Η σταθερή ενασχόληση με την επικαιρότητα μεταβάλλεται συν τω χρόνω [ή …συντωχρόνως, όπως το προτιμούν κάποιοι] σε διαδικασία παραβίασης ανοιχτής πόρτας. Έχεις καταλάβει πώς λειτουργεί ο μηχανισμός της προπαγάνδας, μπορείς grosso modo να προβλέψεις την επόμενη κίνηση, έχεις αρχίσει να πλήττεις σοβαρά ασχολούμενος με τον ίδιο Ευαγγελάτο, Αυτιά, Παναγιωτόπουλο, …κι έχεις κι από πάνω τον ένα να σε αναθεματίζει ως ψεκασμένο και τον άλλο να σε ειρωνεύεται : “εσύ δηλ. είσαι ο έξυπνος κι εμείς είμαστε οι βλάκες”…
Πόσο “μη τοξικό” είναι όλο αυτό;
Η άποψη πχ. ότι κάθε φορά που πλησιάζει μεγάλη γιορτή – αφορμή συνεύρεσης σημειώνεται …έξαρση του ιού, έχει εκφραστεί επανειλημμένα, από μας και ένα σωρό άλλους. Η ακρίβεια με την οποία επρρώνεται κάθε φορά η “συνωμοσιολογική θεωρία”, πώς παραμένει αδιάφορη για τους οπαδούς του “επίσημου αφηγήματος”;

Είδαμε χτες τον Πλεύρη Νο 2 [καρικατούρα του πατρός, από πλευράς κυβικών τουλάχιστον] να “παγιδεύει” τον “αρνητή” Πολάκη στη Βουλή, παρουσιάζοντας φοβερή αναφορά της ΠΟΕΔΗΝ και αποκαλύπτοντας εξ των υστέρων ότι ήταν του …2018.
Η αναφορά στην αναφορά δημιούργησε “εντυπώσεις” και ήταν βασικό θέμα στην πρωινή εκπομπή του Αυτιά, με καλεσμένο τον πρόεδρο της ΠΟΕΔΗΝ που κράδαινε κι αυτός το δικό του αντίτυπο, πλαισιωμένος από προβεβλημένα κομματικά στελέχη.
Στη διάρκεια ενός ερεβώδους “διαλόγου”, “πολιτικού” όσο τα γρυλίσματα ομάδας γουρουνιών που κυλιούνται στη λάσπη, ακούστηκαν τα πάντα : “επί των ημερών σας τα πράγματα ήταν τρισχειρότερα”, “τι κάνατε εσείς για να τα διορθώσετε”, “γιατί δεν προσλάβατε νέο προσωπικό”, “γιατί θέσατε σε αναστολή εργασίας 7.5000 ανθρώπους”.
Το μόνο που δεν ακούστηκε είναι εκείνο που έχουμε πει χίλιες φορές, δυο χρόνια τώρα : ότι η κατάσταση στις ΜΕΘ και γενικά στα νοσοκομεία είναι η ίδια πάνω-κάτω επί δεκαετίες [και όχι μόνο στην Ελλάδα]. Τα περί καταρρεύσως του ΕΣΥ και συστήματος στα όριά του είναι το ποίημα των υγειονομικών από τότε που θυμόμαστε τον κόσμο.
Κι όμως, από 2020 αρχής γενομένης, η ίδια αυτή κατάσταση κομίζεται ως γλαύκα εις Αθήνας, γινόμενη αφορμή για τη διάλυση της κοινωνικο-οικονομικής ζωής, της χώρας και ολόκληρου του πλανήτη.