Ένα από τα πρώτα reality στην ιστορία, ήταν η ταινία ‘Royal Family’ [1969]. Στη διάρκειά της, ο φακός του BBC, «εισβάλλοντας» στα άδυτα του Μπάκιγχαμ κατέγραφε στιγμές από τη ζωή της βασιλικής οικογένειας. Οποία σύμπτωση, ήταν στα late ’60s, στον κολοφώνα της δόξας της ποπ κουλτούρας.
Το πρωτοποριακό εγχείρημα απέτυχε, γιατί το σκεπτικό ήταν λάθος : στην περίπτωση ενός απλού σταρ, η εξοικείωση του οπαδού μαζί του μέσα από λεπτομέρειες της καθημερινότητας, μεγαλώνει τη «λατρεία». Ο οπαδός συνειδητοποιεί ότι ο σταρ είναι κι εκείνος …ένας άνθρωπος. Κυκλοφορεί με ρόμπα και παντόφλες, παίζει με το σκύλο, ψωνίζει από το μανάβικο. Αίφνης, ο φαν ακούει σαν σ’ όνειρο, μια φωνή να του ψιθυρίζει: «Ο σταρ είσαι …εσύ». Άσχετα αν το συνειδητοποιεί, εκείνο που «αγαπάει» είναι η δόξα, όχι ο σταρ, το είδωλό της.
Το πράγμα αλλάζει, όταν στη θέση των αναλώσιμων αστέρων – entertainers έχουμε γαλαζοαίματους. Εδώ η απομυθοποίηση είναι επικίνδυνη για την υπόσταση θεσμών και παραδόσεων. Πίσω στα 1969, αναλυτές και σφυγμομέτρες έσπευσαν να αποφανθούν ότι η επίδραση του ‘Royal Family’ ήταν καταστροφική για την εικόνα της οικογένειας… Η ταινία μπήκε στο ράφι όπου και παρέμεινε.
Η ταύτιση του δημόσιου χώρου με τα social media, έχει συμπέσει με μια νέα έξαρση του [υποτιθέμενου] ενδιαφέροντoς για τα τεκταινόμενα στ’ ανάκτορα του Μπάκινγχαμ. Θυμάμαι, καμιά 10ριά χρόνια πίσω, την γέννηση του πρώτου παιδιού των Κέιτ και Ουίλιαμ, την …«πρώτη φορά στη ιστορία της βασιλικής οικογένειας, που η γέννηση ενός νέου της μέλους ανακοινώθηκε άμεσα μέσω Twitter»…
Σε μια εποχή «κατάργησης όλων των διακρίσεων», το πράγμα δείχνει οξύμωρο. Πώς συμβιβάζεται η αρχή της ισότητας με την επιβίωση ενος θεσμού που αντιπροσωπεύει την κάθετη υπέρβασή της;
Αν το σκεφτείς λιγάκι, δεν πρόκειται για σπουδαίο συμβιβασμό. Ιδού τα πιθανά στάδια μιας διαδικασίας, μέσα απ’ την οποία ο βασιλικός θεσμός επανακάμπτει από την πίσω πόρτα του δημοκρατικού συστήματος :
1. Η «δημοκρατικών» προδιαγραφών καλλιέργεια του ναρκισσισμού της μικροδιαφοράς και οι πολιτικές των ανοιχτών συνόρων φυτεύουν τον σπόρο της ασυνεννοησίας.
2. Το συγκρουσιακό κοινωνικό περιβάλλον που προκύπτει, παρέχει προϋποθέσεις για τεράστιες παρεξηγήσεις / ρήγματα στην αυτοεκτίμηση του «πολίτη».
3. Πρόκειται για ρήγματα που μόνο με την κοινωνική / οικονομική επιτυχία «μπορούν» να καλυφθούν.
4. Αδιάψευστος μάρτυς της επιτυχίας, είναι η διασημότητα. Η τελευταία προβάλλεται από παντού σαν Νο 1 ζητούμενο.
