Ακούς αίφνης τον κύριο Ζαχαριάδη να εκτοξεύει στο πλαίσιο τηλεδιαλόγου την ατάκα : “πού ξανακούστηκε λαϊκό προσκύνημα για ένα ιδιώτη;”
Δεν κάνεις τον κόπο να σκεφτείς απάντηση : υπάρχουν αναρίθμητες, όσες και οι περιπτώσεις που “δεν έχει ξανακούσει” το πολιτικό παχύδερμο του ΣΥΡΙΖΑ. Νιώθεις απλώς πιο βέβαιος για την απόφασή σου : όχι δεύτερη φορά “Αριστερά”. Όχι στην “εναλλακτική” των Τσίπρα – Ανδρουλάκη.
Εκεί που το βλαχο-lifestyle [“το ενδιαφέρον συγκεντρώνουν οι εκπρόσωποι των Βασιλικών Οίκων του εξωτερικού”] συναντάει την χαμέρπεια των πολιτικάντηδων * οι “εκπρόσωποι μιας άλλης εποχής”, άνθρωποι ηλικιωμένοι, με τις σημαιούλες και τις ζητωκραυγούλες τους, “Ζήτω ο Βασιλεύς”, είναι για μένα οι πρωταγωνιστές της ημέρας. Και οι μόνοι συμπαθείς της υποθέσεως **
Κατά τα άλλα, ούτε περίπτωση …επαναφοράς της βασιλείας υπάρχει, ούτε και κίνδυνο για τη δημοκρατία θα αντιπροσώπευε αυτή, αν υπήρχε.
Πρώτον, η βασιλεία στις μέρες μας θα ήταν απλώς η γραφικότητα – τουριστική ατραξιόν που είναι παντού όπου εξακολουθεί να ισχύει.
Δεύτερον και σημαντικότερον, ο μεγαλύτερος κίνδυνος για τη δημοκρατία είναι …αυτή εδώ η “δημοκρατία”.
Τρίτον / συνέχεια του δεύτερου : οι μηχανορραφίες του παλατιού [υπόγειες κινήσεις εξυπηρετούσες αλλότρια συμφέροντα σε βάρος του λαού] ήταν πάντα το στάνταρ επιχείρημα κατά της βασιλείας. Αυτό το επιχείρημα, στην εποχή των Σουάμπ, Μπουρλά και Γκέιτς, μπορεί να σταθεί μόνο ως ανέκδοτο.

* …και ας μην αναφερθούμε στους κομισάριους της νέας εποχής των [σόσιαλ] μίντια, πυρετωδώς καταγράφοντες επώνυμες παρουσίες και στέφανα.

** Αισθάνομαι, κακώς ίσως, την ανάγκη να επαναλάβω ότι, είχα πάντα μια αντιπάθεια για το θεσμό της βασιλείας. Αλλά και μια όχι ακριβώς συμπάθεια για τον ίδιο τον εκλιπόντα ως άτομο.