Ο λόγος για τον οποίο “έχει ληφθεί” [!] η, ούτως ή άλλως …διανοικτική των οριζόντων, πολιτική απόφαση, την καθιστά ακόμα πιο απίστευτη : μιλάμε, εννοείται, για το πολιτικό κόστος που αντιπροσωπεύουν οι εμπειρίες / αφηγήσεις συγγενών και φίλων, δεόντως επεξεργασμένες στα εργαστήρια του απέραντου φωσκολικού ψυχιατρείου που συναποτελούν τα Μέσα Ενημέρωσης.
Η απόφαση προφανώς αποτελεί μια πιο εφικτή εναλλακτική από οποιαδήποτε προσπάθεια συμμαζέματος αυτών των τελευταίων.
Το επιχείρημα περί “ψυχοφθόρων εικόνων” είναι εκπληκτικό τουλάχιστον, όταν [αισθάνομαι βαρετός, αλλά πρέπει ακόμα και γι’ αυτό να επιχειρηματολογήσεις : ] η πολιτεία αποφασίζει τι είναι ψυχοφθόρο για τον πολίτη και τι όχι, άσχετα αν αυτό αφορά στην επιλογή να δει τον νεκρό συγγενή του, ή ο,τιδήποτε άλλο.
Περί συστηματικής καταστροφής της ιδιωτικής σφαίρας διά της μετατροπής της σε “δημόσια” με τη διαμεσολάβηση της πολιτείας – μαμάς, πλαισιωμένης απ’ τους εκάστοτε αρμόδιους [στην περίπτωσή μας …ψυχολόγους] τα έχουμε πει επανειλημμένα.
Η μόνιμη τροφοδοσία της επικαιρότητας με καταστάσεις “εκτάκτου ανάγκης”, και η σταθερή έμφαση στο “συναίσθημα”, βρίσκονται στην υπηρεσία αυτής και μόνο.