5. Βασιλιάς ίσον «απόλυτο σύμβολο» του glamour, final frontier στο όνειρο για το superstardom. Ο Βασιλιάς [όχι ο πρόεδρος ή ο πρωθυπουργός] είναι το αδιαφιλονίκητο Νο 1 σε ο,τιδήποτε, ιδίως στον χώρο της show business. * Μια αναπνοή κάτω απ’ τον βασιλέα στέκουν αγέρωχα οι Πρίγκιπες, άφθαρτοι και αχρησιμοποίητοι, ζωντανή εικόνα υπόσχεσης. Το πράγμα γίνεται ξεκάθαρο στους παρακάτω διάσημους στίχους, που στο μυαλό του ανυποψίαστου ακροατή αναπαράγουν τα περί 15 λεπτών διασημότητας του Γουόρχολ:
«I, I will be king
And you, you will be queen
Though nothing will drive them away
We can beat them, just for one day
We can be Heroes, just for one day
[Bowie – ‘Heroes’]
Αν Βασιλιάς μπορεί να είναι μόνο ένας, κι αν ο καθένας μας μπορεί να γίνει Βασιλιάς, είναι λογικό να υποθέσουμε ότι είμαστε όλοι …Πρίγκιπες. Δεκαετίες τώρα, το μήνυμα που σπέρνουν τα βομβαρδιστικά της ποπ κουλτούρας μένει απαράλλαχτο, μέσα από άπειρες μεταμορφώσεις:
«Κι εσύ μπορείς».
«Μην κάνεις ότι κάνουν οι άλλοι. Κάνε το δικό σου».
Η παγίδα είναι αριστοτεχνικά στημένη. Δεν υπάρχει διέξοδος, ούτε και τρόπος να αναμετρηθείς μ’ αυτό το πλήθος των «γαλαζοαίματων».
Παρεμπιπτόντως, για τον …αληθινό γαλαζοαίματο, τον παρατρίχα αιώνιο Πρίγκιπα, ήρθε η στιγμή να πραγματοποιήσει το όνειρό του. No 1 hashtags στο Twitter, μια μέρα μετά, είναι τα #Willliam & #PrinceHarry.
* Με πρότυπο αυτήν, το ίματζ των μελών της Royal Family αναβαθμίσθηκε σε full pop star – top model fashion.
I have no interest in monarchy. I Like my wife says it’s a brand to be promoted.
Neither do I. But I do have a special disgust for the English monarchs!
Understandable.
Το “Heroes” εντωμεταξύ το είχα γράψει προ αμνημονεύτων από κάποιο πειρατικό σταθμό σε μια τρισάθλια κασέτα και το έπαιζα σε ανάλογης ποιότητας κασετόφωνο. Σε συνδυασμό με τις επίσης τρισάθλιες ικανότητές μου στο english listening το άκουγα για χρόνια να ξεκινάει ως “I won’t be king.. and you won’t be queen”. Περιττό να σου πω πόσο απογοητεύτηκα όταν κάποια στιγμή διάβασα τα στιχάκια.
Καλά, τέτοιου είδους λάθη αποτελούν το άλας της ζωής. Ακόμα θυμάμαι την αίσθηση του τραγουδιού που είχα ηχογραφήσει από το ραδιόφωνο προ …ακόμα πιο αμνημονεύτων, ως παιδί, μη ξέροντας ποιοι είναι οι Rolling Stones, μη ξέροντας καν αγγλικά : ήταν, όπως θα διαπίστωνα αργότερα, το “She’s Like A Rainbow”. Κι εγώ το άκουγα εκστασιασμένος θεωρώντας ότι αυτοί που το λένε είναι κάποιοι ενθουσιώδεις …Γάλλοι. Χρόνια αργότερα θα έκανα την πλάκα μου αναπαράγοντας το [αξιαγάπητα] ηλίθιο πιανάκι στα live της Κρίστης Στασινοπούλου.
…Όσο για το “Heroes”, η αληθινή ιστορία πίσω απ’ τους στίχους, αν δεν είμαι τελείως λάθος, όπως και πίσω από άλλα “αθώα” τραγούδια του DB, είναι αρκετά περίεργη και σκοτεινή. Σίγουρα άσχετη με την επίσημη αφήγηση περί Berlin Wall etc.
Την είχα ανακαλύψει [επινοήσει;] στο πλαίσιο της έρευνάς μου για το βιβλίο που σκόπευα να γράψω. Ευτυχώς αντιλήφθηκα νωρίς το ηλίθιον του εγχειρήματος, αλλά ο πακτωλός των πληροφοριών και των interpretations αξίζει κάποια στιγμή μια δημοσίευση, Θεού θέλοντος – έστω και από δω.
Κάποια στιγμή πρέπει οπωσδήποτε να δημοσιοποιήσεις τα “πορίσματα της έρευνας” που είχες κάνει τότε για τον Bowie. Ο συγκεκριμένος δίσκος πάντως έχει αρκετά περίεργους στίχους που σε συνδυασμό με τον κάπως ψυχρό και απόμακρο ήχο του συνέβαλαν στο να μην είναι από τους πιο αγαπημένους μου.. μέχρι τώρα. Γιατί κάτι έχω πάθει τελευταία και τον ακούω συνέχεια.
