Μερικά από τα συνθήματα της χτεσινής πορείας για τον Ζακ, αντιγραμμένα από την ΕΦΣΥΝ:
«Η κανονικότητά σας βρωμάει αίμα», «Η Jackie ζει, τσακίστε τους ναζί», «Αυτό, αυτό, αυτό / αυτό είναι σωστό / κλοτσιές με 12ποντα / να βάλετε μυαλό», «Μία τζαμαρία κοστίζει μια ζωή, σε αυτή την κοινωνία την ομοφοβική»…
Και μια ανακοίνωση της “ανοιχτής συνέλευσης για τον Ζακ/τη Zackie “:
«Θα αγωνιστούμε για να δικαιωθούν οι μνήμες των δολοφονημένων αδερφών μας, του Ζακ, του Παύλου, της Ελένης, του Πετρίτ και όλων αυτών που “δεν χώρεσαν” στις πατριαρχικές και ρατσιστικές ιεραρχήσεις»
Το πράγμα δείχνει να βρίσκεται στο ίδιο εκρηκτικό σημείο που ήταν στο ξεκίνημα, με τη συνεπικουρία βεβαίως του “ταχύτατου και αποτελεσματικού” δικαστικού συστήματος. Αισθάνομαι την ανάγκη να επαναδημοσιεύσω αποσπάσματα κειμένου μου, από το τεύχος Ιανουαρίου του 2019 του περιοδικού ΗΧΟΣ-ΕΙΚΟΝΑ [με το οποίο η συνεργασία μου έχει διακοπεί].
Αφορμή του κειμένου ήταν το τραγούδι “Ένα Αλλιώτικο Παιδάκι” είχε κυκλοφορήσει ο Π. Παυλίδης…

“ΝΟΙΚΟΚΥΡΑΙΟΙ”, “ΑΝΤΙΦΑΣΙΣΤΕΣ” ΚΑΙ ΜΟΥΣΙΚΗ ΤΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ. Το τραγούδι του Π. Παυλίδη “Ένα Αλλιώτικο Παιδάκι” – “πράξη γενναιότητας” το χαρακτηρίζει ένα από τα ενθουσιώδη σχόλια στο YouTube – δίνει την ευκαιρία να πούμε δυο λόγια επιπλέον για την υπόθεση…
Εν πρώτοις, η “γενναιότητα” είναι, στα δικά μου μάτια, δυσδιάκριτη. Γενναίο είναι κάτι που κάνεις αψηφώντας κάποιο κίνδυνο. Ο κίνδυνος για τον Παυλίδη, ποιος είναι; γνωριζει τα αντανακλαστικά του κοινού του, γνωρίζει ότι η κίνηση είναι μηδενικού ρίσκου, όντας ταυτόχρονα υπό την προστασία του δημοσιογραφικού φερέφωνου της κυβέρνησης [“Εφημερίδα των Συντακτών”] και της ίδιας της ΕΡΤ. Οι όποιες σκόρπιες αντιδράσεις εκφράζονται από σχόλια του τύπου “και πούστης και πρεζάκιας και μαχαιροβγάλτης, αυτό το σκουπίδι το κάνατε ήρωα;” Από ένα τμήμα δηλ. του κοινού που έχει τόσο συρρικνωθεί, ώστε ο μόνος ρόλος που απομένει για τα γραφικά απομεινάρια του, είναι εκείνος του “μπαμπούλα”, του χρήσιμου ηλίθιου για κάποιους που εμφανίζονται ως απολογητές του περιθωρίου από θέση ισχύος. Κάποιους που δηλώνουν πχ. “αντιφασίστες”, απειλώντας φανταστικούς Θεούς και Δαίμονες, όταν οι αληθινοί φασίστες δεν αντιπροσωπεύουν ούτε το 1% της κοινωνίας [οι της ΧΑ δεν έχουν τη νοημοσύνη που απαιτείται για να είναι, ούτε καν αυτό…] *
Το ερώτημα είναι: πώς μεταπηδάμε από την ανθρώπινη τραγωδία στον [δίκαιο] αγώνα των ομοφυλόφιλων για ισότιμη αντιμετώπιση; Πως φτάνουμε στις πολεμοχαρείς διακηρύξεις ενάντια στους “νοικοκυραίους”, με συνθήματα όπως “ΕΜΠΡΟΣ ΠΟΥΣΤΙΑ ΝΑ ΚΑΤΑΣΤΡΕΨΕΙΣ ΚΑΘΕ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΜΑΓΚΙΑ”, “ΝΟΙΚΟΚΥΡΑΙΟΙ ΚΟΥΦΑΛΕΣ, ΕΡΧΟΝΤΑΙ ΦΑΜΦΑΤΑΛΕΣ”;;;;;;;;;;;
