Ακούγοντας το διαφημιστικό [κάτω], εστιάζω το ενδιαφέρον μου στη μουσική, κοινή σε χιλιάδες του είδους του και όχι μόνο. Σ’ αυτό το περσινό post, υπάρχει μια διεξοδική αναφορά στο συγκεκριμένο φαινόμενο.
Επισημαίνω ξανά ότι κάτι περίεργο παίζεται εδώ.
Η εργαλειοποίηση της μουσικής, το πέρασμά της σε ρόλο υπηρέτη – κομπάρσου είναι γνωστό εδώ και χρόνια. Οι djs της rave culture απ΄τα early ‘90s αναφέρονταν στα κομμάτια που έπαιζαν ως “tools”. Οι συλλογές με μουσική κατηγοριοποιημένη ανάλογα με τη διάθεση που “εξυπηρετεί” [μουσική για χαλάρωση, μουσική για ονειροπόληση, μουσική για …έρωτα κοκ] υπάρχουν επίσης απ’ τα early ‘90s.
Ας μην ακολουθήσουμε όλο το δρόμο προς τα πίσω, ως την exotica και την elevator music [σπουδαίες αναδιφήσεις έχει κάνει στον ΗΧΟ “επί των ημερών μου”, ένας από τους καλύτερους συνεργάτες που είχα ποτέ, ο Θανάσης Μουτσόπουλος]. Ας μη θίξουμε επίσης την πονεμένη ιστορία της ambient και το ρόλο του “θεωρητικού της υποβάθρου”.
Ας μείνουμε στο συγκεκριμένη αλληλουχία ακόρντων. Τα ακούμε σ’ αυτό το άθλιο τζινγκλάκι, σταγόνα στον ωκεανό των βασισμένων στα ίδια ακριβώς [ακόρντα] τα οποία κατακλύζουν 20 χρόνια τώρα διαφημίσεις, ντοκιμαντέρ και Χολιγουντιανά blockbusters.
Ακούγοντας την παρέλασή τους αισθάνεσαι αίφνης τη μουσική να γίνεται όντως μία. Η επόμενη εξέλιξη ίσως και να αφορά μια μουσική που θα …ισούται με αυτά τα ακόρντα, η όποια ποικιλία θα αφορά τις χιλιάδες βερσιόν τους.
Κάτι σαν εθνικός ύμνος * της Παγκοσμιοποίησης σε παραλλαγές – αναβάθμιση του Μπετόβεν [“Ωδή Στη Χαρά” **] με όρους Paul Anka [“Diana”].
Μουσική μιας …μόνιμα νέας εποχής, μεγάλων προοπτικών και ανοιχτών οριζόντων.
Το αίσθημα πίσω απ’ την πανταχού παρούσα λούπα των τεσσάρων ακόρντων, μεταφρασμένο όσο γίνεται σε λόγια, είναι αυτό μιας ερώτησης [πρώτο και δεύτερο] που οδηγεί θριαμβευτικά σε μια απάντηση [τρίτο και τέταρτο], η οποία οδηγεί ξανά στην ίδια ερώτηση, έχοντας θέσει κάποιες προϋποθέσεις. Θα μπορούσες να το ακούσεις και ως έκφραση του ταξιδιωτικού ως παραλλαγής του …σισύφειου πνεύματος, αν απουσίαζε η καταναλωτικών, βλ. φαντασμαγορικών προδιαγραφών παράμετρος.
Ο τίτλος και οι στίχοι του τραγουδιού όπου πρωτοεμφανίζονται αυτά τα ακόρντα, δεν είναι τυχαίοι. Το άκουγα ως έφηβος, εν είδει προσευχής στο απόλυτο σκοτάδι, ένα χρόνο μετά την κυκλοφορία του. Είναι ασφαλώς το “Passenger” από το Lust For Life του Iggy Pop [1977].
Το ότι το κομμάτι θα γινόταν “εναλλακτικός ύμνος” χρόνια αργότερα, και τα ακόρντα του …ακόμα αργότερα, ο μουσικός μαϊντανός της Νέας Χιλιετίας, δεν το είχα φανταστεί.
* Χρησιμοποιώ σκόπιμα τον όρο “εθνικός” : η παγκοσμιοποίηση δεν είναι παρά ένας εθνικισμός αναβαθισμένος, υπό την έννοια ότι τα δεινά που έχουν συνδεθεί μ’ αυτόν [ = το αυταρχικό καθεστώς με το οποίο συνάδει] απλώς πολλαπλασιάζονται στη νέα κατάσταση, με το στρατό σε ρόλο αστυνομίας ως προς “εμφύλιες” διενέξεις.
** …γνωστή και ως ύμνος της EU.
