Καταλαβαίνει κανείς ότι είναι σημείο παρακμής να κάνει χιούμορ με ταλαίπωρους γέροντες που αφήνουν την τελευταία τους πνοή στις εντατικές και τα γηροκομεία. Αλλά, τα κατακάθια των media δεν σ’ αφήνουν να αγιάσεις, όταν παρουσιάζουν, μέρα μπαίνει μέρα βγαίνει, ένα δελτίο “θανάτων από κορωνοϊό” σαν το παραπάνω… Και όταν, με αυτό ως επιχείρημα …ετοιμάζονται για νέο lock down.
Το θέμα με τις κυκλώπειες μάσκες και την “προχειρότητα” των κυβερνητικών χειρισμών που υποτίθεται αποκάλυψε, αποτελεί πταίσμα μπροστά στη χονδροείδεια με την οποία λαμβάνονται οι αποφάσεις των “ειδικών” για μάσκες στα παιδιά, social distancing, lock down, ωράρια μαγαζιών κοκ. Όλα αυτά υπαγορευμένα από αλγόριθμους…
Μπορεί κανείς να φανταστεί την σφαιρικότητα της εποπτείας που έχει ένας αλγόριθμος πάνω σε φαινόμενα δαιδαλωδώς πολύπτυχα, όπως …”η κοινωνία” ή, για να ευθυμήσουμε και λίγο, …”η ανθρώπινη κατάσταση”;
Ή την αντίστοιχη εποπτεία του, έντρομου, ευθυνόφοβου “ειδικού” που υπακούει ευλαβικά αυτό τον αλγόριθμο;

Λίγη ιστορία, σε τίτλους:
Το 2005 μετά την επιδημία …φόβου της γρίπης, ο George W. Bush ζήτησε τη διεξαγωγή επιστημονικής έρευνας για την επιβράδυνση των επιδημιών.
Στο πλαίσιο αυτό, ο Dr. Mecher, γιατρός στο Department Of Veterans Affairs, συνεργάστηκε με τον Robert Glass, ειδικό των κομπιούτερ στα Sandia National Laboratories.
Η 14χρονη κόρη του δεύτερου, Laura, δημιούργησε ένα μοντέλο που περιέγραφε τον τρόπο με το οποίο μέτρα όπως το social distancing και το lock down θα μπορούσαν να μειώσουν τη διάδοση της γρίπης.
Ο Glass δούλεψε πάνω σ’ αυτό, δημιουργώντας μια προσομοίωση που “αποδείκνυε” ότι ένα lock down μπορούσε να μειώσει την επιδημία κατά 90% σε μια πόλη 10.000 κατοίκων.
Η “έρευνα” έγινε δεκτή με ενθουσιασμό από επιστημονικούς οργανισμούς και έντυπα όπως οι New York Times…
Από το 2007, το CDC κατέστησε την προσέγγιση των Robert & Laura Glass [με το κυρίως credit να αφορά στην δεύτερη, 16χρονη πλέον] …επίσημη πολιτική των ΗΠΑ, με τον γραφειοκρατικό τίτλο “Μη-Φαρμακευτικές-Παρεμβάσεις”.