Βόρεια Προάστια το δάχτυλο στους μη προνομιούχους, που βλέπουν τα μη προνόμιά τους να τίθενται εν αμφιβόλω, που διαμαρτύρονται για τη βίαιη, με το έτσι θέλω αλλαγή στη ζωή τους. Και οι οποίοι προφανώς, πρέπει να βρουν ένα τρόπο να πορεύονται, χωρίς περαιτέρω συζητήσεις. Αλλιώς …ας μεταναστεύσουν οι ίδιοι. Στο κάτω-κάτω, …”είμαστε όλοι μετανάστες”.
Η κυρία Ακρίτα έχει βρει το νέο Σεφερλή στο πρόσωπο του Κυριάκου Βελόπουλου: https://www.in.gr/2019/06/10/apopsi/na-ayta-ta-poly-nazistika-den-mporo/