Που βρίσκεται η ουσία; στο ότι κάποιοι κτηνάνθρωποι, και στη συνέχεια κάποια “όργανα” σκοτώνουν / συμβάλλουν στον φόνο συνανθρώπου μας; ή στις ιδιότητες αυτού του συνανθρώπου, ως οροθετικού και αγωνιστή της ΛΟΑΤΚΙ κοινότητας; Σε κάποιον άλλον δηλαδή στη θέση του, οι εν λόγω κτηνάνθρωποι / “όργανα” θα φέρονταν με …αβρότητα;
Δίπλα στο πλήθος των μανιχαϊκών διπόλων [η αίρεση του Μάνη μας έρχεται από τον 3ο μ.Χ. αιώνα] έχουμε ένα ακόμα: από τη μια ένα, απροσδιόριστο πλήθος ανθρώπων, ερήμην τους δαιμονοποιημένων ως … Νοικοκυραίων. Από την άλλη, ένα, απροσδιόριστο επίσης, πλήθος που …αυτοπροσδιορίζεται ως Εχθροί Των Νοικοκυραίων. Οι δεύτεροι εκσφενδονίζουν προς τους πρώτους απολίτικες, ηθικολογικού τύπου γενικότητες, διευκολύνοντας τη διασπορά μίσους και την επέκταση του concept “πόλεμος όλων ενανίον όλων”.
Η ιστορία έχει πλανητικό εύρος και βάθος: όσοι ασχολούνται, γνωρίζουν τι επκρατεί σε ξένα δίκτυα: εκατομμύρια ατόμων, νευρωτικά ευαίσθητων σε οτιδήποτε σχετικό με gender politics, είναι έτοιμα να πετάξουν νύχια, να ξεσχίσουν [που λέει ο λόγος, και όχι μόνο αυτός] όποιον διανοηθεί να αμφισβητήσει, “πραγματικότητες” όπως τα 63 [εξηντατρία] φύλα του human species. Να βγεις πχ. στο Tumblr και να γράψεις ότι “δύο είναι τα φύλα, άνδρας – γυναίκα, και τα υπόλοιπα είναι μαλακίες”… αυτή είναι όντως μια πράξη γενναιότητας.
Η εισαγόμενη πρακτική των identity [με παράρτημα τα gender] politics, σε ελεύθερη απόδοση: “πολιτική του διαίρει και κυβέρνα”, περνώντας από διάφορα στάδια, πήρε την τελική μορφή της επί Obama: αίφνης, η όποια κριτική στο πρόσωπο του ανδρός έπαυε να αφορά προεδρικές επιλογές… στόχος ήταν …η ιδιότητά του ως African American, επρόκειτο δηλαδή για κριτικές ρατσιστικές a priori. Η πρακτική αυτή, στην προεκλογική περίοδο θα απογειωνόταν στον έβδομο ουρανό της χυδαιότητας…
Πλέον, το πράγμα αποτελεί γενικευμένη παράκρουση, που έρχεται καλπάζοντας, ή μάλλον, είναι, εδώ: ενέργεια ή φράση που στρέφεται [ή θεωρείται ότι στρέφεται] εναντίον εκπρόσωπου μειονότητας, προσβάλλει σύσσωμη τη μειονότητα, ακόμα και αν είναι άσχετη με αυτό που συνιστά την ιδιαιτερότητά της. Και στην κατηγορία “μειονότητα” εντάσσονται / πρόκειται να ενταχθούν συνοπτικά όλοι/-ες όσοι/-ες δεν ανήκουν στο προς εξόντωση είδος “Νοικοκυραίος”, ντόπια παραλλαγή του “F***ing White Male” – φασίστα – ρατσιστή εκ φύσεως, “λευκού χριστιανού άνδρα”…

* Από τον καιρό της πρώτης δημοσίευσης του κειμένου, τον Ιανουάριο του 2019, κύλησε το νερό στ’ αυλάκι, και η Χρυσή Αυγή συρρικνώθηκε σε εξωκοινοβουλευτικά μεγέθη. Ο “αντιφασιστικός” αγώνας όμως συνεχίζεται αμείωτος…