Θυμάμαι την εντύπωση που μου είχε κάνει μια διαφήμιση, εκεί στα middle ’80s – ένα είδος εμπειρίας αφύπνισης : πλήθη παιδιών, διαφόρων φυλών και εθνικοτήτων, σχημάτιζαν ένα πελώριο κύκλο, ψάλλοντας ένα είδος ύμνου στην αλληλεγγύη των λαών και την παγκόσμια συμφιλίωση. Το ad απέπνεε σαφέστατα [ = εν γνώσει του δημιουργού] αύρα θρησκευτικής τελετουργίας.
Κάθε παιδί της οικουμενικής χορωδίας κρατούσε στο χέρι ένα μπουκάλι Coca-Cola.
Ήταν η πρώτη φορά που η συγκεκριμένου τύπου χυδαιότητα παρουσιαζόταν σε μένα, προσβάλλοντας την «αθώα» αισθητική μου. Σαν τώρα θυμάμαι έναν «άλλο», σοκαρισμένο εαυτό μου να κάνει μελοδραματικές σκέψεις : «Κοίτα να δεις …οι αξίες για τις οποίες τόσοι άνθρωποι αγωνίσθηκαν και πέθαναν στην ιστορία, αποτελούν σήμερα το ντεκόρ μιας διαφήμισης της Coca-Cola».
Η διαφήμιση που είχα δει ήταν φυσικά πολύ μεταγενέστερη αυτής εδώ [βλ. βίντεο, κάτω] που αποτελεί το original creation από το 1971 – μιλώντας για early ’70s αναφερόμαστε σε εποχές πρώιμης παγκοσμιοποίησης, κινητοποιημένης [και] απ’ την, τηλεκατευθυνόμενη ήδη, ποπ κουλτούρα [βλ. αναφορές στο post BEATLES Η ΑΕΝΑΗ ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ, μέρος δεύτερο].
Στη διάρκεια της δεκαετίας του ’90, θα ολοκληρωνόταν η διαδικασία εξέλιξης των πολυεθνικών από απλούς παραγωγούς – διανομείς προϊόντων σε φορείς πολιτισμικών αξιών …συμβολιζόμενων απ’ τα προϊόντα και συμπυκνωμένων στα διαφημιστικά τους σλόγκαν. Ταυτόχρονα, ολοκληρωνόταν η διαδικασία ανάληψης εκ μέρους τους του κεντρικού ρόλου στη λήψη πολιτικών αποφάσεων.
Στην εποχή μας, τα περί οικουμενικής φιλίας κλπ. έχουν αποκαλυφθεί ως γελοιότητες και στους απλοϊκότερους των απλοϊκών. Άλλου είδους τεχνικές και επιχειρήματα επιστρατεύονται, με επικεφαλής το περί κλιματικής πρώην αλλαγής, νυν …κρίσης.
Στη θέση των υμνωδιών υπάρχουν σήμερα «καταστάσεις εκτάκτου ανάγκης», έκτακτα μέτρα για την «αντιμετώπισή τους», εκβιασμοί και ωμές απειλές προς κάθε μη συμμορφούμενο.
Πάντοτε βέβαια με σκοπό την πώληση ενός προϊόντος, εξυπηρετικού εκείνου που αποτελεί τη βασική μέριμνα των ελίτ : διατήρηση του ελέγχου. Ως εναλλακτικά του προϊόντος «Coca–Cola» έχουμε τα προϊόντα «Εμβόλιο-Η Μόνη Λύση», και «Ανανεώσιμη Ενέργεια».
Αν η τακτική του εξουσιαστικού συστήματος, η πολιτικοποίηση [ = εργαλειοποίηση] των πάντων, έχει για πρότυπο τις τακτικές της διαφήμισης, ο λόγος είναι ότι …οι ίδιοι επιχειρηματικοί νόες κρύβονται πίσω και απ’ τα δύο.