Και για μένα είναι το χειρότερο από τα τρία της τριλογίας, με θεαματικές εξαιρέσεις φυσικά. Η συγκεριμένη περίοδος πάντως, εκκινούσα από το Station To Station, είναι η καθοριστική για την εξέλιξη του κυρ-Bowie, από …Καμπαλο-Κροουλεϊανής απόψεως. Σ’ αυτήν άλλωστε επανέκαμψε στα τελευταία του – βλ. βίντεο Lazarus, Blackstar.
Το τοπίο του οποίου Blackstar δεν είναι άλλο από το …Suffragette City, εκ του οποίου επιστρέφοντας βγαίνει μέσα απ΄τη ντουλάπα του Lazarus, φορώντας τη στολή με τις πλάγιες [=καββαλιστικές] ρίγες που παραπέμπει στο ίματζ του εποχής Station To Station, ενώ το μουσικό θέμα [= τα δυο επαναλαμβανόμενα ακκόρντα] του Lazarus είναι υπομνηστικό του φινάλε του …Suffragette City [= τα ίδια δυο ακκόρντα].
“Δεν μου επιτρέπεται” να μιλήσω άλλο. 😇💀🌟
Point taken. Εκείνο που ποτέ δεν κατάλαβα γιατί δεν είχε την επιτυχία που θα έπρεπε, είναι το Lodger. Από κάποιες απόψεις είναι ο τελειότερος δίσκος του.
Absolute masterpiece, άσχετα αν προσωπικά προτιμώ το Aladdin Sane. Η σχετική αποτυχία του Lodger μπορεί να έχει σχέση με το ότι συνάντησε τη …δυσπιστία των “κριτικών” της εποχής. Αλλά και [σε “μεταφυσικό” επίπεδο] θα μπορούσε να σχετίζεται με το ζόφο της ταινίας “Ο Ένοικος” στην οποία παραπέμπει το εξώφυλλο. Γενικώς ο Πολάνσκι δεν ήταν ακριβώς χρήσιμος ως επιρροή, ούτε η καλύτερη περίπτωση για να τον έχεις από δίπλα. Ούτως ή άλλως μιλάμε για πλήρη επικράτηση του new wave phenomenon τη συγκεκριμένη περίοδο.
Ο DB θα κυκλοφορούσε πλέον το Scary Monsters ως ανειλημμένη εταιρική υποχρέωση [Scary Monsters and Super Creeps, παρεμπιπτόντως, είναι κατά την άποψή μου …οι προηγούμενοι εαυτοί του] και …έως εκεί ήταν, μέχρι τα ’90s.
Εντωμεταξύ μόλις ξανάβαλα το aladdin sane (το δίσκο) που μου θύμισες προχτές και 1) μου φάνηκε ακόμα καλύτερος από παλιότερα 2) για πρώτη φορά παρατήρησα ότι το time θυμίζει εκπληκτικά.. Peter Hammill. Το αγαπημένο μου “time” παραμένει πάντως αυτό του Sly Stone.
Ο Bowie έχει παλαιότερα παρουσιάσει τον εαυτό του ως “Hammill του φτωχού” – άδικα κατά την άποψή μου, κι ας είμαι ο μεγαλύτερος φαν του Hammill ever. Ο ίδιος ο PH του είχε τεράστια εκτίμηση.
Δεν χρειάζεται να αξιολογήσουμε φυσικά το ομώνυμο του SS, αλλά για μένα το “Time” του DB είναι απαράμιλλο, όπως και οποιοδήποτε τραγούδι στο οποίο “υπεισέρχεται” το πιάνο του Mike Garson – ένας από τους λόγους που προκρίνω το A lad insane. Ένας άλλος είναι ότι είναι το πρώτο DB άλμπου που άκουσα, 12 χρόνων – και ο τρίτος μου ροκ δίσκος, μετά το Machine Head των Purple και το Billion Dollar Babies του Alice. Άλλο της περιόδου ήταν το A Nice Pair [τα δυο πρώτα Floyd σε σκευασία διπλού άλμπουμ] και θυμάμαι να το ακούω εμπύρετος, υπό συνθήκες παιδικής αρρώστιας, ίωσης, whatever. Μιλάμε για ντάγκλα μεγατόνων, άνευ “ουσιών”.
Και μετά …ήρθαν οι Beatles.